Argentinië 2024: retourtje Uruguay

Slechts een paar uurtjes slaap zitten er tussen de thuiskomst na de pot van River Plate en het vertrek naar Uruguay. Een retourtje Uruguay vanuit Buenos Aires is prima te doen. Je pakt een rechtstreekse veerboot naar Montevideo of je kiest voor de omweg via Colonia del Sacramento. Omdat wij, naast voetbal, ook de toerist uit willen hangen, kiezen we voor de overtocht naar Colonia del Sacramento, zodat we ook nog een dagje kunnen genieten van dit stukje UNESCO-owerelderfgoed.

En dus zitten we deze donderdagochtend in alle vroegte op de veerboot naar Colonia del Sacramento voor ons retourtje Uruguay. De donderdag is een bewuste keuze. De kans op een wedstrijd in het Estadio Centenario in Montevideo is dan het grootst in de periode van kwalificatiewedstrijden voor de Zuid-Amerikaanse toernooien. De vinckgoden zijn ons gunstig gezind, want deze donderdag wordt er inderdaad een voorronde voor de Copa Sudamericana gespeeld.

We wandelen een middag door de Uruguayaanse hoofdstad. En ondanks een aantal mooie gebouwen, vooral het Palacio Salvo is de moeite, veel standbeelden en leuke steegjes pakt de stad me niet echt. Een beetje wat ik ook heb met Milaan. Je maakt een foto van de Duomo in Milaan omdat hij er toch staat, maar het grijpt je niet. Dan ga ik liever naar het iets verderop gelegen Genua, waar je op elke straathoek je ogen uitkijkt. Bij een barretje proberen we Ajax tegen Aston Villa zo goed en zo kwaad als het kan te volgen en we maken de traditionele foto van de mensgrote letters van de stad waar we zijn.

Omdat Ubers hier een grotere uitdaging zijn dan in Buenos Aires zijn we maar net op tijd bij het Estadio Centenario. Terwijl twee locals lopen te klooien met een vuurwerkdoos snel ik voor de rest uit om aan de andere kant van het stadion een foto te maken van de Tribuna Amsterdam. Deze tribune is naar Amsterdam genoemd omdat Uruguay in 1928, twee jaar voor de opening van dit stadion, in Amsterdam Olympisch voetbalkampioen werd. Helaas blijft de tribune vandaag dicht. De wedstrijd wordt gespeeld door twee teams die normaal gesproken hun thuiswedstrijden in veel kleinere stadions spelen. Door de lage opkomst zijn alleen de twee lange zijdes geopend. Ik kijk nog rond of er een dagkassa is waar ik de online voor twaalf euro gekochte kaartjes om kan wisselen voor ‘echte’ kaartjes, maar helaas.

Als ik terugloop naar de ingang van de Tribuna Olimpico is het de twee gelukt de doos aan te steken. Mijn twee reisgenoten staan rustig naar het schouwspel te kijken. We worden gefouilleerd en laten onze e-tickets zien. De e-ticket ziekte heeft helaas ook deze kant van de wereld bereikt. Met enkele seconden op de klok lopen we de tribune op. Om ons heen zien we een heerlijk stadion dat plaats biedt aan 60.000 toeschouwers en waar er vandaag, schatten we, nog 58.000 bij hadden gekund.

Voor stadionfetisjisten als ik blijft het een fantastisch stadion. Aan de overzijde het oude hoofdgebouw met Estadio Centenario – 1930 erop. De contouren van de stad erachter die eerst oranje kleuren door de ondergaande zon om vervolgens van grijs naar zwart te kleuren. De grote tribunes met blauwe en grijze stoelen. De imposante toren die achter ons omhoog steekt en die samen met de vier imposante lichtmasten een gids is voor voetballiefhebbers die de weg zoeken. Terwijl de wedstrijd bezig is wandel ik rond en geniet van de uitzichten.

Zo goed als het stadion is de wedstrijd helaas niet. De wil is er wel, maar de kwaliteit ontbreekt. De winnaar van vandaag gaat zich plaatsen voor de groepsfase van de Copa Sudamericana, maar ik durf er wel op in te zetten dat Racing Club de Montevideo, dat de pot met 2-0 wint van Cerro Largo, de beker niet gaat winnen. Wat interessanter is om te volgen is het wedstrijdje trompetteren tussen beide ‘bandas’. De band van Cerro Lago neemt consequent de melodietjes over die door Racing worden ingezet. En met het afstandsverschil zorgt dat voor een negentig minuten durende canon van heel enthousiast, maar niet altijd even goed, trompetter- en trommelgeluid. Onder het genot van Churro’s gevuld met Dulce de Leche een prima tijdverdrijf.

Na de wedstrijd staan we tussen hele blije thuissupporters en spelers. Het blijft als neutrale bezoeker leuk om zoveel feestende mensen bij elkaar te zien. Voldaan lopen we weg. Totdat we bij de uitgang tegen een zestal stevig uitgeruste leden van de oproerpolitie aanlopen. Vier in de opening van de uitgang. Helm op. Bivak eronder. Schild met ‘intervencion’ op de grond en de wapenstok erboven. En twee erachter met een stevige gun voor de borst. Geen idee waar dat goed voor is, maar blijkbaar hebben ze ook aan deze kant van de wereld nog wat uren te vullen. En ondanks, of dankzij, de vrij serieuze uitrusting ondergaat iedereen de opstopping gelaten. Na een kwartiertje wordt er wat geroepen richting de agenten en weer een paar minuten later mogen we dan toch weg.

Terwijl we de Uruguayaanse avond instappen kijk ik nog een keer om. De lichtmasten staan fier overeind. Wat is het ontzettend jammer dat het plan om het WK van 2030 naar Argentinië en Uruguay te halen maar gedeeltelijk is gelukt. Dit stadion verdient, 100 jaar nadat er het eerste WK is gespeeld, een nieuw WK.

’s Avonds pakken we voldaan de veerboot terug naar Buenos Aires. Onder het genot van een stevige storm met bijbehorende bliksemschichten zien we onze medepassagiers nogal verschillend reageren op de hoge golven. Wij genieten na van de twee toffe dagen Uruguay. Dus ben je in de buurt? Of ga je een keer naar Buenos Aires voor vakantie of een voetbal trip. Probeer het te combineren met een retourtje Uruguay. En als je dat inderdaad van plan bent? Zet dan Estadio Centenario zeker op je lijst!