Stiles & Turnstiles: Worcester City

2.225 km in 111 dagen dwars door Groot-Brittannië lopen. En dan ook nog eens 39 voetbalwedstrijden kijken om geld op te halen voor het goede doel. Ik weet ook niet zo goed wat me bezielde. Maar het was een prachtig avontuur. Soms moet je ook eens slecht voorbereid op avontuur gaan en dan kijken waar je uit komt. Deze tocht en het bijbehorende boek stiles & Turnstiles is daar een gevolg van. Om te vieren dat deze binnenkort in de betere boekhandels te verkrijgen is, hebben we komende tijd wat ingekorte hoofdstukken op In de Hekken. We trappen af met een hoofdstuk over Worcester City.

Scran or no scran

Neeps and tatties, bubble and squeek, bangers and mash, toad in the hole en natuurlijk spotted dick. We moeten het even hebben over Brits eten, oftewel scran, want na een maand van voornamelijk pub food komt het bladerdeeg m’n neus uit. Toch ontkom ik er bijna niet aan want eten in Groot-Brittannië is geen sinecure, en vereist bovendien een gedegen voorbereiding en een ijzeren maag. Het blijft verbazingwekkend dat een land dat ongeveer de hele wereld heeft gekoloniseerd, zo weinig raad weet met kruiden en specerijen.

De belangrijkste regel is dat je in Groot-Brittannië alleen dingen mag eten die uit de oven komen en in hoge uitzondering uit de frituur. Britten kunnen immers – en ik neem het risico dat deze zin gaat leiden tot een echtscheiding – namelijk niet koken. Ze kunnen alleen bakken. Iedereen kent The Great British Bake Off maar niemand heeft gehoord van The Great British Cook Off. Bestaat ook niet. Ik bedoel maar. Bestel daarom met een gerust hart pies, warme toetjes en een sunday roast, maar blijf ver weg van dingen die uit pannen en van bakplaten komen.

Severn Way

Deze week is mijn maatje Mathieu mijn meeloper en is het tijd voor de Severn Way. Dat gaat niet echt van harte aangezien we een kater hebben waarmee je een middelgrote stad kan wegbombarderen. Wat ook niet helpt is dat er om de vijftig meter een boom overdwars op het pad ligt. De Severn Way is geen National Trail en dat merk je direct aan het feit dat het niet goed wordt onderhouden. De meeloper maakt ondertussen allemaal ‘humoristische’ filmpjes over hoe mijn extreem niet-flexibele lijf zich onder die bomen door worstelt.

Uiteindelijk maakt het pad plaats voor weilanden vol met koeien en is het zompen geblazen. Dat is niet in het voordeel van Mathieu. Die heeft onder het motto ‘het is maar wandelen, dat doen oude mensen ook’ besloten om een paar versleten gympen te combineren met Happy Socks. Nou ben ik geen tegenstander van de Zweedse sokken in vrolijke kleuren, maar is het redelijk ver weg van wat de experts ‘een optimale voorbereiding’ noemen.

Terwijl we door de weilanden vol koeien ploegen, zuigen zijn schoenen zich steeds meer vol water met de onvermijdelijke blaren tot gevolg. Ook maakt hij kennis met het onvermijdelijke probleem van afgesloten paden door enthousiaste paarden en eindigen we via iemands achtertuin weer op de openbare weg. Ook zit de regio helemaal vol met steengroeves waardoor er om de haverklap omleidingen zijn. Die zijn niet aangegeven dus dat biedt een mooie puzzeltocht.

De lokale pub is natuurlijk dicht, maar uiteindelijk eindigen we bij een jachthaven waar we tot onze schrik een enorme schaal groente bij ons eten krijgen. Ik vermoed dat we vergiftigd gaan worden, maar het omgekeerde blijkt het geval. Mijn reisgenoot is ondertussen zijn blaren aan het prikken wat de eetlust niet echt bevordert. We besluiten een tripje naar de outdoorwinkel te wagen om hem wat op te lappen, maar dit brengt helaas niet de uitkomst waar we op hoopten en na tweeënhalve dag en twee voeten vol blaren verder is het einde oefening voor Mathieu. Die gaat zich aan het Britse openbaar vervoer wagen. En dat gun je je ergste vijanden nog niet.

Gelukkig kan hij nog wel mee naar Worcester City FC. Bij Worcester FC was er sprake van een thuisloze club. De club had ambitieuze plannen voor een nieuw stadion en verkocht St. George’s Lane, de oude thuisbasis aan een projectontwikkelaar. Daarmee hoopten The Blues niet alleen lucht te krijgen in hun penibele financiële situatie, maar ook voldoende middelen binnen te halen voor de bouwplannen van het nieuwe stadion aan Nunnery Way aan de rand van Worcester. Het was echter 2013 en de financiële crisis gooide roet in het eten waardoor de opbrengst matig was. Dus wel wat financiële lucht, maar geen stadion meer.

