Groundhopping: 12.000 bezoekers op vierde niveau!
Niet veel mensen zullen op een koude en gure dag in februari worden aangetrokken door een affiche in de Regionalliga West. Ik wel. Zaterdag 1 februari 2020 was namelijk de dag dat gevallen topclub Rot-Weiss Essen het opnam tegen het nietige SV Rödinghausen. Een wedstrijd tussen de verrassende nummer één Rödinghausen en de nummer twee Rot-Weiss Essen. Spektakel gegarandeerd.
Al vroeg in de ochtend nam ik de auto naar Essen, één van de vele industriesteden in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Ik dwaal wat door het centrum en beland in een gezellig cafeetje. Op het televisiescherm schiet een kop voorbij van de Borbeck Kurier: “Beste Vorzeichen für ein Regionalliga-Spitzenspiel”. Ik krijg er steeds meer zin in. Ik ontmoet Markus, sinds jaar en dag supporter van RWE. We raken niet uitgepraat over onze gedeelde passie.
Gezamenlijk trekken we met S-Bahn 16 richting stadion, waar we belanden in de Hafenstübchen. Honderden supporters hebben zich ruim twee uur voor de wedstrijd al in deze Kneipe verzameld om onder het genot van een Krombacher wat moed in te drinken. Ook de Bratwürste vliegen over de toonbank. Het wordt steeds gezelliger en Essen lijkt klaar voor de topper.
Georg Melches Stadion
Op onze weg naar de tribunes passeren we het voormalige Georg Melches Stadion. Een onderwerp dat nostalgische gevoelens oproept bij Markus. Het Georg Melches Stadion, vernoemd naar de medeoprichter van de club, was in de jaren ’50 en jaren ’60 een van de meest vooruitstrevende stadions van Duitsland. Dit viel samen met de meest succesvolle periode uit de geschiedenis van Rot-Weiss Essen, met als hoogtepunt het kampioenschap in 1955 en deelname aan de Europacup I. De torenhoge onderhoudskosten van het stadion drukte de club echter steeds verder in de problemen, daar de investeringen op het veld achterbleven.
In 1977 degradeerde RWE uit de Bundesliga. De rest is geschiedenis. Markus laat me de plaats van het voormalige Georg Melches Stadion zien. Meer dan een lichtmast en parkeerplaatsen is er niet meer over van de plek waar ooit zo’n mooie successen gevierd werden. Dat Rot-Weiss Essen hier als eerste Duitse club een Europacup I wedstrijd speelde, zal Markus altijd bijblijven. Tientallen meters verderop ligt het nieuwe Stadion an der Hafenstraβe, dat in 2012 in gebruik is genomen. “Maar de sfeer is toch anders”, benadrukt Markus.
Voetbalcultuur
Ik vermoed dat deze mening grotendeels wordt gekleurd door het feit dat er in Stadion an der Hafenstraβe nooit successen zijn geboekt zoals dat in het Georg Melches Stadion wel het geval was. Ikzelf was namelijk erg onder de indruk. Alles ademt hier voetbalcultuur. Voor het stadion waren vrijwilligers druk bezig met het uitdelen van stadionmagazines uit een winkelwagentje. Een stukje verderop zijn de ultra’s bezig met het verzamelen van vlaggen en andere sfeermaterialen.
En wat te denken dat maar liefst 12.113 toeschouwers deze middag de weg naar de Hafenstraβe hadden gevonden voor de wedstrijd op het vierde (semi-professionele) niveau van Duitsland. Kun je het je voorstellen, meer dan 12.000 toeschouwers bij een potje tussen Harkemase Boys en Sparta Nijkerk!? Sportief mag Rot-Weiss Essen dan misschien ver zijn weggezakt, de support is nog altijd magnifiek. Ter ere van het 113-jarige bestaan van de club hadden de fans een choreografie voorbereid. Twee lange doeken met de tekst “Wir halten dir die Treue, egal wohin es geht. Auch die nächsten 113 Jahre” en duizenden papiersnippers waren het resultaat. Heel Essen zat te smachten op het begin van de wedstrijd.
Wedstrijd
De openingsfase verliep echter anders dan gepland. Binnen een minuut kwamen de gasten uit Rödinghausen op 0-1 na slecht uitverdedigen van de RWE-defensie. De tientallen uitsupporters uit het oosten van Noordrijn-Westfalen konden hun geluk niet op. Voor de liefhebber was dit echter het slechtst denkbare scenario. Rödinghausen begon direct met tijdrekken en toneelspel en leek maar één doel te hebben: de 0-1 over de streep trekken. Het spel van beide ploegen was, zoals te verwachten op het vierde niveau van Duitsland, niet bepaald om over naar huis te schrijven. Er werd veelal de lange bal gehanteerd en kansen waren schaars. De sfeer op de tribune bleef echter onverminderd goed. De fans van Essen zwaaiden met hun vlaggen en schreeuwden hun ploeg fanatiek naar voren. Twee kansen kreeg RWE voor rust om de stand gelijk te trekken, maar de spitsen faalden jammerlijk.
De tweede helft kwam Essen goed uit de startblokken en had het binnen een minuut dé kans op de gelijkmaker. Een wonderbaarlijke redding op de lijn hield de voorsprong van de in appeltjesgroen spelende uitploeg in stand. In het verloop van de wedstrijd bleef Rödinghausen de thuisploeg frustreren en vielen er als een gevolg veel gele kaarten te noteren. Essen domineerde het spel, maar creëerde te weinig om een doelpunt af te dwingen. Zoals zo vaak in voetbal is het dan uiteindelijk de tegenstander die uit een van de spaarzame uitbraken de 0-2 scoort, en zo geschiedde. Het geloof en de vechtlust was hierna weg, waardoor de gasten de voorsprong eenvoudig over de streep trokken.
Ondanks de nederlaag en het erbarmelijke niveau bleef de sfeer ook na de wedstrijd goed onder de supporters. Markus blijft dromen om in 2020 de stap terug te maken naar de 3. Bundesliga. “Iedereen weet dat deze club thuishoort in het professionele voetbal en niet in een semi-professionele klasse tussen de amateurs.” Hij beaamt echter dat het lastig zal worden om Rödinghausen en Verl (dat Essen weer voorbij is gestreefd) voor te blijven. Wel of geen kampioenschap, ik zal Rot-Weiss Essen blijven volgen! Forza RWE!
Dit is een gastartikel geschreven door Jordi Boekesteijn, waarvoor dank!
