In gesprek met: Randell Harrevelt

Randell Harrevelt heeft gedurende zijn carrière al in veel obscure landen gevoetbald. Hij speelt nu voor Pallo-Iirot op het derde niveau in Finland, maar Randell Harrevelt speelde in de jeugdelftallen van FC Volendam en Nottingham Forrest. Na ook in de jeugd bij AFC en VVV Venlo te hebben gespeeld, begon zijn avontuur pas echt: Excelsior Veldwezelt (België), Vestri (Ijsland), Pietà Hotspurs FC (Malta), Dumlupinar Üniversitesi Spor (Noord-Cyprus), Solentuna FF (Zweden), Anduud City (Mongolië) en CS Stiinta Miroslava (Roemenië).

Hoi Randell Harrevelt. Ik zag dat de competitie in Finland net weer is begonnen. Hebben jullie daar geen last van de crisis?
“We hebben nu al twee competitiewedstrijden gespeeld. In principe is het leven weer vrij normaal. Mensen zijn hier niet meer echt bezig met de anderhalve meter afstand, terwijl het wel een belangrijke regel is. In Rauma is het gewoon heel ”chill’, je kan weer in restaurants eten. Wedstrijden worden weer bezocht door supporters, maar met een limiet van 400 mensen. Afgelopen thuiswedstrijd was het stadion behoorlijk vol. Dat is inderdaad wel raar, want als je kijkt naar de Premier League, La Liga en de Bundesliga zijn de stadions gewoon leeg. Hier zijn gewoon supporters aanwezig, dus dat is wel grappig.”

Maar als voetballer is dat wel chiller toch, om te spelen voor supporters?
“Klopt, supporters kunnen helpen de spelers dat extra zetje te geven op het moment dat het niet goed gaat. Als ze liedjes zingen en dat soort dingen.”

Hoe is het leven in Rauma, Finland? Beetje naar je zin?
“Eerlijk gezegd is er in Rauma niet heel veel te doen, maar het is wel een uniek plaatsje. Het oude centrum, dat eeuwen geleden is gebouwd, is echt nog authentiek. Als winkelier mag je bijvoorbeeld niet zelf bepalen welke kleur je pand wordt. Dat moet allemaal aangevraagd worden bij de gemeente. Dat geeft wel een bepaalde sfeer aan het stadje. De gebouwen in het centrum hebben allemaal aparte kleuren. Geel, blauw, roze. Dat maakt het heel mooi.”

“Op zich heb ik het wel naar mijn zin. De mensen en supporters  zijn vriendelijk, ze zingen me toe en roepen mijn naam als ik een goede actie heb gemaakt. Dat soort dingen vind ik belangrijker in mijn carrière dan voor een ploeg te spelen waar ze veel supporters hebben, maar ze je niet echt waarderen.”

Heb je dat wel eens meegemaakt dan, dat je niet gewaardeerd werd?
“Ja man, in Roemenië. Dat was één van mijn slechtste ervaringen in mijn voetbalcarrière. Dat blijf ik zeggen. Ik heb nog nooit zoveel racisme meegemaakt in een land. Ik voelde me vrij ongelukkig, daarom wilde ik daar niet langer dan een half jaar blijven.”

Ik heb nog nooit zoveel racisme meegemaakt als in Roemenië. Door de president van de club werd ik een keer uitgescholden voor aap.

Fuck, heftig man. Was het daar zo erg, qua racisme, tijdens de wedstrijden dan?
“Ook gewoon in het team en de club zelf. Door de president van de club werd ik een keer uitgescholden voor aap, dat soort dingen. Ik werd namelijk opgeroepen voor het nationale elftal van Aruba en de president van de club wilde niet dat ik ging. Eerst zei hij nog: ‘je mag gewoon gaan, geen probleem.’ Toen kwam hij erachter dat ik moest vertrekken, net voordat we een wedstrijd hadden. Hij zei: ‘als je toch gaat, dan heb je problemen met mij!’ Maar ik zei dat ik gewoon ging. Die wedstrijden zijn onderdeel van de FIFA en als club zijnde ben je verplicht je spelers vrij te geven voor interlands. Toen wist ik dat ik hier niet moest zijn. Dit was ook gewoon de president van de club. Bij sommige spelers en bij de supporters merkte je ook gewoon dat het niet goed zat, man.”

