Voetbalbeleving in Marokko: invasie van Wydad en chaos op de wedstrijddag 

Een stadionbezoek in Marokko verschilt op meerdere vlakken van de Europese ervaring. Bij Chabab Mohammedia – Wydad Casablanca zijn we hier getuige van. We treffen een chaos rondom het stadion aan en zien lange rijen voor de ingang. Tijdens de wedstrijd gaat het helemaal los: zo’n 80% is supporter van de bezoekende club en de supporters zingen de hele wedstrijd!

Twee dagen voor de wedstrijd zien we dat we een dag voor het duel kaarten kunnen halen bij het stadion. Het is niet duidelijk of er op de wedstrijddag nog verkoop is, dus besluiten we om de trein te pakken naar Mohammedia. Vanuit meerdere loketten worden kaarten verkocht en we weten ons te verzekeren van twee kaarten voor de overdekte tribune.

Later die dag raken in gesprek met een taxichauffeur en vertellen we dat we naar deze wedstrijd gaan. Hij vertelt dat we op tijd moeten gaan, omdat het anders mogelijk al vol zit. En vol is vol in Marokko, het maakt niet uit of je dan al een kaartje hebt. Gezien de tegenstander, Wydad, houden we rekening met flink wat bezoek. Mohammedia ligt namelijk op zo’n 25 kilometer afstand van Casablanca. Het advies van de chauffeur omarmen we en op de wedstrijddag komen we om 19:30 aan op het station.

Chaos

Op straat zien we veel supporters, al valt het op dat het allemaal supporters van Wydad zijn. Bij het stadion zien we dat we naar de andere kant moeten: onze tribune staat aan de overkant. Dit wordt een uitdaging, want we staan naast de tribune van het uitvak en er staan enorm veel supporters in deze straat. De straat is tevens afgezet met hekken en meerdere linies van agenten. We vragen aan een agent en steward of we rechtdoor kunnen voor de andere tribune en dit is mogelijk. Lopend door de mensenmassa moeten we meerdere keren langs zulke hekken en een paar keer onze kaarten laten zien voordat we kunnen passeren. Het grappige is dat sommige agenten niet verwachten dat wij voor de wedstrijd komen, ze denken waarschijnlijk dat we verdwaald zijn.

Ondertussen zien we dat de tribune achter het doel, het uitvak, al bomvol zit. En dat terwijl de wedstrijd pas twee uur later zal starten. We vragen ons af of al deze supporters nog binnen gaan komen, want er staan nog honderden supporters buiten. De ingang verderop wordt ook gebruikt als extra uitvak, maar hier staan ook veel supporters te duwen om binnen te komen. Gelukkig heeft onze tribune een andere ingang en hoeven we niet in deze rij te staan.

Uitdaging om binnen te komen

Naast ons lopen twee supporters van Wydad die in dezelfde situatie zitten: zij moeten ook naar de overkant. Zij horen dat wij daar ook heen moeten en direct worden we enthousiast ontvangen. Ze vertellen ons over de situatie: bijna iedereen in het stadion is voor Wydad. Op de overdekte tribune zal alleen het middenstuk voor Chabab zijn en een deel achter het doel is bestemd voor thuissupporters.

Inmiddels laten we onze kaart al voor de vierde keer zien, al staan we nu wel eindelijk in de rij. Ondanks dat het er in deze rij relatief rustig aan toegaat, is het nog steeds behoorlijk stressvol met supporters die dringen om binnen te komen. De twee supporters geven aan dat we hen moeten volgen en laten ons in de chaos ook een paar keer voor om te verzekeren dat wij er zonder problemen doorheen komen.

We worden twee keer gefouilleerd en nadat onze kaart is verscheurd zijn we binnen. Dit voelt als een opluchting, omdat binnenkomen in zo’n chaotische situatie geen zekerheid lijkt. We nemen plaats naast de twee supporters en zij vertellen ons van alles over hun club en het voetbal in Marokko. We voelen ons niet onveilig, hoogstens worden we af en toe bekeken, maar toch is het fijn om als enige twee toeristen in het hele stadion naast twee lokale jongens te zitten.

Vol is vol

Nog anderhalf uur tot de wedstrijd begint en alle tribunes zijn al bijna helemaal vol. Een halfuur later zien we dat er een groep agenten voor de poorten staat en dat er niemand meer binnenkomt. Dit is niet nodig als het niet vol is, maar het gebeurt dat er te veel kaarten worden afgedrukt. De tickets voor deze pot zijn niet voorzien van een barcode of een stoelnummer.

