De sfeer is uitgelaten op het vliegveld van Asuncion. Ondanks het tijdstip van 12 uur in de nacht is het nog zeer levendig. Ik lijk wel de enige persoon zonder een shirt van Fluminense aan. De opperbeste stemming op de luchthaven is wel te verklaren. Deze mensen reizen namelijk niet met lege handen terug naar Brazilië. Zij hebben zojuist een ticket voor de halve finale van de Copa Libertadores veroverd.
Dat de avond zo zou eindigen was, ondanks de 2-0 overwinning in de heenwedstrijd, allesbehalve een zekerheid. Op voorhand lijken beide teams aan elkaar gewaagd en in Zuid-Amerika weegt het thuisvoordeel nog altijd wat zwaarder dan in Europa. Een 2-0 voorsprong verdedigen in een Paraguayaans gekkenhuis is zeker geen makkelijke opgave. Omdat de ploeg alle steun kan gebruiken hebben honderden Brazilianen de reis gemaakt naar Asuncion voor wat een spannend onderonsje met Club Olimpia belooft te worden.
Rey de Copas
Clup Olimpia is de topclub van Paraguay. Als je door Asuncion, de hoofdstad van het land, loopt is er geen ontkomen aan. Op de muren zijn aanmoedigingen voor de club geschreven. De thee wordt geschonken in Olimpia-thermoskannen. Straatverkopers verkopen vlaggen en in de auto’s hangen mini-dresses. Olimpia heeft de grootste support en is de recordkampioen van Paraguay. De club kent daardoor vele bijnamen of koosnamen. El decano, Rey de Copas en Campeon del Mundo.
Die laatste bijnaam slaat op de grootste prestatie in de geschiedenis van de club. Het wereldkampioenschap voor clubs in 1979 tegen het Zweeds Malmo. Deze prestatie komt terug op wedstrijdshirts, op spandoeken en in liedjes. Het is dé trots van Olimpia. Daarnaast zijn er veel verwijzingen naar de drie keer dat de Copa Libertadores is gewonnen. Een knappe prestatie gezien de rest van Paraguay samen nul keer dit toernooi heeft gewonnen. Een overwinning vandaag kan een grote stap richting nummer 4 zijn. Dankzij de uitschakeling van Club Bolivar en Deportivo Pereira zijn de Paraguayanen tevens de laatste kans om een volledig Braziliaans-Argentijns feestje in de halve finale te voorkomen.
Bomaanslag
Daarvoor is er wel nog wat werk aan de winkel. In Rio de Janeiro is er tijdens de heenwedstrijd met 2-0 verloren, wat uiteraard geen ideale uitgangspositie is. Tijdens de vorige ronde werd er echter ook een achterstand goedgemaakt – tegen Flamengo, stadsgenoot en rivaal van de tegenstander van vandaag. Niet in de laatste plaats door de fantastische sfeer in het stadion.
De supporters zijn er dus op gebrand om er vandaag weer een ware heksenketel van te maken. Het stadion is binnen een dag volledig uitverkocht en het belooft van te voren al een gekkenhuis te worden. Dat merk ik als ik mijn hostel mijn spullen aan het pakken ben voordat ik richting het stadion vertrek. Plotseling klinkt er een gigantische knal, alsof er iemand een aanslag probeert te plegen op het gebouw. Het zijn de fanatieke supporters die zich alvast hoorbaar maken in de buurt rondom het stadion.
Snel pak ik de spullen bij elkaar en maak ook de wandeling door de wijk en sluit aan in de rijen voor het stadion. Als de spelers twee uur van tevoren het veld op komen om de boel te inspecteren is het stadion al bomvol. Het hele stadion ontbrandt gelijk in luid gezang en achter de fanatieke zijde worden tientallen vuurpijlen de lucht ingeschoten. Als je daar niet gemotiveerd van raakt als speler weet ik het ook niet meer. De wedstrijd van vanavond is van gigantisch belang, zoveel is wel duidelijk.
Elijo creer
Terwijl alle stoeltjes al bezet zijn stroomt het stadion alleen nog maar voller. De supporters naast me leggen me uit hoe dat komt. Clubs laten vanwege financiële redenen de online verkoop meestal wat langer openstaan dan daadwerkelijk mogelijk is. Tel hier nog wat illegale verkoop bij op en het is duidelijk waarom ook de trappen en doorgangen volledig gevuld zijn met supporters. Voor de sfeer is dit zeker niet verkeerd, maar helemaal veilig lijkt het me ook niet. Het uitvak is gevuld met een kleine duizend Brazilianen. Een schitterend aantal, natuurlijk geholpen door de relatief kleine afstand tussen Paraguay en Brazilië.
Bij de opkomst is alles uit de kast gehaald om de toon te zitten. Met een velletjesactie wordt op de lange zijde een tifo gecreëerd. Het zijn drie spelers en drie verschillende jaartallen, allemaal verwijzend naar de momenten dat Olimpia de Copa Libertadores heeft gewonnen. De tekst ernaast laat de spelers en mensen weten wat het belangrijkste is: “ik kies ervoor om te geloven”. Van de lange zijde waar ik sta worden vele verscheurde stukje papier over de tribune gegooid. Achter drie zijdes knallen vervolgens tientallen vuurpijlen in de lucht uit elkaar. Dit spektakel gaat minutenlang door.
