Maar liefst 368 keer stonden ze tegen over elkaar op het voetbalveld. De eeuwige rivalen van het Peruviaanse voetbal. Geen andere wedstrijd in het land komt in de buurt van het belang van de Superclásico del fútbol peruano. Allianza Lima tegen Universitario is dé wedstrijd die het hele seizoen bepaalt. Dat belang mag nooit worden onderschat. Ook voor nummer 369 haalden de supporters daarom weer alles uit de kast.
Al bij nummer 1 van deze wedstrijd wordt de toon gezet tussen beide clubs. In 1928 wordt de eerste editie van Allianza – Universitario gestaakt wanneer Allianza in een wedstrijd vol knokpartij en overtredingen 5 rode kaarten verzamelt. Een animositeit die meteen overslaat naar de tribune waar het ook komt tot massale rellen. Spelers worden bekogeld met stokken. Een eeuwige haat is geboren. Allianza Lima en Universitario zijn écht altijd al rivalen geweest.
Negros contra blancos
Dat kan ook eigenlijk niet anders gezien de afkomst van beide clubs. Beide vinden haar roots in de hoofdstad Lima, maar zijn zo tegengesteld als maar kan. Allianza is de echte arbeidersclub, terwijl Universitario enkele jaren later wordt opgericht door enkele studenten. In die beginjaren zit er ook nog een raciale component aan dit klassenverschil. Waar Allianza veel zwarte spelers voortbrengt, hebben de studenten van Universitario bijna altijd een volledig wit team. In die eerste jaren krijgt de derby daarom ook de bijnaam negros contra blancos.
Vandaag de dag zijn die verschillen wat minder merkbaar. Dat betekent echter niet dat de rivaliteit is afgenomen. Supporters van beide clubs kunnen elkaars bloed wel drinken. Een groot gedeelte van het bestaan van de club staat in het teken van het verslaan van de rivaal. Een grote trots van Universitario supporters is dat de club de meeste landskampioenschappen in haar prijzenkast heeft. Meer dan Allianza Lima dus. De laatste titel van Universitario dateert echter alweer van een decennium geleden. Allianza pakte zowel dit jaar als vorig jaar de titel, waardoor het de eeuwige rivaal is genaderd tot slechts een kampioenschap. 25 maal versus 26 maal de beste. Een titel dit jaar zou daarom heel speciaal zijn voor de supporters. Met een winst in de Apertura – de eerste helft van de competitie – is de toon alvast gezet.
Alianza kan tegelijkertijd weer pochen met het aantal overwinningen in de Superclásico. 142 maal sloten ze de grootste wedstrijd van het land winnend af. Universitario moet genoegen nemen met slechts 123 derbyzeges. Eeuwige troef voor Universitario in de strijd is dan weer dat de club nog nooit gedegradeerd is, ten opzicht van twee afzakkingen op het conto van Allianza Lima. Zo is alles op de een of andere manier altijd wel weer onderdeel van die eeuwige strijd.
De kaartverkoop
De grootte van de derby brengt echter ook een nadeel met zich mee. Het regelen van kaarten blijkt een regelrechte nachtmerrie. Hierbij helpt het ook niet dat het Estadio Alejandro Villanueva van Allianza Lima met haar 30.000 supporters eigenlijk te klein is voor een wedstrijd als deze. Een beloofde general sale wordt niet gehaald. Alle kaarten zijn al verkocht in een soort dubbelpakket met de derby in het vrouwenvoetbal een week later. Een slimme marketingzet van de club. Voor mijzelf betekent het dat ik aangewezen ben op de zwarte markt.
Via Twitter zijn er gelukkig nog genoeg supporters die derbykaarten – uiteraard met een beetje bovenop de originele prijs – verkopen. Na een beetje rond zoeken naar betrouwbaar ogende accounts en het sliden in de DM van @degroneagrone is het geregeld. Een dag voor de wedstrijd kan ik de kaarten ergens in Lima gaan afhalen. De gedachte of het nu wel helemaal verstandig is om als toerist in een onbekende stad in Zuid-Amerika af te spreken met iemand die ik alleen ken van Twitter druk ik naar de achtergrond. Alles voor de wedstrijd.
Na een dag verkennen van Lima – een aanrader met het historische centrum, de moderne buurt Miraflores en het hipsterdistrict Barranca – is het zover. Alle zorgen van vooraf blijken onnodig. Victor, de man achter het account, is gigantisch behulpzaam en zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is voor mij morgen. Op de tweede verdieping van een Fastfoodrestaurant koop ik zo voor 100 Soles (20 euro) een kaartje voor de Norte tribune. Door het originele plan om plaats te nemen op de Sud tribune van de Barras Bravas moet vanwege een interne machtsstrijd en mogelijke vechtpartijen helaas een streep. Aan het einde krijg ik nog een belangrijke tip van Victor mee: kom vooral niet lopend naar het stadion. De buurt rondom het Estadio Alejandro Villanueva is eigenlijk gewoon een favela.
