Veel mensen zullen de stad ‘Soerabaja’ kennen van de verhalen van opa of geschiedenislessen over het koloniale verleden. De stad is naar aanleiding van een bloederig gevecht in 1945, in de strijd voor onafhankelijkheid omgedoopt tot ‘City of Heroes’. Een leus die nog vaak terugkomt in het stadion en zelfs terug te vinden is op het groene shirt van thuisclub Persebaya Surabaya.
Persebaya Surabaya
De stad telt meer dan 2,5 miljoen inwoners en behoort daarmee tot de grootste steden van Indonesië. Het is er doorgaans onaangenaam heet en de verkeersopstoppingen kunnen er behoorlijk intens zijn. Surabaya heeft haar naam te danken aan een oude folklore die het verhaal beschrijft van een strijd om een nabijgelegen rivier. De hoofdrolspelers in deze strijd zijn de Haai(Sura) en de krokodil(Baya). Deze twee vormen dan ook het logo van de club Persebaya Surabaya.
De eerste keer dat wij een wedstrijd van de club bezochten stond Persebaya – Bali United op het programma. Op slechts een uur vliegen van Bali leek ons dit een uitgelezen kans om één van de grootste clubs van Indonesië aan het werk te zien. Naast het feit dat de stad een rijke historie heeft, is dit ook zeker bij Persebaya het geval. Het is een van de oudste clubs van Indonesië en behoort tot de originele acht clubs die de competitie ooit gestart zijn.
Op jacht naar tickets
De eerste horde wordt het scoren van tickets. Zonder registratie bij Persebaya Surabaya is het niet mogelijk om online aan tickets te komen. Op de dag van de wedstrijd kiezen we ervoor om ons in tweetallen op te splitsen en naar de officiële verkooppunten in de stad te gaan. Bij aankomst bij de fanshop blijkt direct dat het een drukbezochte wedstrijd zal worden. Er staat een meterslange rij voor de op dat moment nog gesloten fanshop. We besluiten achter in de rij aan te sluiten, waar we onderzoekend worden aangekeken door de lokale supporters.
We knopen een praatje aan met de jongens voor ons in de rij, dit is echter alleen mogelijk in het Indonesisch aangezien de meeste supporters geen Engels spreken. Ze zijn nogal verbaasd als we vertellen dat we kaarten willen kopen voor hun club. De jongens vragen zich hardop af: “Wat moet je hier in godsnaam? In Europa is het voetbal toch veel interessanter?”. We bevestigen zijn vermoedens, maar benadrukken dat we sfeer belangrijker vinden dan hetgeen zich op het veld afspeelt. Hij begint te glunderen en verzekerd ons dat we in dat geval aan het goede adres zijn.
Na een uur wachten gaat de deur van de fanshop open en komt de verkoop op gang. Eenmaal aangekomen bij de kassa blijkt dat er een verkooplimiet geldt van één ticket per persoon. We rekenen de tickets af en bellen het andere team om hun status te controleren. Zij blijken minder geluk te hebben. Er was nog maar één ticket beschikbaar, waardoor we er één tekortkomen. Na een kort overleg besluiten we de gok te nemen om op de bonnefooi naar het stadion te gaan om daar het laatste ticket te scoren.
Supporters richting stadion
Bijzondere attractie
Vanaf het centrum van de stad is het nog dik uur rijden naar het Gelora Bung Tomo stadion. Onderweg in de taxi wordt druk overlegd hoe we het beste aan dat laatste ticket kunnen komen. Links en rechts worden we ingehaald door scooters met uitgedoste fans. Naarmate we dichterbij het stadion komen neemt het aantal groene sjaals en vlaggen in rap tempo toe. Een hele volksverhuizing richting het stadion.
