Slapeloze voetbalavonturen in Londen: geweldige stadionbeleving bij West Ham!

Slapen is ietwat overgewaardeerd als je op pad bent voor één of meerdere voetbalwedstrijden, dat is inmiddels wel bekend. Waarom zou je een overnachting boeken als de terugvlucht ’s ochtends om 07.30 uur al vertrekt? Precies, niet doen! Een Europees affiche om 17.45 uur in Londen leent zich goed voor zo’n slapeloze trip.

Donderdag 14 maart vertrok ik vanaf Eindhoven Airport naar Londen Stansted om vervolgens maar 16 uur lang in de hoofdstad van Engeland te vertoeven. Die donderdag stond namelijk West Ham United tegen SC Freiburg op het programma in de achtste finale van de Europa League. Drie uur voor de aftrap landde het Ryanair-vliegtuig in het Verenigd Koninkrijk.

Stansted

Stansted heeft een handig treinstation bij het vliegveld, wat het makkelijk maakt om snel richting het centrum te komen. Na een overstap op Tottenham Hale kwam mijn trein zeven kwartier voor de wedstrijd aan bij Stratford, het metro- en treinstation wat het dichtst bij het London Stadium ligt. In de pleisterplaats in Oost-Londen wemelde het al van de West Ham-fans en de verkopers van sjaals met beide clubkleuren.

Slenterend richting het stadion was het muisstil. Ondanks het grote aantal stervelingen dat om mij heen sjokte richting hun heilige ovaal was de sfeer nog nergens te bekennen. Niet gek, want de kompanen van de UEFA hebben de wedstrijd op 18:45 gezet, wat in het Verenigd Koninkrijk dus op 17:45 komt te staan. Veel mensen moesten dus kostbare tijd inleveren, maar aan de andere kant, is tijd werkelijk kostbaar wanneer je je begeeft naar het heiligdom van je favoriete club?

De omgeving van het London Stadium is niet heel bijzonder: veel kantoren, veel werkgelegenheden en her en der een speeltuintje voor wat achtergebleven koters. Het stadion is helemaal rond, en dat is te merken ook. Geen steward die aan je edele delen zat te voelen, geen snuffende hond die aan het kijken was of je tersluiks nitraten aan het meesmokkelen was, maar een hypermodern ijzeren scanapparaat.

Culinair aanbod

Eenmaal aangekomen in de ring van het stadion kwamen er allemaal geweldige geuren mijn neus tegemoet stromen. Het achtergrondgeluid wordt gevuld met West Ham-geezers die om de tien seconden ‘Irons’ schreeuwen in het luchtledige. Maar terug naar de aangename geuren. Heerlijke gerechten van over de hele wereld allemaal rondom één stadion verzameld. Kebabtoko’s, Jamaicaanse grillcaravans, burgertenten, maar ook, en daar ben ik natuurlijk voor gegaan: een goede pie-tent.

Voor mensen die nog culinaire tips zoeken in Londen: ga niet bij een fancy restaurantje eten, ook niet bij een Amerikaanse Franchise, maar gewoon een klassieke ‘pie-house’. Bestel vervolgens de Pie & Mash (dit was ook mijn keuze rondom het stadion). Een traditioneel gerecht uit (Oost-)Londen dat veel geconsumeerd werd in de negentiende eeuw door de arbeidersklasse. Bijgevoegd een foto van dit juweeltje.

Eten is een leuke bijzaak bij het bezoeken van een voetbalwedstrijd, maar het draait toch allemaal om de stadionbeleving als we eerlijk moeten zijn. Het stadion aan de buitenkant was niet heel bijzonder, een beetje saai ook, maar van binnen was het wel mooi. Het is alleen een doodzonde dat je op de korte kanten van de tweede ring zo godsgruwelijk ver van het veld zit. Een verrekijker was absoluut geen overbodige luxe, maar ondanks dat we zo’n negen kilometer van het veld afzaten, stond iedereen wel de gehele negentig minuten.

Britse liederen

Vlak voor de aftrap was het nog vrij leeg, wat deed vermoeden dat aardig wat West Ham-supporters de wedstrijd hebben overgeslagen vanwege het tijdstip. Niets bleek minder waar te zijn, want twee minuten voordat de spelers opkwamen, stoomden de supporters als een gek de trappen af opzoek naar hun plek op de tribune. In Engeland mag je natuurlijk geen bier drinken op de tribune waardoor iedereen nog in de ‘concourse’, zoals dat zo mooi heet, blijft staan.

Elke liefhebber was op tijd aanwezig voor het geweldige doch historische I’m Forever Blowing Bubbles. Zo’n Brits lied wil je gewoon een keer gezongen zien worden voor de aftrap van een heerlijke pot voetbal. Net als Hi Ho Silver Lining bij clubs als Aston Villa en Sheffield Wednesday, en net als Wise Men Say zoals bij Sunderland en Hull City, wil je zo’n nummer gewoon een keer meegezongen hebben. Kippenvel.

Freiburg had ook vele uitsupporters meegenomen naar hun ‘big day out’ in de Engelse hoofdstad. De Duitsers gooiden confetti toen de spelers het veld opkwamen. Traditiegetrouw werden de meegereisde fans getrakteerd op een: ‘What the fucking hell is that?’ Het uitvak maakte veel geluid, maar bleek vocaal gezien compleet kansloos tegenover tienduizenden van West Ham. Al gaf de wedstrijd ook wel aanleiding voor deze ‘nederlaag’.

1-0, 2-0, rust, 3-0, 4-0 en 5-0. SC Freiburg werd he-le-maal weggevaagd door de Britten. Het zorgde voor een euforische stemming bij de West Ham-supporters. Tribuneliederen ‘Champions of Europe, we know what we are’ en ‘West Ham are massive, everywhere we go’ hielden maar niet op. Het was écht een heksenketel. Na de wedstrijd ging iedereen op zoek naar de lokale kroeg om de overwinning op de Duitsers verder te vieren.

Korte nacht

Voor mij stond er wat anders op de planning. Mijn geboekte bus naar Stansted ging om kwart over drie ’s nachts , maar ik moest dus nog zeven uur zien te overleven in de bruisende stad, want het was inmiddels 20.00 uur in de avond. Ik zal voor de rest niet te lang vertellen over hoe ik de taaie uren heb getrotseerd, maar ik geef jullie wat hints. Twee blikken Monster, twee rondjes langs de Theems lopen, drie keer chillen op Trafalgar Square, en de rest verzinnen jullie er zelf maar bij.

Toen ik eindelijk in de bus naar Stansted zat, kon ik lekker mijn oogjes toedoen. Welgeteld veertig minuten, want we kwamen nog eerder dan gepland aan op het vliegveld. Na alle benodigde checks waren er ook geen stoelen vrij in de wachtruimtes waardoor ik lekker kon rondlopen, geweldig. Met veertig minuten slaap stapte ik weer het vliegtuig in richting Eindhoven.

De ‘slapeloze trip’ naar Londen zat er alweer op, en ik kon met gepaste trots zeggen: ik had nog nooit zo lekker geslapen in een vliegtuig…