Op bezoek bij de grote drie in Istanbul
Ik vertel jullie waarschijnlijk niets nieuws als ik zeg dat Turkije een voetbalgek land is en dat Galatasaray, Fenerbahçe en Beşiktaş de grote drie van de stad zijn. Dit wordt geen artikel vol met feiten, maar een impressie van een stad waar voetbal een hele belangrijke rol speelt in het dagelijkse leven. In de week dat ik in Istanbul zou verblijven stonden er drie interessante wedstrijden op het programma: Galatasaray – Sporting Braga (CL), Galatasaray – Eskişehirspor en de stadsderby tussen Fenerbahçe – Beşiktaş. Mijn voorkeur ging naar het laatstgenoemde duel omdat derby’s in Turkije veranderen in ware heksenketels waar het arbitrale trio onder politiebegeleiding van het veld af moet en waar de uitspelende club onmogelijk een corner kan nemen zonder bekogeld te worden. De Turkse voetbalbond is de incidenten zat en past regelmatig maatregelen toe. De meest opvallende is wedstrijden alleen toegankelijk te maken voor kinderen en vrouwen. Er was een grote kans dat deze maatregel werd toegepast tijdens de nieuwste editie tussen de blauw gele kanaries (Fenerbahçe) en de zwarte adelaars (Beşiktaş). Een Turkse Fenerbahçe vriend hield de ontwikkelingen voor mij in de gaten en hij deelde mij een paar weken voor vertrek mede dat de maatregel van kracht was dus er kon een groot kruis door dit mooie affiche omdat er met ID werd gewerkt.
Ondanks deze tegenvaller bracht ik een bezoekje aan de thuishaven van Fener. Rondom het stadion wordt je welkom geheten door twee fraaie standbeelden van waarbij het onlangs onthulde beeld van de Braziliaanse captain Alex de Souza in het oog springt. Het standbeeld is een populaire attractie want de speler die acht jaar voor Fener speelt is een boegbeeld. Saillant detail is dat toen wij er waren de aanvoerder uit de selectie is verwijderd door de trainer en 19 oktober jl. is zijn contract zelfs ontbonden. Iets waar de fans op zijn zachts gezegd niet blij mee zijn. Bij de ingang van het stadion stond een enorme rij van kinderen en vrouwen alsof de kaartverkoop van Justin Bieber was begonnen. Groepen pubermeisjes lieten trots hun kaartje zien en zongen met veel enthousiasme diverse liederen. De stadiontour stond op het punt van beginnen, maar van een tour bleek al snel geen sprake. Ik mocht foto’s nemen vanaf de hoofdtribune en dat was dat. Van buiten is het stadion niet erg bijzonder, maar eenmaal binnen krijg je een goed idee hoe sfeervol het hier wel niet moet zijn met de steile tribunes, geen hoge hekken en dicht op het veld. De “tour” was gratis net als het museum dat zeker de moeite waard is.
Inmiddels kwam de CL wedstrijd tussen Galatasaray en Sporting Braga dichtbij en besloot ik navraag te doen in het hotel of er een mogelijkheid was om aan kaarten te komen. Veel hotelpersoneel was fan van Cim bom bom dus dat kwam goed uit. Er werd direct navraag gedaan bij vrienden die tickets hadden en waren verhinderd om te gaan. Wederom pech want de kaarten bleken al verkocht en waren erg gewild. Het was de eerste thuiswedstrijd na vier jaar in het miljoenenbal dus dat wilde niemand missen. Ik zou de zwarte markt kunnen proberen, ware het niet dat de prijzen minimaal rond de € 250,- zouden liggen. Kaarten voor de competitiewedstrijd tegen Eskişehirspor zou geen probleem moeten zijn dus de laatste optie ging het worden. De kaarten werden online gekocht en er werd geadviseerd om een uur voor aftrap aanwezig te zijn. Na diverse trams en metro’s die gevuld waren met Galatasaray fans was het stadion in zicht. Het hypermoderne (het blijft een afschuwelijke term) stadion heeft veel weg van de Amsterdam ArenA. Het grootste verschil is dat je hier wel dicht op het veld zit. De fanatieke aanhang achter beide doelen kijken overigens wel iedere wedstrijd tegen netten aan. Door het ontbreken van serieuze hekken vormen stewards en politieagenten een grote kring rond het veld zodat betreding van het veld een serieuze uitdaging wordt. De stewards in Turkije zijn niet te vergelijken met die in Groot-Brittannië waar je braaf op je stoeltje moet blijven zitten en roken niet getolereerd wordt. In Turkije zien stewards er alleen op toe dat je het voetbalveld niet betreed, de rest zal ze een worst wezen. Ik was blij verrast vanwege de naar schatting 1500 bezoekende fanse van Eskişehirspor die ver voor de aftrap veel kabaal maakten.
Bij het betreden van beide teams klinkt er een Indiaans strijdlied en de 50.000 thuisfans buigen met hun shawl boven hun hoofd naar voren, een imposant gezicht. Daarna volgt het Turkse volkslied dat door iedereen behalve ondergetekende uit volle borst wordt gezongen. De wedstrijd zelf is niet om aan te zien, maar het gezang tijdens de gehele wedstrijd maakt alles goed. Vanachter beide doelen maken de thuisfans veel geluid en dat wordt nog heviger in de tweede helft wanneer de 1-0 valt. Grappig dat er na ieder thuisdoelpunt het I Will Survive uit de speakers schalt. Het hele stadion gaat uit zijn dak en onder leiding van het meest fanatieke gedeelte van het stadion nemen zij vocaal het voortouw waarbij ieder vak afzonderlijk een tegenzang produceert, indrukwekkend. De uitspelende ploeg wist overigens uit het niets in de laatste minuut tegen te scoren wat Galatasaray op een hels fluitconcert komt te staan. Buiten het stadion waren er zeker een paar honderd Turkse ME’ers op de been, maar de sfeer bleef ontspannen en het bleef rustig.
Het was matchday voor de derby tussen Fenerbahçe en Beşiktaş dus besloten we ook maar een kijkje te nemen bij de thuishaven van de ‘zwarte adelaren’. Zonder enige twijfel heeft het stadion de mooiste ligging van Istanbul, aan een heuvel in het moderne gedeelte van de stad met zicht op de Bospurus rivier. Vanaf de heuvel krijg je een mooie inkijk van het stadion, zeker de moeite waard. Na een rondje om het stadion te hebben gelopen, opzoek naar een openstaande poort, kwamen we uit bij het museum dat helaas ook gesloten was. Bij de ingang zat een oude man zijn krantje te lezen en ik vroeg aan de beste man of er een mogelijkheid was om het stadion te bekijken. Na kort overleg met de security moest hij ons helaas teleurstellen, want de president van de club kon ieder moment aankomen en die wilde niemand in het stadion hebben. Geen vertrekkende spelers en uitzwaaiende supporters van Beşiktaş te zien dus besloten we het voor gezien te houden. Als je geen mogelijkheid hebt om een wedstrijd bij te wonen, maar wil je wel wat sfeer proeven dan kan je natuurlijk naar het stadion afreizen, maar je kan ook een café of restaurant op zoeken om de wedstrijd te volgen. The North Shield pub is een aanrader en is o.a. te vinden in de toeristenwijk Sultanahmet. ze zenden daar op ruim tien tv’s wedstrijden over de hele wereld uit.
De trip zat erop en we hadden een goede indruk gekregen van de passie die voetbal heet. Als het even kan dan kom ik zeker een keer terug, maar dan wel voor een van de stadsderby’s.