Hopelijk maak je zulke dingen niet mee in Finland.
“Eerlijk gezegd gebeurt dat niet echt in Scandinavië. Toen ik in Zweden, en ook in IJsland, voetbalde heb ik nooit iets van racisme meegemaakt. Ik heb eigenlijk altijd wel waardering gevoeld. Het lijkt ook alsof de mensen je hier meer waarderen als je van buitenaf komt. Ook de lokale spelers respecteren ons hier echt. Ze zijn oprecht blij voor de buitenlandse spelers dat ze bij dezelfde club voetballen.”

Voordat je de wereld over reisde als voetballer, speelde je in de jeugd van Nottingham Forrest en VVV-Venlo. Had je toen ooit kunnen denken dat je in zoveel landen zou gaan voetballen?
“Nadat ik geen contract kreeg bij VVV-Venlo wilde ik wel elders, buiten Nederland, een uitdaging gaan zoeken. Maar ik had niet echt verwacht dat ik in zoveel verschillende landen en in zoveel verschillende culturen terecht zou komen. Totaal niet zelfs. Mijn mindset, toen mijn contract niet verlengd werd, was wel gelijk al van: okay je bent nu 18/19 jaar, je kan kijken naar België of Duitsland. Maar ik had nooit verwacht dat ik uiteindelijk helemaal in Azië zou belanden, en al helemaal niet in Mongolië.”

Hoe ben je ooit in Mongolië terecht gekomen?
“Het ging eigenlijk heel raar. Ik zat bij Sollentuna FF in Zweden en ik zocht een nieuwe club. Een vriend van mij, Adreano van den Driest, voetbalde samen met een Amerikaanse keeper, Austin Roger. Die had een paar jaar in Mongolië gevoetbald. Andreano belde me toen ineens op, omdat hij wist dat ik een club zocht, en vroeg of ik in Mongolië wilde voetballen. Ik moest gelijk lachen. Hahaha, want ik dacht echt: wat moet ik daar nou? Na het gesprek ging ik een beetje Googlen, en ik zag dat ze daar wel gewoon echt voetballen. Het hoogste niveau komt gewoon op televisie. Ik zei toen tegen Adreano: ‘laat hem maar wat regelen daar.’ In principe was hij eerst bezig met FC Ulaanbaatar, maar die president van die club deed een beetje laconiek en reageerde erg traag. Maar omdat de transfermarkt bijna dicht ging had ik haast.”

“Ik ben toen maar een beetje op Facebook Mongolische clubs gaan liken. Ik likete toen de pagina van Anduud City en plotseling kreeg ik een berichtje van de president van de club: ‘hey, we zoeken nog een spits. Je CV ziet er interessant uit. Heb je nog video’s?’ Ik stuur die video’s dus gelijk op, en meteen kreeg ik te horen dat ze me wilden hebben. Ik had maar een paar dagen om er over na te denken en voordat ik het wist zat ik in Mongolië. Ik heb mijn contract online getekend, dus ik was er nog nooit geweest. Maar ik had wel een contract. Dus dat was wel grappig.”

Het was zeker wel flink wennen voor je?
“Zekers. Op mijn eerste dag daar maakte ik een mega fout. Ik kwam aan op het vliegveld en moest gelijk door naar het trainingskamp. Ik moest gaan trainen en ik zag door het raam in mijn kamer de zon schijnen, dus trok ik gewoon mijn sportsokken, korte broek en een trui aan. Alleen ik merkte al heel snel dat het veel te koud was om zo het veld op te gaan. Toen ik daar aankwam in maart was het nog super koud, -10 graden. Ik merkte toen dat mijn ballen aan het bevriezen waren!”

Ik merkte toen dat mijn ballen aan het bevriezen waren

“Mijn medespelers moesten toen keihard lachen, want ik was alleen maar in beweging. De hele tijd springen en zo. Vanaf die dag heb ik zeker tot eind april met een lange broek getraind. Daarna werd het wel weer warmer. Het weer in Mongolië is heel raar. In de winter kan het -30 worden en in de zomer gewoon 30 graden. Dat is heel raar.”

“Ik had eerst geen idee hoe het land eruit zag en kende het alleen van Genghis Khan. Maar het dagelijks leven is absurd. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zie je dronken mannen op straat.”

Hoe ziet de supporterscultuur er daar uit? En hadden jullie veel supporters?
“Op zich hadden we niet super veel supporters. Maar we hadden wel fans met trommels die ons toezongen. Ik heb het stadion nooit helemaal vol gezien, maar wel goed gevuld tijdens de belangrijke wedstrijden.

