Afgelopen dagen was Cardiff weer in rep en roep. De club speelt sinds dit seizoen in een rood shirt in plaats van blauw en de ‘Bluebird’ heeft een klein plekje gekregen op het nieuwe logo, waar een kitscherige draak tegenwoordig de show steelt. Maar Vincent Tan, de Maleisische eigenaar van de club, gaat het nog niet ver genoeg. Hij deelde vorige week gratis rode sjaaltjes uit en overweegt om de clubnaam te veranderen. Cardiff City zou dan Cardiff Dragons (zo kitsch) worden. Er is al een groep fans bezig een nieuwe club op te richten en ik denk dat die groep steeds groter gaat worden. Uiteraard worden hun plekken ingenomen door mensen die Premier League-voetbal willen zien, maar wie gaat er nog naar Cardiff Dragons als de club degradeert? Rhys Hartley was jarenlang fan van de club en gaf ze aan het begin van dit seizoen het voordeel van de twijfel. Nu is het over voor hem. Seizoenkaart in de prullenbak en hem zien ze niet meer terug zolang mafkees Tan aan de macht is. Een verhaal van een fan die ineens zijn club kwijt is dankzij een poenerige Aziaat.
“Iets meer dan een jaar geleden had ik tranen in mijn ogen toen Cardiff City op voorsprong kwam tegen Liverpool in de finale van de League Cup. Mijn kleine club hield gelijke tred met Liverpool, een van de grootste clubs van Engeland. Pas na penalty’s werden we verslagen. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Maar aan het eind van vorig seizoen kwamen er ineens veranderingen bij de club. Rood shirt, ander logo en meer van dat soort onzin. Afgelopen maanden werd mijn liefde voor de club op proef gesteld. Mijn band met Cardiff City begon steeds minder te worden en sinds 19 februari 2013 ben ik geen fan meer van de club.
Ik ben altijd een groot tegenstander geweest van de ‘rebranding’ van mijn club. Bijna alles wat ik bezit is blauw. Op dagen dat we geen schooluniform hoefden te dragen, droeg ik blauwe kleren. Als klein kind riep ik vaak ‘Bluebirds’ en ik zag Cardiff City als een blauwe club. Ik was dan ook erg blij toen er veel negatieve reacties kwamen op het plan om in rode shirts te gaan spelen. Op het moment dat bekend werd dat de plannen niet doorgingen, sprong ik mijn maat om zijn nek. Ik was zo blij dat er naar de fans was geluisterd.
Maar toen kwamen de verhalen dat de Maleisiërs 100 miljoen pond in de club zouden stoppen als we in rood gingen spelen. Zonder dat geld konden we wel eens failliet gaan. Ineens begon het fanfront barstjes te vertonen. Sommige fans gaven aan dat die 100 miljoen toch wel erg welkom was en overal ontstonden discussies: in ingezonden brieven in kranten, op internet en op straat. De fans werden in twee kampen verdeeld: voor of tegen. Een tussenweg was er niet.
Een van de ergste momenten vond ik tijdens de “Keep Cardiff Blue” bijeenkomst. We hoopten op een vreedzame manier duidelijk te maken dat we wilden dat Cardiff City in het blauw bleef spelen. Helaas kwam de harde kern langs die hard door sprekers heen gingen schreeuwen en ze bedreigden mensen met de dood als ze in het stadion hun pro-blauwe protesten lieten horen. Later speelden we een uitwedstrijd tegen Cheltenham in de voorbereiding en werd een vriend van mij, die een vlag met de tekst “Keep Cardiff Blue” had opgehangen, door een lid van de harde kern gevolgd toen hij naar het toilet ging en daar bedreigd.
Ik vond het ook erg teleurstellend dat de nieuwe rode shirts heel goed verkochten. Ik begon me steeds meer af te keren van mijn club en het gevoel werd ook minder. Het hele seizoen kijk ik al wedstrijden en het maakt me steeds minder uit of Cardiff nu wint of verliest. Ik baalde eigenlijk dat ik een seizoenkaart had gekocht en ik besloot pas geleden dat ik hem niet zou verlengen. Ik ben achttien jaar fan van de club, maar het huidige Cardiff City is mijn club niet meer. Het is me de afgelopen maanden opgevallen dat de ‘Bluebird’ steeds minder aanwezig is in en rondom het stadion. In het programmaboekje wordt hij zelden meer genoemd en de geruchten dat hij volgend jaar uit het logo zal verdwijnen zijn steeds sterker aan het worden.