Het stadion van Persebaya Surabaya ligt ver buiten de stad op een stuk braakliggend terrein. De taxichauffeur verteld ons dat deze keuze bewust is gemaakt om de rellen bij de stad vandaan te houden. Hij vertelt hoofdschuddend dat dit met name in het verleden het geval was bij de clash met Arema Malang en Persija Jakarta. Tegenwoordig worden die wedstrijden zonder publiek of op neutraal terrein gespeeld. We zijn benieuwd wat ons vandaag te wachten staat.
Als we uit de taxi stappen, is het eerste wat ons opvalt een aantal mannen op leeftijd die tickets aan het verkopen zijn. We bedenken ons niet en stappen snel uit en lopen op de mannen af. Ze grijpen de kans om de tickets voor de driedubbele prijs te verkopen aan en komen ons tegemoet lopen. Overigens kost een ticket op de economy tribune slechts €3,50 dus daar hoef je het niet voor te laten. We zijn blij dat het gelukt is om tickets te scoren. De aanwezigheid van 3 boomlange mannen en een blonde dame zijn in de tussentijd niet onopgemerkt voorbijgegaan.
Binnen enkele minuten ontstaat er een enorme rij aan mensen die vragen of ze met ons op de foto mogen. Net zoals de jongens bij de fanshop, vragen ook deze supporters zich af wat wij hier in godsnaam komen doen. Sommige ouders vinden het dusdanig bijzonder dat ze willekeurig een kind in je armen drukken voor een kiekje. We weten niet wat ons overkomt en voelen ons opgelaten door de onverwachte hoeveelheid aandacht.
Onthaal als supersterren
De verdere weg naar het stadion blijft dit fenomeen zich herhalen totdat we bij de ingang worden aangesproken door een club official. Een van de fanshops waar wij eerder die dag zijn geweest heeft hem gebeld. “Ik verwachtte jullie al jongens. Waar komen jullie vandaan?” vraagt hij om ons vervolgens uit te nodigen om het veld op te gaan voor de wedstrijd.
Zo staan we ineens voor de aftrap aan de zijlijn van het speelveld van Bung Tomo. We maken een kort praatje met de man. Telefoonnummers worden uitgewisseld. We vragen hem advies over waar we het beste plaats kunnen nemen in het stadion en hij vertelt ons dat je voor de echte voetbalbeleving op de Noord-tribune plaats moet nemen. Vriendelijk bedanken we hem en zetten onze weg in naar de Noordkant.
Green Nord
Eenmaal aangekomen op de tribune zijn we blij dat we uit de spotlight zijn en op kunnen gaan in de menigte op de tribune. Ten slotte zijn we hier voor het voetbal! Bij binnenkomst is het stadion nog aardig leeg en we twijfelen of het Bung Tomo vol zal zijn voor het eerste fluitsignaal. Ons verlangen naar een kolkende sfeer wordt gelukkig vervuld.
Vlak voor de aftrap lopen de tribunes vol. De mensen drommen samen op de betonnen tribunes van het imposante stadion en zoeken schouder aan schouder een plekje op de hekken van de eerste en tweede ring. Ook de supporters van de uitspelende ploeg uit het nabijgelegen Bali zijn in grote getalen aanwezig. De fans begroeten elkaar aan de hand van hun clubliederen en zingen elkaar zelfs respectvol toe.
Met het ondergaan van de zon, nadert het moment van de aftrap. De tribune is inmiddels afgeladen vol en we zitten midden tussen de hard kern in ‘Green Nord’ Kortom alle ingrediënten voor een mooie voetbalavond. Zodra het eerste fluitsignaal klinkt ontstaat er een orkaan van geluid! De supporters openen de wedstrijd met het clublied waarna de welbekende pogo wordt ingezet. Het fenomeen waarbij supporters arm in arm met de rug naar het veld gedraaid staan.
Wat opvalt is de gemiddelde leeftijd van de supporters. Deze ligt rond de 20 en daarmee behoorlijk jong dus. De liederen op de tribune klinken dan ook kinderlijk hoog in vergelijking met het gebrul van tienduizenden mannen op leeftijd.
