GroundhoppingVoetbal in Portugal

Groundhoppend door Portugal #15: De treurige ondergang van Atletico CP

In de serie ‘Groundhoppend door Portugal’ blik ik elke week terug op een groundhop die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt in Portugal. Deze serie beschrijft daarmee de voetbalcultuur van onze huidig Europees kampioen. Van de Derby de Lisboa tot de krochten van het amateurvoetbal. Vandaag in deel 15: het treurige bezoekje aan Atletico CP B.

Vlak voor vertrek naar Lissabon keek ik op een twee jaar oude kaart met alle profclubs van Portugal. Tot mijn grote geluk zag ik dat er in het Oosten van Lissabon, in de buurt van mijn appartement, een tweededivisieclub zou zitten. Toen ik ze in de zomer van 2017 echter opzocht trof ik een club aan in chaos. Atletico CP was ondertussen afgezakt naar de vierde divisie. De club stond onder verdenking van matchfixing, mocht haar eigen logo niet langer gebruiken en mocht niet langer spelen in haar eigen Estadio da Tapadinha. Het duurde niet lang voordat de club zelfs officieel failliet was en alleen Atletico CP B nog overbleef. De manier waarop de club failliet ging is ronduit bizar.

Historische topclub

Voordat alle narigheid begon was Atletico CP één van de betere clubs in Portugal. Na haar oprichting in 1942 vloog de fusieclub uit de startblokken. In die jaren was Lissabon zonder twijfel het bolwerk van het Portugese voetbal. Meestal bestond de top 3 uit Benfica, Belenenses, Sporting of Atletico CP. Kampioen wist Atletico CP echter nooit te worden. Tweemaal eindigde de club op een derde plek achter stadgenoten Sporting en Benfica. Ook in de beker wist de club net niet het hoogste treetje te bereiken. In 1946 en 1949 ging de finale verloren tegen respectievelijk, hoe kan het ook anders, Sporting en Benfica.

In die jaren reisde geen enkele ploeg graag naar Atletico CP. Het stadion stond bekend als de hel van Tapadinha. Het stadion zat standaard uitverkocht met 10.000 supporters. Supporters die geen kaarten konden krijgen hingen aan de daken om de wedstrijd te kunnen zien. In het Estadio da Tapadinha kon het spoken en mede door het kolkende stadion behaalde de club zoveel succes.

Het succes van de eerste jaren kon helaas nooit meer worden behaald. De competitie werd logischerwijs steeds nationaler en meer clubs gingen zich mengen in de strijd om het kampioenschap. Atletico CP moest hierdoor genoeg nemen met een plek in de middenmoot, hoewel tegenstanders nog steeds niet graag naar Tapadinha gingen. Na 1977 degradeerde Atletico CP en moest de ploeg genoegen nemen met een rol in de marge. De ploeg wisselde wat af tussen het tweede en derde niveau zonder al te veel noemenswaardige prestaties. In 2011 promoveerde de club weer opnieuw naar het tweede niveau. Achteraf gezien was deze promotie waarschijnlijk een doodsvonnis.

De financiële problemen

Met de promotie naar de Segunda Liga kwam sportief gezien een droom uit voor de club. Terug in het profvoetbal, waar de club historisch gezien ook thuishoort. Financieel gezien was de promotie echter een nachtmerrie. De promotie bracht vele kosten met zich mee. Kosten die Atletico CP niet kon betalen. De ploeg wist zich twee jaar lang te handhaven en dat betekende ook twee jaar lang te hoge kosten. In de zomer van 2013 deed zich echter een verlosser voor. De Chinese investeerder Eric Mao zag wel toekomst in de noodlijdende Portugese club. Zoals altijd ging deze overname gepaard met torenhoge beloftes over een gouden toekomst voor de club. In werkelijkheid bleek Mao niks meer dan een oplichter.

