Rapid Wien en Sturm Graz staan tegenover elkaar in de Oostenrijkse bekerfinale. We zien veel pyro en klassieke sfeeracties. Beide supportersgroepen krijgen steun van vrienden uit het buitenland!
Het Wörthersee-Stadion in Klagenfurt werd herbouwd voor het EK 2008, maar de bovenste ring zou na het toernooi worden verwijderd, zoals in Innsbruck. Er was namelijk geen bespeler voor een stadion van die omvang. Echter besloten de politieke leiders toen om de bovenste ring te behouden en een club te vinden die de tribunes kon vullen. Zo werd FC Kärnten opgericht, maar dat was geen succes volgens de clubgeschiedenis. Jarenlang waren er enkel popconcerten, openlucht-ijshockeywedstrijden, tentoonstellingen en matig bezochte wedstrijden van Austria Klagenfurt (de opvolger van FC Kärnten na het faillissement).
Dit seizoen was alles anders
In 2014 werd besloten om de finale van de ÖFB-Cup in het stadion van Klagenfurt te houden. Sindsdien was RB Salzburg meestal een van de deelnemende teams en had het op één finale na altijd gewonnen. Maar dit seizoen zou anders zijn. Toen de impopulaire club in de kwartfinale werd uitgeschakeld, was de weg vrij voor andere teams. En toen de gedroomde finale tussen de populairste clubs van het land met de fanatiekste aanhang (Rapid Wien en Sturm Graz) werd bevestigd, ontstond er in Oostenrijk een ticket-hype die nog nooit eerder was vertoond.
De uren voor de wedstrijd
Ik ben tegen het middaguur aangekomen na een mooie rit over de Tauern-Autobahn. Het is één van de eerste mooie lentedagen van dit jaar en ik besluit te genieten van het weer. Ik heb mijn auto zo geparkeerd dat ik niet ver van het stadion verwijderd ben, maar wel makkelijk bij de snelweg kan komen na de wedstrijd. Het stadion ligt namelijk in een woonwijk en ik van plan ben om ’s nachts terug te rijden.
Mijn eerste afspraak is een rondje om het stadion, waar de supporters van Sturm Graz al in de aangegeven fanzone verzamelen. Ze hebben geen optie voor een corteo genomen, maar komen alvast samen bij het stadion om de sfeeracties te organiseren, shirts te verkopen en een koel biertje te drinken.
Corteo van Rapid Wien
Het is al erg druk, maar de sfeer is nog ontspannen. De politieagenten staan erbij en kijken ernaar, en ik kan zonder problemen de fanzone in en uit. Nadat ik de buurt rondom het stadion een beetje heb verkend, wandel ik terug naar mijn auto om even uit te rusten en wat te eten. Een uur later ga ik weer verder, deze keer naar het startpunt van de Rapid-corteo, dat niet ver van mijn parkeerplaats ligt.
Rond half vijf verzamelen ongeveer 5.000 tot 6.000 Rapid-supporters zich op een grote weide, niet ver van de snelwegafrit. Het duurt even voordat alles georganiseerd is (er lopen vandaag veel gelegenheidsfans mee die niet altijd weten welke kant ze op moeten). Ook de groep die met de speciale trein arriveert heeft even vertraging, maar na een interventie van de capo’s kan de indrukwekkende corteo in de richting van het stadion vertrekken.
De massa aan vuurwerk die nu al wordt afgestoken is nauwelijks te tellen. In ongeveer een uur tijd trekt de hele karavaan naar het stadion, met af en toe een pauze op een kruispunt om samen een paar liederen te zingen. Ook hier houdt de politie een oogje in het zeil, maar er wordt niet echt ingegrepen.
Bij aankomst bij het stadion wordt even stilgestaan bij een spandoek van de Sturm-fans ter ere van een onlangs overleden leider van de Rapid-hooligans. Dan trekt de menigte naar de ingangen van het stadion, met enkele provocaties richting de Sturm-fans die bij hun eigen ingangen wachten. Enkele fakkels vliegen over en weer en er wordt wat heen en weer geprovoceerd. Door de grote afstand tussen de twee kampen gebeurt er verder niets.
De eerste helft: klassieke sfeeracties en héél veel ambiance
Na ongeveer drie kwartier wachten ben ik eindelijk binnen in het stadion. Meteen vallen de twee ‘kurven’ op: aan mijn linkerkant is er een zwarte muur, aan de andere kant een groene. Hoewel de wedstrijd nog ruim een uur op zich laat wachten, zijn er al indrukwekkende gezangen, enkele fakkels en veel zwaaivlaggen die het een zeer levendige sfeer geven. Wat ook meteen opvalt is de aanwezigheid van een groot aantal bevriende fans aan beide kanten. Bij Sturm ontdek ik verschillende groepen van Pisa (Rangers, Sconvolts, Kapovolti), een afvaardiging van Werder Bremen en ook fans uit Carrara zijn aanwezig. Bij Rapid is het nog indrukwekkender: ik kan groepen uit Venezia, Parma, Nürnberg (UN 94) en Budapest (de Green Monsters van Ferencvaros) uitmaken. Iets later verschijnen ook vlaggen van Panathinaikos en de ijshockey-ultras uit Kloten (Zwitserland). Het is echt een heel internationale finale.
