Argentinie 2024: Boca en La Doce!

We pakken een Uber naar de wijk La Boca. Ubers zijn ontzettend goed te betalen en een stuk betrouwbaarder dan taxi’s. We kiezen ervoor al op tijd in de wijk te zijn. Argentijnse matchdays spelen zich vooral vóór de wedstrijd af. Sterker nog, vaak is het een half uur na de wedstrijd volledig uitgestorven. De wedstrijd begint om kwart over zeven en wij zijn al rond een uur of drie in de omgeving van het stadion. Met als kleine aanvulling dat je pas echt in de buurt van het stadion kunt komen als je je ticket laat zien, dus wandelen we enkele blokken van La Bombonera rond. We genieten we van het leven in de straten rondom het stadion. Van de streetart, de eettentjes, de mensen en het leven. We dingen af en kopen drie shirtjes. Afdingen is een sport. Met als resultaat dat we het gevoel hebben dat we iets minder zijn afgezet om vervolgens achter onze rug waarschijnlijk te worden uitgelachen.

Connecties

Om vijf uur spreken we af met onze host van Homefans. We proberen alles in Buenos Aires zoveel mogelijk zelf te regelen. Bij Boca lukt dat niet en omdat de al eerder genoemde Bras op dat moment kennis maakt met het Argentijnse gezondheidssysteem, kiezen we in dit geval voor Homefans. Je betaalt er flink voor, maar dan heb je wel de grootste kans dat je ook echt binnen komt.

Als we de wijk hebben verkend is het tijd om naar ons meetingpoint te gaan. Onze Homefans host Fran neemt ons mee naar een ‘la previa’. Dat is een soort buurtfeest waar de Boca fans drinken, eten, dansen en elkaar ontmoeten. Jong en oud. Man en vrouw. Dik en dun. Allemaal in het geel en blauw. En allemaal doen ze mee. Voordeuren veranderen in verkooppunten voor drankjes en vers gebakken vlees. Ondersteund door muzikanten en begeleid door de zo bekende Argentijnse armbewegingen wordt er gezongen. Heel veel gezongen.

Omdat we kaarten hebben op La Doce, de fanatieke supporters van Boca, wandelen we op tijd naar La Bombonera. De wijk rondom het stadion is onderverdeeld in een soort Amerikaanse cityblocks. Je kunt er alleen uit via een soort van omheinde checkpoints. Vijf keer worden we gecontroleerd. Kaartjes. Paspoorten. Fouilleren. Steeds weer een straathoek verder en weer een hek. En dan, na weer een bocht naar links, La Bombonera. Onbewust blijf ik toch even stil staan en kijk ik omhoog. Want de hoge muren van La Bombonera bevinden zich slechts twee trottoirs en een normale geasfalteerde weg van de huizen aan de overkant. Ontzettend indrukwekkende hoeveelheden beton. Geel en blauw. En veel mensen. Heel veel mensen.

Via ingang 12 lopen we het stadion in en wandelen we de trappen op richting de staantribune achter de goal. Het bekende “La Doce”, de twaalf. Een uur voor de wedstrijd is het praktisch onmogelijk een plek te vinden. Uiteindelijk vinden we boven in een hoekje nog drie plekken. En dat zijn geen plekken zoals we zij in Europa kennen. In Engeland verwonderen wij ‘lange’ Nederlanders ons wel eens over de beperkte beenruimte in de traditionelere Engelse stadions, maar hier heb je zelfs amper staanruimte. Zelfs op de betonnen trappen zitten lukt niet. Een van de twee Tilburgers die wij de dag erna spreken vertelde ons dat hij vrijwel de hele eerste helft op één been heeft gestaan.

Dan de opkomst. In Argentinië zijn ze tegenwoordig van de georganiseerde pyro. Toch minder indrukwekkend dan de spontane pyro. Maar het geluid maakt veel goed. Wat. Een. Orkaan. Echt iedereen doet mee. Een doek zakt omlaag voor de tribune en wordt van links naar rechts en weer naar links getrokken. Ondanks dat ons Duolingo Spaans ons nog geen stadionsongs heeft geleerd brullen we mee. Onbekenden slaan armen om ons heen en voor we het weten maken we onderdeel uit van de deinende massa die we kennen van de Insta en YouTube-filmpjes. Duizenden lichamen en gedachten verworden tot een geheel. Tientallen staan zichzelf vasthoudend aan de blauw gele linten op de hekken met de rug naar het veld en jutten de meute op.

En letterlijk de hele wedstrijd gaan ze los. Het is er geen seconde stil. Het ruikt en voelt naar zweet. Boca komt achter. Het doet er allemaal niet toe. Na de tegengoal gaat La Doce alleen maar harder. Geen seconde balen, gewoon meteen de volumeknop open. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het vanaf de lange zijde nog indrukwekkender is als al dat geluid op je af komt. Als Boca een penalty krijgt zingt La Doce door. Als Cavani de 1-1 binnen schiet weer een orkaan van geluid. En daarna nog meer geluid.

Op de eerste ring gaat iemand out. Mensen trekken hun shirts uit en proberen de man af te koelen. Er wordt gezwaaid naar beveiligers en ambulancepersoneel. Als die niet snel genoeg reageren wordt de ongelukkige, wat stevigere man, door twee mannen opgetild en naar buiten gedragen. Later horen we dat de man zou zijn overleden. De twee die hem naar buiten hebben gedragen zijn dan allang weer op het vak. Om hun liefde voor Boca Juniors, La Boca en La Bombonera te bezingen.

In de tweede helft gaat Boca over Belgrano heen.Van 0-1 wordt het 3-1. In de slotfase scoort Belgrano de aansluitingstreffer nog, maar de zege komt niet meer in gevaar. Minuten na de match blijft het gezang klinken. Gasten klimmen meters omhoog om de doeken die van de hekken naar het veld lopen los te maken. Nadat wij even wachten tot het iets rustiger wordt, manoeuvreren we ons omlaag in het vak om het hele stadion te kunnen zien. We blijven daar even staan om La Bombonera in volle omvang in ons op te nemen. Daarna lopen we zeer voldaan de gele betonnen trappen af. Boca. La Boca. La Bombonera. Wat waren jullie een fantastische ervaring.