Toen je daar voetbalde werd je voor het eerst opgeroepen voor het nationale team van Aruba.
“Klopt. Ik kwam toen in contact met de bondscoach, Martin Koopman Een hele toffe man en een goede coach. We hadden contact over mijn transfer van het Zweedse Sollentuna FF naar Anduud City in Mongolië. In september kwamen de wedstrijden voor het nationale team eraan, en ik zat bij de voorselectie. Toen ik alweer in Roemenië zat werd ik gebeld dat ik bij de definitieve selectie zat voor de wedstrijden tegen Guyana en Antigua en Bermuda. Dat was echt heel erg mooi.”

“Het voelt heel goed, want ik had nooit verwacht om international te worden. Ik heb nu ook de kans om tegen grote landen te spelen, zoals de Verenigde Staten, Canada en Mexico. Dat zijn hele mooie dingen.”

“Mijn mooiste interland was tegen Jamaica. We verloren wel met 2-0, maar de wedstrijd werd gespeeld in echt een mooi stadion met veel supporters. Wij maakten ze het de gehele wedstrijd moeilijk, terwijl ze Guyana en Antigua hadden afgeslacht met 7-0 en 5-0.”

Wat is de gaafste wedstrijd die je hebt gespeeld?
“Oef, moeilijk…dat was met Anduud City tegen Khaan Khuns Titem. De wedstrijd was op Moederdag en ik scoorde een hattrick en gaf een assist. Ik heb heel die wedstrijd gekanteld! Ik hoefde ook gelijk geen moederdagcadeau meer te kopen, hahaha! Die wedstrijd ga ik als tattoo laten plaatsen op mijn lichaam, ter herinnering.”

Heb je, in de vele landen waarin je hebt gespeeld, ooit slechte ervaringen gehad met voetbalsupporters?
“Naast Roemenië eigenlijk niet man. Daarom was het daar zo bijzonder en zo pijnlijk om mee te maken. Als je eigen supporters je al niet mogen, laat staan de supporters van de tegenstander.”

Als je eigen supporters je al niet mogen, laat staan de supporters van de tegenstander

In welk land zou je nog graag willen voetballen? En waarom?
“Ik wil hier misschien nog een jaartje in de Veikkausliiga (hoogste niveau in Finland) spelen. Maar eerlijk gezegd zou ik mijn carrière willen afsluiten in Azië. Dan wel alleen in Indonesië, Thailand, Vietnam of Maleisië.”

Je hebt op veel plaatsen op de wereld gewoond. Mis je je familie tijdens je avonturen?
“Ik mis ze wel, maar ik zie het als volgt: je ouders zorgen ervoor dat je goed wordt opgevoed en dat je volwassen wordt, zodat je zelf verder kan met je leven. Ik spreek ze wel elke dag via Facetime.”

Je ouders zorgen ervoor dat je goed wordt opgevoed en dat je volwassen wordt, zodat je zelf verder kan met je leven

Waar heb je de mooiste tijd gehad, qua voetbal en leven?
“Ik denk in Zweden. Ik beheerste de taal en voelde me mede daardoor thuis. Ik woonde toen in Stockholm en dat voelde voor mij als Amsterdam.”

Ik had eigenlijk wel verwacht dat je Mongolië zou zeggen.
“Sportief gezien heb ik daar zeker een mooie tijd gehad. Maar het leven daar is wel moeilijk, vergeleken met het leven in Europa. Het is echt heel anders. Het is in Mongolië bijvoorbeeld niet normaal voor een man om een vrouw aan te spreken. Zelfs de weg vragen aan een vrouw is taboe. Dat maakte het leven daar ingewikkeld, hahaha.”

Ik zag dat je ook op Malta heb gevoetbald. Ik heb daar zelf een tijdje gewoond en heb daar voor het eerst matchfixing van dichtbij meegemaakt.
“Hahaha ja, zeker weten! Matchfixing is, uuuuuhm…heel populair op Malta! Gelukkig ben ik zelf nog nooit in zo’n situatie terecht gekomen. Ik denk eigenlijk dat ze dat sneller doen met een keeper of een centrale verdediger. Als aanvaller een wedstrijd manipuleren is een stuk moeilijker.”

Als je in de toekomst een mooie transfer maakt, moeten we weer ‘ff’ bijpraten.
“Is goed man, dat zou ik waarderen!”

Wij spreken met voetballers over hun avonturen in het buitenland, hun carrières en natuurlijk over de beste supporters waarvoor zij hebben gevoetbald. Lees ook onze gesprekken met Vito Wormgoor, Ilias Haddad, Boy Waterman, Mickey van der Hart, Marc Klok en Sylvano Comvalius.