(bewust) eenvoudige choreografie
Wanneer de opstellingen worden doorgegeven en de spelers zich klaarmaken om het veld op te komen, tonen beide kanten een eenvoudige maar mooie sfeeractie. Beide partijen hebben het motief van de voor de wedstrijd verkochte T-shirts gekozen, telkens met een groot doek in het midden. Bij Rapid staat er de leus: “Erfülle den größten Wunsch in mir – noch einen Titel hol’n mit dir” (“maak mijn grootste droom waar – samen nog een titel winnen”). Sturm Graz opent met het “Uhrturm”, het bekendste monument van de stad, omkaderd met een groot “GRAZ” en kleine vlaggetjes. Bij bekerfinales wordt vaak gekozen voor een vrij eenvoudige choreografie, omdat men met een breder publiek en meer gelegenheidsfans rekening moet houden dan bij een doorsnee thuismatch in de eigen kurve. Desalniettemin oogt het allemaal erg mooi, en het duurt ook niet lang voordat het eerste vuurwerk de sfeer nog een beetje meer aanjaagt.
Vanaf dit moment is er de hele wedstrijd geen moment van rust meer. Overal worden steeds weer pyro’s ontstoken, gaan de armen in de lucht en worden vele vlaggen zonder pauze gezwaaid. Ik zit iets dichter bij de Sturm-fans, waardoor hun liederen nog een beetje indrukwekkender klinken, maar ook aan de overkant bij Rapid gaan ze geweldig tekeer. Het is een enorm intensieve sfeer, die de ploegen op het veld aanspoort om er echt voor te gaan. Rapid, dat als underdog is gestart, komt zelfs een beetje beter in de wedstrijd, maar er komt uiteindelijk niets uit. Op de tribunes gaat het spektakel intussen gewoon door: sjaals in de lucht, springen met de rug naar het veld, en steeds weer fakkels en rookpotten.
De tweede helft: pyro en nog meer pyro
Na de rust betreden de spelers opnieuw het veld en verandert het stadion in een gekkenhuis. Rapid verlicht de hele Kurve met Strobo-fakkels, maar dat is vandaag niet genoeg om de Sturm-fans te overtreffen. Sturm Graz ontsteekt een enorme hoeveelheid zwarte en witte rookpotten achter een spandoek met een passende tekst over de clubkleuren: “Sturm bedekt alles wat zwart is in mijn leven. Alles wat wit is ook” – een citaat van clublegende Ivica Osim. Massaal worden vuurpijlen gelanceerd, wat ik nog zelden heb gezien. Vanaf dat moment is er geen moment meer zonder pyro. Hierdoor is het speelveld met regelmaat slecht zichtbaar.
Als Sturm Graz uiteindelijk op voorsprong komt, is er opnieuw geen houden aan, net zoals bij de tweede goal. Het geluid is bijna oorverdovend en iedereen in zwart en wit springt op en neer. Rapid probeert nog wel wat terug te doen, zowel op het veld als daarbuiten. Zo wordt het traditionele “Rapid-kwartiertje” nog eens ingezet met een stevige pyro-actie (zo’n 80 rode fakkels op een rij). Het mag echter niet meer baten. Sturm Graz wint de beker en Rapid grijpt opnieuw naast de hoofdprijs, net zoals in de finales van 2017 en 2019.
Enkele groen-witte ultras slaan in de laatste minuten van de wedstrijd door. Ze gooien meerdere stukken vuurwerk op het veld, waarvan één een eigen speler raakt (zonder ernst verder). Dit verandert niets aan de situatie. Even later viert Sturm Graz met hun fantastische supporterslegioen de bekerwinst. De meeste Rapid-fans zullen dat al niet meer zien omdat ze al lang en breed naar huis zijn.
Tevreden naar huis
Het is ook voor mij tijd om de terugreis te beginnen. Op weg naar mijn auto is alles rustig en zie ik geen schermutselingen (tenminste niet op mijn route). Hierbij houdt de politie de kampen gescheiden, maar treedt verder niet provocerend op. Ik ben volledig tevreden en voel nog steeds de adrenaline in mijn bloed gieren en de gezangen in mijn hoofd. Daarbij ben ik nog steeds een beetje bedwelmd door de massale pyro-rook. Ik stap in mijn auto om aan de lange rit door de nachtelijke Oostenrijkse Alpen te beginnen…
[dit gastartikel is geschreven door Jürgen De Meester. Hartelijk dank voor je bijdrage!]
