Trots overheerst bij supporters Deportivo Pereira na groot verlies in historische kwartfinale

Mijn Spaans is nog niet goed genoeg om het in zijn geheel te verstaan, maar het woord “partido” in combinatie met het gejuich van de vele rood-gele shirts in het vliegtuig en de Brazilianen de rij voor me verraden de boodschap. Zelfs de piloot op mijn vlucht van Bogota naar Pereira is vandaag maar met één ding bezig. De historische kwartfinale die Deportivo Pereira vanavond tegen het Braziliaanse Palmeiras speelt.

Het is geen hele gekke omroep, want vrijwel iedereen in het vliegtuig is ook bezig met de wedstrijd. Enkele kleine groepje Brazilianen leggen met deze vlucht het laatste deel van hun verre reis af om Palmeiras te steunen in het uitvak. De vele rood-gele shirts zijn natuurlijk supporters van Deportivo Pereira die vanuit het grotere Bogota speciaal voor de wedstrijd terugkeren naar Pereira. De stad die al weken in de ban is van de legendarische wedstrijd die haar FC gaat spelen. Een kwartfinale Copa Libertadores in Pereira. Dat had niemand vooraf durven dromen.

Overpresteren

Op voorhand zijn de verwachtingen namelijk laag. In 2022 wordt voor het allereerste in de bijna 80-jarige geschiedenis van de club beslag gelegd op de titel. Dat is wel een lichte overprestatie, want gezien de middelen is Deportivo Pereira eigenlijk een subtopper in eigen land. De titel geeft tevens recht op een plaatsje in de groepsfase van de Copa Libertadores; de allereerste deelname van de club aan het kroonjuweel van Zuid-Amerikaans voetbal.

Vervolgens wordt in de poulefase afgerekend met het Venezolaanse Monagas en de Chilleense topclub Colo-Colo. Wel moet de club Boca Juniors (ondanks een 1-0 overwinning op de Argentijnen in Pereira) voor laten en door de tweede plaats wordt El Lobo (de wolf) in de KO-fase gekoppeld aan groepswinnaar Independiente del Valle. In een bloedstollend tweeluik, waar wij gelukkig bij aanwezig waren, voltrekt zich een wonder. Deportivo Pereira wint tegen alle verwachtingen in en plaatst zich voor de kwartfinale. Zowel in de Copa Sudamericana als de Copa Libertadores zijn alle andere Colombiaanse ploegen al uitgeschakeld, waardoor Deportivo Pereira als enige de nationale trots verdedigt. De kwartfinale is een wereldprestatie van het team en de stad gloeit van trots.

Op de wedstrijddag is het straatbeeld van Pereira, verder niet een stad die hoog wordt aangeschreven in de reisgidsen, dan ook gevuld door de kleuren van Deportivo: rood en geel. In de winkels hangen grote vlaggen, straatverkopers hebben shirts, sjaals en vlaggen in de aanbieding en de bezorgers op de scooters dragen wedstrijdshirts. En de woedende menigte die eigenhandig strafrecht toepast op een opgepakte dief? Juist, in rood en geel. Als ik 2,5 uur voor de wedstrijd word opgepikt door mijn taxi voel ik dan ook weinig verbazing als ik zijn Deportivo Pereira polo zie. De wedstrijd van vanavond gaat aan niemand voorbij.

Rood-gele zee

Na een paar wedstrijden heb ik inmiddels wel iets geleerd over hoe de Zuid-Amerikanen met tijd omgaan. Als het een normale wedstrijd is, druppelen ze gerust pas rond de 30e minuut binnen. Maar is het een grote wedstrijd? Wees dan maar goed op tijd want twee uur van tevoren zit de boel gewoon al vol. En een grote wedstrijd is het vanavond zeker. Als ik netjes twee uur voor het eerste fluitsignaal arriveer staat de rij voor de lange zijde al honderd meter lang. Het kost uiteindelijk een uur in de rij voor ik het stadion eindelijk betreed. Zoals verwacht zit deze al ramvol en ik mag van geluk spreken dat ik nog een stoeltje vind.