Toch zijn wij op weg naar een wedstrijd en wel eentje op Claines Lane dat nogal aan de rand van de stad ligt. Na een hoop teleurstellingen lukte het de club namelijk om faciliteiten te delen met de Worcestershire FA. De lokale voetbalbond zocht nog een locatie en het liefst eentje in Worcester. De buurt kwam in opstand want die verwachtte dat een nieuw stadion in hun buurt de club gouden bergen en tienduizenden hooligans zouden brengen. Dat bleek wel mee te vallen dus delen de bond en de lokale trots een stadion dat niet helemaal de uitstraling heeft die bij een voetbalbond past. Het kantoorgedeelte is prima in orde, maar het veld loopt niet helemaal waterpas. Het ene doel toch echt een heel stuk hoger dan het andere doel. Je speelt dus of heuvelop of heuvelaf. En dat voor een veld waar ook bekerfinales worden gespeeld.

Wij verdwalen en het is wederom heel erg koud. Ik heb er een lange wandeldag op zitten en begin me voor het eerst deze trip een beetje ziek te voelen. Allemaal geen ingrediënten voor een potje voetbal in de Midland League Premier Division, het negende niveau waarop Worcester City bivakkeert en waarin het vanavond Haughmond FC treft. De financiële broekriem is aangehaald en dus speelt men nu wat lager dan de bedoeling is. Het is aardig gevuld op Claines Lane en wij besluiten om een pie te bestellen. En dat is een heel goede keuze.

Footie Scran

Als er iets belangrijk is voor een goede ervaring bij het Britse voetbal is dat stadionvoer. Footie scran is dan ook een serieuze bezigheid en bestaat over het algemeen uit zaken in bladerdeeg uit de oven. Bladerdeeg uit de oven is altijd een veilige keuze en in sommige gevallen zelfs een hele goede keuze. In de regel is het zo dat hoe lager een club speelt, des te beter het eten is. Met een beetje mazzel krijg je pies en sausage rolls van de lokale bakker of slager en uit de handen van de vrouw van de voorzitter. Bij Worcester City levert lokale slager Narraways de pies en sausage rolls en voorziet Sue Goode, de vrouw van de voorzitter, de twee Nederlandse toeschouwers van hoognodig voer.

Pies zijn hartige taartjes en zijn er in vele vormen en smaken. Van traditionele soorten als steak and kidney, chicken and leek, mushroom en chicken balti tot meer moderne varianten als mac and cheese en kebab. Shepherd’s pie, een variant met gehakt en aardappelpuree als top, is vaak wel in de pub de krijgen maar vanwege praktische redenen slecht te verkrijgen bij voetbalstadions. Voor je het weet zit er overal aardappelpuree. Sausage rolls doen mij altijd denken aan saucijzenbroodjes, al beledig ik met die vergelijking waarschijnlijk hele volksstammen aan beide zijdes van het kanaal.

De bezoekers uit Haughmond mogen de eerste helft heuvelaf spelen terwijl Mathieu en ik een mooi plekje zoeken om ons te warmen aan onze pies. De thuisploeg is echter sterker en na een vermakelijke helft gaan ze met een 1-0 voorsprong rusten. Wij zijn echter zo onder de indruk van ons eten dat we besluiten om meer te gaan halen. Deze catering zou zomaar eens de beste van de hele trip kunnen worden. In de tweede helft gaat ook de hellingshoek zijn werk doen en Demetri Brown, maker van de 1-0, besluit er nog drie in te rammen. We eindigen met een afgetekende 6-0, tot grote vreugde van de wat jonge harde kern die achter het doel de verdediging van de uitploeg belachelijk staat te maken. Veel vermaak voor ons en we staan dan ook met een chicken balti pie in de hand tevreden te zijn.

Na afloop ga ik op zoek naar Julian Pugh, de clubhistoricus van Worcester City. Julian komt al een tijdje bij de club en weet er alles over te vertellen. De strubbelingen van de laatste jaren, de financiële malaise en de toekomstplannen. Daarnaast moet ik als een soort beroemdheid met iedereen op de foto, word aan allerlei mensen voorgesteld en sta heel ongemakkelijk voor een draaiende camera om de cadeaus van de club in ontvangst te nemen.

Dat ze bij Worcester niet gierig zijn merk ik al snel. Het is bijna niet te dragen zoveel als we meekrijgen. Gelukkig gaat de meeloper morgen weer met de bus. Ik heb wat moeite om me een houding te geven met zoveel gastvrijheid en uiteindelijk doen we het licht uit waarna we door een van de bestuursleden voor de deur van het hotel worden afgezet. Voor het stadion hoef je het niet te doen, maar qua gastvrijheid en zeker de scran zou ik een bezoek aan Worcester City zeker aanraden.