Joga Bonito
Vanaf seconde één knalt er vervolgens een orkaan aan geluid over het veld heen. In het hele stadion is er niemand te vinden die zit. Ook de “hoofdtribune” bestaat uit fanatiek volk. Iedere club die nog twijfelt aan het voordeel van fanatieke supporters moet op een avond Copa Libertadores maar eens langsgaan bij Olimpia. Het geluid is zo hard en fel dat het meteen reflecteert op het veld. De spelers rennen als bezetenen over het veld heen, jagen de Brazilianen bij elke bal op en denderen hierdoor compleet over de tegenstander heen. Een corner leidt tot vier gigantische kansen op rij. Op onverklaarbare wijze vliegt de bal NIET het doel in. De supporters grijpen bijna de haren uit hun hoofd van ongeloof. Toch lijkt de openingstreffer een kwestie van tijd.
Ware het niet dat de Brazilianen aan één kans genoeg hebben om de hele boel om te draaien. Met de snelle vleugelspelers loeren ze op de counter; een strategie die perfect uitpakt. Een aanvaller wordt diep gestuurd, is sneller dan zijn directe tegenstander en schiet de bal feilloos binnen. De hele selectie inclusief de bank sprint naar de hoek om het feestje te vieren met de meegereisde Brazilianen. Dit leidt tot wat frustratie bij de Paraguayanen en er worden wat bolletjes vol papier gegooid. De doelpuntenmaker wordt geraakt door zo’n papierbol en gaat vervolgens naar de grond alsof hij geraakt is door een spijkerbom. Een onvervalst stukje theater zoals ze dat in Brazilië wel beheersen.
Het blijkt het startschot voor de Brazilianen om hun nieuwe tactiek tevoorschijn te toveren. Afbraakvoetbal. Het land dat dankzij flinke reclame van Nike de term ‘joga bonito‘ heeft toegeëigend is in werkelijkheid het grootste gedeelte van de tijd het land waar anti-voetbal hoogtij viert. Vandaag is hier het perfecte voorbeeld van. Vanaf het openingsdoelpunt hebben de Brazilianen nog maar één doel. De wedstrijd doden. Dit doen ze door non-stop bloedzuigen, tijdrekken, klagen en acteren. Alle snelheid verdwijnt uit de wedstrijd en de spelers van Olimpia slagen er niet langer in om kansen te creëren. Er valt nauwelijks op te boksen tegen dit Braziliaanse anti-voetbal.
De noodrem
Toch wordt op slag van rust de hoop teruggebracht. Een push van de Paraguayanen vlak voor de pauze zorgt voor nog wat kansen én de cruciale aansluitingstreffer. De supporters vallen elkaar in de armen van geluk. Deze goal valt op het perfecte moment. Nu is het in de tweede helft jagen op twee doelpunten, een prestatie die op voorhand niet onmogelijk lijkt. In de rust heerst er vooral veel spanning op de tribune, hoewel iedereen ergens ook hoopvol lijkt.
Het doelpunt en de rust heeft de spelers ook goed gedaan want in de tweede helft wordt er wederom een orkaan losgelaten op de defensie van Fluminense. Het leidt tot een megakans in de 60e minuut, die eigenlijk de 2-1 had moeten zijn. Het blijkt een cruciale misser. In plaats van een halfuur de tijd voor nog één goal om een penaltyreeks af te dwingen is het enkele minuten later definitief afgelopen. Bij een spaarzame counter van de rappe Brazilianen moet een middenvelder van Olimpia aan de noodrem trekken. De tweede gele kaart is helaas volledig terecht. Om mij heen barsten enkele kinderen in huilen uit. Iedereen weet dat het nu klaar is.
Hijo de Puta
De Brazilianen weten namelijk wel raad met de overtalsituatie. Tegen de vermoeide Paraguayanen wordt er gebruikt gemaakt van de man meer. De snelle aanvallers hebben vrij spel en in de laatste 20 minuten vallen de 1-2 en de 1-3. De wisselspelers, met de inmiddels 40-jarige Felipe Melo voorop, sprinten naar het uitvak om alvast het feestje te beginnen. De Brazilianen durven nu de winst binnen is wel wat uit te dagen en richten hun volledige aandacht op de thuissupporters.
Wankergebaren, middelvingers en andere uitdagingen. Het bekende werk. Bij Olimpia zijn ze er in ieder geval niet van gediend. Het uitvak kan rekenen op een lawine aan volle flesjes. Alles wat beweegt wordt bekogeld door de Paraguayaanse supporters. Ook de hoofdtribune doet hier vrolijk aan mee. De politie kijkt rustig toe en laat het gebeuren. Na een tijdje zijn de Brazilianen beter op hun hoede en weten ze ook enkele flesjes te vangen. Hierdoor verandert de laatste minuten in de wedstrijd in een over en weer gooien van materialen.
Na het laatste fluitsignaal stromen de tribunes leeg terwijl de laatste middelvingers en drie-gebaren (verwijzend naar het aantal Copa Libertadores van de club – meer dan Fluminense) richting het uitvak worden geworpen. Als ik buiten het stadion door een Paraguayaans TV-station wordt gevraagd voor een kort interview neem ik het maar op me om de avond samen te vatten voor de supporters van Olimpia. Na een welgemeend “Fluminense; hijo de putas” vertrek ik met rasse schreden richting het hostel. Dat zal de uitzending wel niet gehaald hebben…