Er zitten supporters op de muur van Stade El Bachir. Vooral de kanten van het uitvak zien eruit alsof er geen supporter meer bij kan. Het vak van Chabab heeft nog wel plek, al is het begrijpelijk dat ze dit niet gaan geven aan supporters van Wydad. De bezoekers hebben niets te klagen met alle extra plekken die beschikbaar zijn gesteld.

Passie op de tribunes

Om 21:30 wordt er eindelijk afgetrapt en zien we een tifo aan beide kanten. Dit is het moment dat het hele stadion begint met zingen. Ook waar wij zitten, ver weg van het grootste uitvak, doet iedereen mee. De eerste helft wordt er non stop gezongen en gesprongen door de supporters van de thuis- en uitploeg. De Banda Rossa, de harde kern van Chabab, gaat het qua aantallen niet redden tegenover de rest, maar dat weerhoudt hen er niet van om ook continu geluid te maken.

Het feit dat het hele stadion fanatiek is maakt het bijzonder op de tribunes. In tegenstelling tot veel andere clubs en landen zie je dat het hier niet één vak of tribune is waar het geluid vandaan komt.

De eerste helft is één en al genieten. Tevens gaat Wydad comfortabel met 0-2 de rust in. Omringd door supporters van Wydad is het natuurlijk het mooist als zij aan het langste eind trekken, zodat wij het feest kunnen meevieren.

Vuurwerk ontbreekt niet

Na rust merken we op dat er een nieuwe banner aan de zijde van Wydad hangt. Een voorteken of stiekeme hoop dat er mogelijk wat vuurwerk de lucht ingaat. In de loop van de tweede helft komt deze wens uit: massaal kleurt de hele tribune achter het doel rood van de rook. In combinatie met witte stroboscopen een indrukwekkend en geweldig uitzicht.

Op het veld doet Chabab dankzij een knullig eigen doelpunt van de bezoekers wat terug waardoor het daar ook de moeite waard is om te kijken. Wydad sukkelt door de tweede helft en heeft het zwaar. Vlak voor tijd geeft de harde kern van Chabab, die nog steeds de hele wedstrijd aan het zingen is, hun optreden nog wat glans door ook met een pyro-actie te komen. Er worden wat potten op de tribune afgestoken en daarna volgen wat fakkels.

Het filmen van deze actie wordt niet op prijs gesteld. Hier heb ik rekening mee gehouden, maar ik kan het niet laten. Vriendelijk en respectvol verzoekt een paar supporters mij dit niet te doen. ‘Sorry, maar het is geen Wydad, daarom’, zeggen ze. Ze bieden zelf hun excuses aan hiervoor. Dit is zoals we het vaker hebben gezien tijdens ons bezoek aan het land: de mensen zijn beschaafd en vriendelijk. Na het duel gaan dezelfde supporters op de foto met ons.

Dit is Marokko

Vlak voor tijd maakt ook Chabab een eigen doelpunt waardoor Wydad de punten in de tas kan stoppen. Na het eindsignaal valt op dat de spelers geen uitgebreide bedankronde doen en dat ook veel supporters naar buiten gaan. Zo’n vijf minuten na het eindsignaal worden wij door stewards verzocht het stadion te verlaten.

Het ervaren van de voetbalbeleving in Marokko is in meerdere opzichten verrassend en bijzonder. Bijvoorbeeld de geur van hasj die je neus in kruipt, supporters die flauwvallen of een onderlinge vechtpartij op de tribune van Chabab. Deze avond heeft Wydad in ieder geval onze harten gestolen. De passie en gastvrijheid van de supporters is iets dat lang bij blijft.

Richting de uitgang valt op dat er honderden supporters door één klein poortje moeten en dat de andere poorten niet geopend zijn. Hardop vraag ik me af waarom ze niet gewoon een extra poort openen. Onze Marokkaanse vrienden antwoorden voor de zoveelste keer deze avond: ‘Dit is Marokko.’

Lees ook: 

Pyro, choreo’s en rellen; de Casablanca derby is de grootste wedstrijd op aarde

Op bezoek bij de Ultras Winners van Wydad Casablanca

Raja Casablanca; op bezoek bij de rauwe arbeidersclub van Marokko