Overvolle tribunes
Het is een tip die ik een dag later zonder aarzelen opvolg. Niet onverstandig zie ik vanuit de Uber. De buurt rondom Alejandro Villanueva kan met gemak worden omschreven als “guur”. Hier loop je niet lekker rond als gringo van 1 meter 85. Gelukkig zet de chauffeur mij netjes in de buurt van het stadion af. Hier is het 2,5 uur voor de wedstrijd al een chaos vol mensen. Overal op straat zitten verkopers met kleedjes vol clubartikelen. Op elke hoek van de straat zijn politiecheckpoints en er lopen meer paarden rond dan op de gemiddelde manege.
In het stadion zelf is het al helemaal chaotisch. De officiële capaciteit heeft hier in Zuid-Amerika wat minder waarde dan in Nederland. Vaak verkopen clubs gewoon meer kaarten dan er beschikbaar zijn waardoor de tribunes overvol raken. Dat is ook hier goed te zien. Alle zitplaatsen zijn allang bezet en de mensen stromen nog met bosjes binnen. Ik mag me gelukkig prijzen met een plek staand op de trap. 1,5 uur voor de aftrap is de Norte al meer dan ramvol.
In het vak in de hoek wordt ondertussen constant een stormloop gehouden richting de lange zijde. Honderden supporters in totaal voegen zich bij de toch al volle tribune. De politie staat machteloos ten opzichte van de mensenmassa. In dit stadion regeren de supporters. Die supporters gebruiken hun kracht om de bezoekende spelers tijdens de warming-up te trakteren op een striemend fluitconcert. De eigen spelers worden vanaf seconde 1 dat ze het veld betreden gepassioneerd toegezongen. Het is een storm die niet meer gaat liggen. Ondertussen zwaait iedereen met grote witte opblaasbare cilinders. Overal gebeurt wel wat.
Clasico-waardig
Voor het begin van de wedstrijd gaan de lampen uit en wordt er met de lichtmasten het woord Allianza gespeld – het eerste type lichtshow dat er mee door kan. De lichten blijven ook uit voor de opkomst van de spelers waardoor het vuurwerk des te beter uit de verf komt. Achter elke tribune wordt namelijk siervuurwerk afgestoken. In de grachten worden de typische brandblussers afgestoken die het gehele speelveld omheinen met een soort dikke rook. Voor de tribune van de Comando Sur – de Barras Bravas van de club – verschijnt er een gigantische Allianza gorilla die met vuurwerk rood gekleurd wordt. Het is een clasico-waardige opkomst.
Datzelfde mag gezegd worden over de sfeer. Nergens hebben ze zulke mooie, lange liederen als in Zuid-Amerika. Over hoe de liefde van de club tot de dood zal blijven, maar ook over de gestolen trommels van Universitario. Genoeg variatie. Dit alles wordt begeleid door 7 grote en 4 kleine trommels en meerdere andere instrumenten zoals trompetten. Regelmatig gaat het hele stadion achter de ploeg staan, wat een gigantisch luid effect geeft. Zelfs de massaal uitgerukte politie staat de hele wedstrijd lang alleen maar naar het voetbal te kijken. Regelmatig filmen ze de tribune. Niet om SV’s aan te naaien zoals in Europa, maar omdat ze staan te genieten. Niemand ontkomt aan de passie van de Allianza-supporters.
Uitsupporters
Eigenlijk ontbreekt er maar één ingredient in dit recept: uitsupporters. Dat blijft toch een eeuwige smet op een schitterende Clasico zoals deze. Juist de interactie tussen thuis en uitpubliek maakt een wedstrijd als deze tot wat het is. Dit gemis is extra voelbaar door de wedstrijd die zich voor mijn neus afspeelt. Die is namelijk simpel gezegd dramatisch. Na vijf minuten krijg ik al het gevoel dat het 0-0 gaat worden vandaag. Helaas blijkt dat onderbuikgevoel juist. Een bal op de paal van Universitario is het dichtste wat we vandaag bij een doelpunt komen.
Rond de 75e minuut heeft iedereen zich wel neergelegd bij het voorkomen van een verlies. Liever de klassieker niet verliezen dan hem winnen. Hierdoor ontbreekt het echte vuur in het laatste kwartier en dus gaat de wedstrijd richting het verwachte einde. Met 0-0 is niemand echt tevreden en niemand echt ontevreden. Na het laatste fluitsignaal stromen de tribunes snel leeg. Nummer 369 is geen editie van de Clasico die de supporters van Allianza Lima voor altijd zal heugen. De enige die deze wedstrijd nooit zal vergeten; dat ben ik.