En toen kondigde Tan aan dat iedere fan voor de wedstrijd op 19 februari tegen Brighton een gratis rode sjaal zou krijgen met Cardiff, niet Cardiff City, erop. Walgelijk natuurlijk, maar ik zag het ook als een kans. Eindelijk konden wij fans laten zien dat we dat rood niets moesten. Veel mensen spraken af de sjaal aan te nemen en dan op het veld te gooien. Ik kwam helaas net iets te laat bij het stadion aan, dus ik had geen sjaal meer. Maar toen ik het stadion binnenliep zag ik iets waar ik misselijk van werd: ik zag een zee van rode sjaals. De meerderheid hield de sjaal gewoon omhoog, alsof we al jaren een rode club zijn. De man naast me was ook teleurgesteld en omschreef het alsof zijn vriendin er vandoor was gegaan met een ander en als zijn vriendin haar kant hadden gekozen. Ik en mijn vrienden besloot meteen om te keren en naar de pub te gaan. Een aantal mensen volgde ons voorbeeld. Op dat moment was het duidelijk dat dit mijn club niet meer was. Ik denk dat zelfs Tan niet had verwacht dat zijn actie met de rode sjaals zo’n succes zou worden.
De laatste maanden is iedere fans ingedeeld in een van de drie categorieën: pro-rood, pro-blauw of met tegenzin rood. Zelf behoor ik tot de tweede groep, maar die derde groep leek altijd het grootste. Mensen die Cardiff City het liefst in het blauw zien spelen, maar er nu maar het beste van maken. Die laatste groep denkt dat de club zonder de Maleisiërs ten dode is opgeschreven. Maar na het interview van Tan met de BBC (afgelopen woensdag, red.) is het duidelijk dat hij de club gebruikt. Velen dachten dat Tan eigen geld in de club stopte, maar nu blijkt het een lening te zijn tegen een rente van 7%. En hij wil de schuld die de club nog heeft aan oud-voorzitter Sam Hammam, omzetten in aandelen. Dan geven we Hammam, de man die Cardiff City naar Dublin wilde laten verhuizen en ons met een berg schulden opzadelde waar een paar de hik van krijgt, weer zeggenschap bij de club.
Ik hoop dat het interview van Tan bij veel mensen de ogen heeft geopend. Hij zei daarin verder dat hij zou vertrekken als hij het gevoel had dat de fans hem niet moesten en vergeleek fans met bioscoopgangers, dus gewoon betalen en verder je mond houden. Een club supporteren zie ik als meer dan alleen klant zijn. Een voetbalclub is een integraal onderdeel van de gemeenschap. Het bindt mensen en kan voor eens sterk gemeenschapsgevoel zorgen. Daarom is het zo jammer dat de fans nu in verschillende kampen zijn verdeeld. Tan zelf ziet het niet als een probleem, getuige zijn uitspraak dat hij een goede beslissing heeft gemaakt, aangezien slechts 20% van zijn klanten ontevreden is met het rode shirt. Gelukkig bleek uit een enquête van WalesOnline dat 58% van de fans niet meer naar het stadion gaat als de club Cardiff Dragons gaat heten,. Ik hoop het, maar aan de andere kant denk ik dat veel mensen graag PL-voetbal willen zien en gewoon gaan als we promoveren.
Ook vertelde Tan dat de ‘Bluebird’ een onsuccesvol symbool was, aangezien we al vele jaren bestaan en, buiten de FA Cup in 1927, nog geen prijs hebben gewonnen. De aanval van Tan op de ‘Bluebird’ maakt voor mij wel duidelijk dat de club overweegt om het vogeltje helemaal te schrappen uit het logo. Gelukkig zijn er nu plannen van pro-blauw om een eigen club op te richten (Bluebirds of Cardiff of AFC Cardiff City) en zal volgende week de eerste vergadering zijn. Volgende week dinsdag is ook de eerste thuiswedstrijd sinds de verdere plannen van Tan bekend zijn geworden na het BBC-interview. Het is dé kans voor de fans om hun opinie te laten horen. Vinden we de naamsverandering goed of niet? Op 1 april, voor de wedstrijd tegen Blackburn, is er nog een protestmars gepland tegen Tan en het rode Cardiff. Ik zal daarin meelopen. Komende dinsdag zullen ze me echter niet zien in het stadion. Ik ben er even helemaal klaar mee na het fiasco met de rode sjaals. Ik ga lekker naar de derby Hereford v Newport en weet wel zeker dat ik daar meer plezier zal hebben dan tijdens dit hele seizoen met Cardiff.”
Dit stuk verscheen eerder op het onvolprezen Doing the 116 en was te mooi en tegelijkertijd te pijnlijk om te laten schieten. Volg Doing the 116 ook via Twitter voor veel meer van dit fraais!
