Atletico CP: Portugese voetbalcharme

Portugal loopt doorgaans niet over van de uitverkochte stadions. Toch heeft de plaatselijk voetbalcultuur charme, zeker voor de absolute liefhebber. De clubliefde en het fanatisme zijn over het algemeen bewonderenswaardig, met name op de lagere niveaus. Clubs die niet direct opvallen tot je de geschiedenisboeken erbij pakt. Dan worden het clubs die je blijven trekken. Atletico CP is hier het perfecte voorbeeld van.

De club voetbalt nu ergens in een lokale competitie van Lissabon. Ver verwijdert van de hoogtijdagen na de oprichting in 1942. Atletico CP behoorde tot de subtop van het Portugese voetbal. Een geduchte tegenstander naast het grote Benfica en Sporting. Estadio da Tapadinha was een ware hel voor tegenstanders. Uitverkochte tribunes die zorgden voor een waar gekkenhuis. Nu is het stadion de illustratie van de treurige ondergang van de ooit zo florerende voetbalclub.

Oud baasje

Als ik in januari 2019 het stadion binnen loop word ik vriendelijk begroet door Mister Vitor Domingues. Het oude baasje heeft nu het stadion in beheer. Hij blijkt voormalig speler van de club die de glorietijden nog heeft meegemaakt. Een kleine glimlach volgt, maar de glinstering in zijn ogen spreekt boekdelen. Eén en al trots.

Een spontane blik op de geschiedenis volgt. In een stoffige bestuursruimte liggen twee dikke boekwerken naast een aantal prachtige oude clubvanen. Het oogt wat fragiel maar ik mag erin bladeren. Het blijkt de complete clubhistorie vanuit krantenartikelen te zijn. Wedstrijdverslagen, belangrijke nieuwsberichten, het zit er allemaal in vanaf de oprichting in 1942. Als Mister Vitor ziet dat ik diep onder de indruk ben gaat een volgende deur open.

Waar je verwacht een bezemkast in te stappen, komt de complete prijzenkast van de club tevoorschijn. Vanaf de buitenkant niets van te zien. Stellagekasten staan volgestopt met bekers. Netjes gelabeld met jaartal, team en sport. Ateltico CP is namelijk zoals vele clubs een omnisportvereniging. Zowel de jeugdelftallen als de eerste elftallen zijn vertegenwoordigd. Het is allemaal van decennia geleden. Recentelijk gewonnen prijzen kan ik niet vinden.

Estadio da Tapadinha

Het stadion heeft een prachtige locatie. Gebouwd op een heuvel in 1926 en een upgrade gehad in 1945. Vanaf de tribunes heb je fantastisch uitzicht op Ponte de 25 Abril en het grote Christusbeeld van Lissabon. Zo’n 10.000 mensen kunnen de tribunes bevolken, echter is ruim de helft van het stadion als onveilig verklaard. Niet gek als je het nog net niet letterlijk ziet vergaan.

Daar waar het pleisterwerk is afgebladderd komt de stenen opbouw tevoorschijn. Geen beton dus. Vroeger werden stadions wel eens vaker gebouwd met steen, maar daar is tegenwoordig nog maar bar weinig van over. Als je de tribunes goed bekijkt is er geen recht stuk te vinden. Alles loopt schots en scheef. Ik wil elk hoekje ontdekken en fotograferen.

Aan de andere zijde van het stadion heb je de andere ingang. Deze wordt niet meer gebruikt zo lijkt. De trap naar boven was ooit rijkelijk gekleurd in blauw, rood en geel: de clubkleuren van Atletico CP. Nu voert vooral het beton weer de boventoon. Een oud drankenloket doet nu dienst als thuis voor de waakhond die zich goed laat horen. Ooit stonden hier ook lichtmasten zo aan de fundering te zien. In mijn enthousiasme heb ik helemaal niet door al een uur rond te lopen. Mistor Vitor vindt het allemaal prima. Die glimlach en trots op zijn gezicht zijn sinds mijn aankomst niet meer verdwenen.

Atletico CP in actie

Omdat ik de club in actie wilde zien en de supportersbeleving wilde ervaren besloot ik afgelopen januari terug te keren. Ditmaal speelt Atletico CP thuis tegen Santa Iria. De thuisploeg draait in de top mee en heeft nog zicht op promotie. De bezoekers draaien mee in de middenmoot. Op het veld bleek het verschil echter veel te groot. De gasten worden aardig zoek gespeeld. Dit tot plezier van het publiek.

Enkele honderden hebben de moeite genomen de wedstrijd te bezoeken. Een klein groepje laat zich fanatiek horen inclusief, grote vlag, trommel en megafoon. Ik krijg de indruk dat er niet echt een capo is, want de megafoon wisselt nogal eens van persoon. Maar één gezamenlijk doel en dat is 90 minuten lang je laten horen. Jong, oud, man en vrouw. De één wat fanatieker, de ander als het uitkomt.

Na even de sfeer geproefd te hebben loop ik hetzelfde rondje als het jaar ervoor. Nu in gezelschap overigens van mederedactielid. De tijd lijkt te hebben stilgestaan. Wederom een heerlijk lentezonnetje die het allesbehalve een straf maakt hier rond te struinen. Enig verschil: nu zitten er mensen op de tribune, wordt er gevoetbald en staat er een afzichtelijk reclamehek langs de andere lange zijde. Het verval wordt een beetje verstopt. Ook de hond is er nog altijd met ook ditmaal een luide begroeting.

Het publiek is verwend vandaag. De bezoekers worden met 3-0 naar huis gestuurd. Het laatste kwartier van de wedstrijd pakken we de uitbundige sfeer van de ultras nog even mee. Dit soort clubliefde is mooi om te zien, maar de jongere supporters blijken stiekem toch vooral aanhanger te zijn van de nog altijd grote buurman: Sporting CP.

Het bezoeken van Atletico CP was in beide gevallen onderdeel van de Away Days voetbalreis naar Lissabon. Wil jij volgend seizoen ook een weekend vol fijne Portugese voetbalcultuur ervaren, reserveer dan alvast je plek hier: https://away-days.nl/voetbalreizen/derby-de-lisboa-away-days/

Lees ook: Atletico CP – de droom gaat door