Onder leiding van Mao werd een bootlading nieuwe spelers gehaald. Zoals meestal met zulke spelers, blonken die niet uit in kwaliteit. Atletico CP eindige in 2013/14 op een kansloze laatste plaats. Een uitbreiding van 22 naar 24 teams zorgde er voor dat Atletico CP alsnog behouden bleef voor het profvoetbal. Een groter probleem deed zich elders voor. De slechte resultaten in combinatie met enkele opvallende inzetten op de gokmarkt zette de club op de radar van de UEFA. Meerdere spelers en eigenaar Mao werden verdacht van matchfixing en de UEFA waarschuwde iedereen voor Atletico CP.

Een oude bekende

In het seizoen 2014/15 was Mao van plan om het nog “beter” te doen. Samen met zijn zakenvriend Wilson Perumal, zo ongeveer de bekendste matchfixer van de wereld, ging hij op zoek naar versterkingen. Die kwamen onder andere in de vorm van Ibrahim Kargbo, bij Nederlandse voetballiefhebbers wel bekend als de spil in het matchfixingschandaal rondom Willem II. Het behoeft verder waarschijnlijk geen uitleg dat Atletico CP opnieuw op een degradatieplek eindigde dat seizoen. Door een administratieve keuze van de bond ontliep Atletico verrassend genoeg opnieuw degradatie en dus kregen de Chinese investeerders een derde kans om er wat fatsoenlijks van te maken.

Ook in het seizoen 2015/16 wist Atletico CP het, ondanks alle geweldige investeringen van Mao en zijn vrienden, niet te redden. Voor het derde jaar op rij eindigde Atletico CP onder het leiderschap van Mao op een degradatieplek. Ditmaal was er geen redding door de Portugese bond en dus moest Atletico officieel terug naar het derde niveau. De gifbeker was hiermee helaas nog niet leeg voor de supporters. Het team dat de club bij elkaar raapte was zo schrikbarend slecht dat er direct weer werd gedegradeerd naar het vierde niveau. De supporters waren het ondertussen helemaal zat en er broeide een revolutie.

Een revolutie

Compleet klaar met de zweem van matchfixing en de jarenlange vreselijk slechte resultaten besluiten de supporters en bestuurders in te grijpen. De constructie met de Chinese investeerders is namelijk zo dat alleen het eerste elftal in de greep is van Mao. De club zelf, het stadion, de jeugd en het tweede elftal is nog van de club Atletico CP zelf. In de zomer wordt dus een radicaal besluit genomen. Atletico CP breekt met haar eigen eerste elftal. Het eerste elftal wordt de toegang tot het stadion ontzegd. Ook mag het eerste elftal niet langer gebruiken maken van het logo en de clubkleuren.

Dit zorgt dus voor een bizarre situatie. Atletico CP moet het seizoen beginnen op het vierde niveau zonder stadion, logo’s en supporters. Atletico CP B heeft weliswaar het stadion, maar speelt op het nietige zesde niveau en zonder de beste spelers. Met al deze maatregelen verliezen de Chinezen hun interesse in de club en laten het voor wat het is. Nadat Atletico CP twee wedstrijden niet is komen opdagen wordt ze door de bond uit de competitie gehaald. Atletico CP is dus nu eigenlijk officieel failliet. Het B-team voetbalt echter nog wel door. Omdat dit ook het team is van de supporters en actief is in het Estadio da Tapadinha is dit eigenlijk het team van Atletico CP. Het eerste team is dus officieel failliet maar de club Atletico CP bestaat nog steeds, als je het allemaal nog kunt volgen.

Dit alles betekent wel dat Atletico CP nu actief is op het een-na-laatste niveau van Portugal. In heel de clubgeschiedenis heeft ze nooit zo laag gespeeld. Vanwege het droevige verhaal en het historische stadion van Tapadinha besluit ik om koers te zetten naar ‘de hel van Tapadinha’. Om het iets mooier te maken kies ik voor een wedstrijd in de regionale beker van Lissabon. Bekerwedstrijden geven toch altijd net dat beetje extra sfeer en passie bij de supporters.