Voor de mensen die later arriveren wordt een soort flexibel thuisvak gecreëerd op de tribune die bestemd is voor de Braziliaanse supporters. Op die zijde is nog plek zat, want het uitvak is maar gevuld met ongeveer honderd supporters van Palmeiras. Geen vetpot, maar een retourtje Brazilië – Pereira is ook al gauw goed voor 400-500 euro. Een gigantisch bedrag in Zuid-Amerika. Zeker met het oog op een eventuele halve finale bij Racing of Boca Juniors in het vooruitzicht. Op het thuisvak zit de sfeer er al goed in en dankzij de vele clubshirts en uitgedeelde tubes is het één grote rood-gele zee.

Banda de Lobos

Bij de opkomst van de spelers barst het stadion bijna uit haar voegen. De tribunes veranderen in een patroon van rood en geel. Achter de tribune van de Banda de Lobos – de Barras Bravas van de club – wordt siervuurwerk de lucht in geknald. Het is de culminatie van een geweldig Copa Libertadores toernooit tot nu toe. De lucht hangt vol met rookwolken, hoop en trots. De supporters van Deportivo Pereira hebben alvast een ambiance verzorgd die een kwartfinale Copa Libertadores waardig is.

En dan is het tijd om deze kwartfinale nog historischer te maken door een goede uitgangspositie te creëren voor de return in Brazilië. Daarover kunnen we vrij kort zijn. Dat lukt niet. Palmeiras is een van de topfavorieten om de Copa Libertadores te winnen, terwijl voor Deportivo Pereira een plek in de Colombiaanse middenmoot lonkt. Dat kwaliteitsverschil is pijnlijk goed te zien. Na een halfuur voetballen staat er een, redelijk terechte, 0-3 tussenstand op het scorebord.

De trots slaat bij de supporters langzaamaan steeds meer om in frustratie en woede. Ergens ook wel  begrijpelijk. Het is weliswaar al een hele knappe prestatie dat de club in de kwartfinale staat, maar die prestatie is de afgelopen weken al uitgebreid gevierd. Vandaag gaat het toch echt om de wedstrijd zelf. En die is ver en ver onder de maat. Wellicht zijn het de zenuwen, maar elke speler is aan het onderpresteren. Middenvelders weten niemand van dezelfde kleur te vinden, de aanvallers dribbelen nog geen lantaarnpaal voorbij en de verdedigers struikelen op beschamende wijze over de bal. Een 0-4 of 0-5 ruststand is lichtjaren dichterbij dan een doelpunt van de thuisploeg. Het is een vernedering.

Laat je club maar in de steek

De rust is dan altijd een goed moment om de boel even te resetten en met een frisse blik te beginnen aan een nieuwe helft. Als de spelers het veld weer betreden klinkt er een daverend applaus van de tribune. Dertig seconde later noteert Deportivo Pereira de grootste kans van de wedstrijd. Even lijkt het de aanzet van een grootste comeback, maar deze aspiraties sterven een langzame dood. De Colombianen zijn gewoon niet bij machte om het Palmeiras moeilijk te maken. De woede van de eerste helft slaat langzaam om in gelatenheid. Na de 0-4 in de 82e minuut – gevierd door middel van wat acrobatische kunstjes; het blijven Brazilianen – keert de woede nog eenmaal terug. Niet richting het elftal, maar naar de eigen supporters.

Een stroom van supporters wil namelijk 10 minuten voor het einde dankzij de 0-4 achterstand vertrekken. Dit zorgt voor woedende reacties bij de andere supporters. De Spaanstalige versie van “laat je club maar in de steek” wordt ingezet en enkele supporters willen de vertrekkers fysiek aanvallen. Het werkt wel, want de grote stroom aan vertrekkers blijft uit. Slechts een handjevol supporters gaat daadwerkelijk op huis aan.

De woede is volledig begrijpelijk. De spelers van Deportivo Pereira hebben een historische prestatie neergezet. Als je dan besluit om af te druipen vanwege een achterstand in de kwartfinale van de Copa Libertadores heb je weinig zicht op de realiteit en moet je vanaf nu gewoon maar lekker thuisblijven. Bij de echte supporters is het onder aan de streep de trots die overheerst. Na het laatste fluitsignaal krijgen de spelers een daverend applaus van de tribunes. Schitterend om te zien. De droom van Deportivo Pereira is misschien wel geëindigd, maar het was een schitterend toernooi. Het is de trots die boven alles overheerst.