Creatieve catering
Officiële verkooppunten voor eten en drinken zijn er niet. Lokale ondernemers bereiden thuis eten en drinken en verspreiden die in-en rondom het stadion verkocht worden aan de supporters. Tijdens de wedstrijd komen er om de haverklap lokale delicatessen voorbij zoals ‘lumpia’s’ en ‘bakso ballen’. Lees; lokale vleesballetjes in een zoetzure saus.
We staan weg te branden in de zwetende menigte. Een biertje zou er nu erg goed in gaan. Maar openbaar alcoholgebruik is een groot taboe in het grootste moslimland ter wereld. Echter betekent dit natuurlijk niet dat ze ook hier van een drankje houden. Veel supporters waarderen het aanmoedigen van hun club en nodigen ons uit om na de wedstrijd een drankje bij hen thuis te komen doen. Uit het zicht van de gevestigde orde en veroordelende familieleden.
Indrukwekkende sfeer
De Bonek zoals de supporters van Persebaya Surabaya worden genoemd, schreeuwen 90 minuten lang de longen uit hun lijf. Halverwege de wedstrijd wordt een gigantische, groen-witte banner uitgerold op de tribune links van ons. Onder luid applaus verwelkomt de harde kern de inzet van haar medesupporters. De wedstrijd eindigt uiteindelijk in 1-1.
Namens Bali United kwam oud Volendam en NEC supersub Melvin Platje nog in actie, maar om eerlijk te zijn hebben we weinig meegekregen van wat er zich op het veld afspeelde. Wat vooral bleef hangen was de indrukwekkende sfeer op de tribunes.
Aan het einde van het gelijkspel verzamelen de spelers van de thuisclub zich rondom de middencirkel. Dat is het moment dat de thuissupporters het het clublied ‘Song for Pride’ ten gehore kunnen brengen aan de spelers die gestreden hebben voor de club. Dit alles gebeurt onder een sterrenregen aan flitsers van mobiele telefoons. Al met al een prachtig gezicht en vaste prik bij de wedstrijden in de Liga 1.
Politie-escort
Na het laatste fluitsignaal loopt het stadion leeg en snellen ook wij ons naar buiten. Bij buitenkomst blijkt echter dat de wegen rondom het stadion zijn afgezet en er eenrichtingsverkeerbeleid geldt. Hierdoor is het onmogelijk voor taxi’s om ons op te pikken. We checken snel Google Maps om te kijken hoever het lopen is. Maar liefst 15 kilometer… net waar je zin in hebt na zo’n heerlijke stadionbeleving.
Ondertussen komt de sliert scooters en auto’s langzaam op gang en zien we de supporters om ons heen de weg naar de stad in zetten. Fuck! Hoe komen hier weer weg? We proberen nog een aantal auto’s aan te houden om te liften, maar helaas heeft niemand plek om extra mensen mee te nemen. Totdat er hulp uit onverwachte hoek komt.
Een wat dikkig ogende politieman ziet ons struggelen aan de kant van de weg. Hij loopt naar ons toe en vraagt of we genoten hebben van de wedstrijd. Volmondig knikken we ja en leggen hem uit dat we hier niet weg kunnen komen. Vol trots vertelt hij over zijn liefde voor Persebaya Surabaya en de geschiedenis als stad van de helden. Hij vindt het maar wat mooi dat we zijn club zijn gaan aanmoedigen en besluit dan ook om ons een lift te geven.
Hij roept een aantal collega’s bij elkaar. Trekt een sportjasje over zijn uniform, en brengt ons voorbij de politiefuik zodat we een taxi kunnen bestellen. Op naar het centrum om een welverdiende Bintang te scoren! De jongens in de rij bij de fanshop hadden gelijk! Voor de voetbalbeleving zit je hier zeker goed.
Over de schrijver
Ruben Nijholt is liefhebber van voetbalcultuur met een zwak voor Indonesië. Namens Awaydays Asia regelmatig te vinden op de Indonesische voetbaltribunes.
Lees ook: “Welkom in de heksenketel van PSS Sleman”