Treurige ambiance

Ik pak dus de bus om naar het duel tussen Atletico CP B en Juventude Castanheira te gaan. Het heenduel was nipt gewonnen door Atletico CP B en vandaag zou beslist worden wie een ronde verder mocht op zoek naar de glorie van Lissabon. Eenmaal aangekomen bij het Estadio da Tapadinha is het niet moeilijk om voor te stellen hoe het stadion er in de jaren 40 uit zag. Het lijkt er namelijk sterk op dat het stadion sinds de jaren 40 niet meer is onderhouden. De verf bladdert aan alle kanten af van de buitenkant. Voor een hele schappelijke prijs van welgeteld één euro loop ik het stadion binnen voor de wedstrijd.

Het Estadio da Tapadinha is vanbinnen precies zoals ik vind dat een stadion moet zijn. Het ziet er namelijk uit alsof het ieder moment kan instorten. En voor een groot gedeelte is dat ook zo. 6.000 van de 10.000 plekken zijn namelijk onveilig verklaard en dus gesloten. De staantribune achter het doel is compleet overwoekerd met onkruid, kapotte flessen en ander rotzooi. De lange zijde aan de overkant ziet eruit alsof er al jaren niemand meer gelopen heeft. De plekken die nog wel open zijn, zijn ook niet in al te beste staat. Ik had stiekem gehoopt dat er redelijk wat supporters zouden komen, een club met zo’n historie en redelijk kort geleden zelfs een profclub moet toch een aardige achterban hebben overgehouden. Dat blijkt zelfs voor Portugese begrippen aardig tegen te vallen. Maar 80 supporters hebben de moeite genomen om een kijkje te nemen.

Voetbalshow

Één groepje supporters valt wel positief op. Ze zijn weliswaar pas 10 tot 14 jaar, maar ze vormen vandaag de “harde kern” van Atletico CP B. Na één van de goals komen ze zelfs met een rookbom, iets wat je in Portugal niet vaak ziet. De 80 supporters die nog wel de moeite hebben genomen om hun club te steunen worden vandaag beloond. Atletico CP B geeft een ware voetbalshow weg. De tegenstander krijgt alle hoeken van het veld te zien. Bij de rust staat het al 2-0 voor Atletico CP B en dus kan ik met een gerust hart een sjaaltje kopen in de fanshop. Dat die fanshop een overblijfsel is uit betere tijden is duidelijk. Hij zit namelijk op slot en pas na 10 minuten rondvragen kan iemand hem voor me van het slot halen. De wedstrijd is ondertussen al weer begonnen en terwijl ik terugloop valt de 3-0 en is definitief alle spanning uit de wedstrijd.

Ik ga dus rustig zitten achter het doel en kijk naar het kenmerkende Jezusbeeld en de schitterende Ponte 25 de Abril. Het Estadio da Tapadinha heeft namelijk ook nog eens een geweldig uitzicht. Hoe meer ik van de club zie, hoe treuriger ik het vind dat Chinese matchfixers zo’n club naar de filistijnen hebben geholpen. Deze trouwe 80 supporters, dit stadion en deze club verdienen veel meer dan ze nu krijgen. Maar gelukkig gloort er altijd hoop. De jonge ploeg op het veld speelt met de tegenstander en laat als eindstand een overtuigende 8-0 noteren. Nu de club de bodem heeft bereikt, kan het eigenlijk alleen nog maar beter gaan. Misschien, heel misschien, kan de club in de toekomst ooit weer terugkeren naar een niveau wat meer past bij haar indrukwekkende geschiedenis.

Beelden

Dit is een verhaal uit de serie Groundhoppend door Portugal. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.

Lars Smit
Leven lang verliefd op NEC. Helemaal gek van supporterscultuur, vergane glorie en amateurvoetbal.

Reageren is niet mogelijk.

0 %