Pieter de Jongh, de zelfbenoemde Champ of Africa, begon zijn trainerscarrière in het Nederlandse amateurvoetbal. Toen Pieter de Jongh ineens via Facebook werd benaderd om trainer te worden van het olympisch elftal van Moldavië, begon zijn reis over de wereld. Die reis bracht hem onder andere bij clubs in Zimbabwe, Hongarije en Mongolië.
Hoi Pieter de Jongh. Ik zag dat je met FC Platinum uit Zimbabwe weer aan het trainen bent?
“We zijn al een week of vier weer volop aan het trainen. Binnenkort krijgen we te horen wie onze tegenstander is in de voorrondes van de CAF Champions League. Als het goed is, krijgen we niet zo’n sterke tegenstander, omdat wij best wel hoog staan in de ranking. Deze twee wedstrijden staan gepland voor eind november en begin december.
Hopelijk hebben we geluk en plaatsen we ons voor de groepsfase, want het gaat om best veel geld. Niet zoveel geld als in Europa, maar ook hier zijn het behoorlijk grote bedragen.”
Is de competitie ook al gestart?
“Nee. We zijn het enige team in het land dat al weer aan het trainen is. In december willen ze een klein toernooi gaan spelen, want het nationale team van Zimbabwe speelt in januari een toernooi waar veel geld mee gemoeid is, dus de spelers moeten wedstrijdfit zijn.”
(Pieter de Jongh voorafgaand aan een wedstrijd in de CAF Champions League. Bron Twitter/Pieter de Jongh)
Je was pas 26 jaar toen je trainer werd van eersteklasser VRC Veenendaal en twee jaar later maakte Janus van Peenen jou hoofdtrainer van Heerjansdam. Je trainde clubs als Schijndel, Zuidvogels, SDC Putten en Dronten, het tweede elftal van FC Dordrecht en de jeugd van RKC. Waarom koos je daarna voor een avontuur in het buitenland?
“Ik werd een beetje tegengewerkt door de mensen in Nederland en ik had het gevoel dat ik aan mijn plafond zat. Toen kon ik ineens naar Moldavië. Ik werd via Facebook benaderd door een agent en dat bleek op een gegeven moment serieus te zijn. De Moldavische voetbalbond nodigde me uit voor een gesprek en binnen 2-3 uur tijd was ik met hun rond.”
Nadat je trainer was van het olympisch team van Moldavië vertrok je naar Hongarije om Technisch Directeur te worden bij Honvéd Boedapest, de club van Ferenc Puskás. Hoe heb je dat ervaren?
“Ik heb daar een fantastische tijd gehad. Er was wel van alles aan de hand. Mijn intentie was om Nederlandse mensen aan te stellen, maar in de club werkte ook een aantal Italiaanse mensen. Dat zorgde voor een machtsstrijd in de club en ik kwam tot de conclusie dat het het beste was om te vertrekken.”
Na een klein jaar in Budapest vertrok je naar Kenia om trainer te worden van één van de grootste clubs van het land, AFC Leopards. Aan wat merkte je dat het zo’n grote club is in Kenia?
“Voetbal is heel groot in Kenia. AFC Leopards heeft ongeveer 8 á 9 miljoen fans in het land. Nadat ik was weggegaan bij Honvéd, zat ik drie weken thuis toen ik werd benaderd om naar AFC Leopards te gaan. Ik dacht eerst echt van: wat is dit? Ik ben nog nooit in Afrika geweest. Het duurde erg lang voordat het rondkwam, maar uiteindelijk kon ik mijn contract ondertekenen.
Ik reisde direct door naar Kenia en op maandag werd ik in het nationale stadion gepresenteerd. Dat was waanzinnig. Een dag later zat ik alweer in het vliegtuig naar Sudan voor een vriendschappelijk internationaal toernooi waar 16 clubs uit 12 Afrikaanse landen aan meededen. In de finale verloren we helaas van een club uit Oeganda, maar toen we een dag later in Kenia weer aankwamen op het vliegveld, werden we door 10.000 mensen onthaald als helden. Ik wist niet wat ik meemaakte, joh.”
Hoe waren de derby’s tussen AFC Leopard en Gor Mahia?
“Dat was een soort Feyenoord tegen Ajax, echt één groot gekkenhuis! In de tweede week als trainer van AFC Leopards speelden we de derby. De ene helft van het stadion is blauw en de andere kant is groen, in de kleuren van de clubs. De eerste vijftien minuten werden wij compleet weggespeeld en kwamen we 0-1 achter. Ik veranderde toen iets op het middenveld en uiteindelijk winnen we de wedstrijd met 3-1. Wat je dan meemaakt, is ongelooflijk. Ik kon toen niet meer veilig alleen over straat. In de laatste vijf jaar had mijn club alleen nog maar verloren.”
Zo te horen ging het erg goed in Kenia, maar waarom ging je toen weg bij AFC Leopards?
“Ja, dat is typisch Afrika. Toen ik kwam, stonden we voorlaatste en ik loodste de ploeg naar een zesde plek en haalde twee finales van internationale bekers. Ik had het erg naar mijn zin en tekende een nieuw contract voor twee jaar. Toen kwam er ineens een nieuwe president en die flikkerde mij eruit. Ja, dat is dus Afrika.”
Krijg je dan een uitleg waarom je eruit wordt geflikkerd?
“Nee, nee, nee, dat heb je niet. Je moet je advocaten erbij halen en het goed regelen. Dat heb ik toen gedaan.”
Is dat niet moeilijk om te begrijpen dan?
“In het begin wel. Dan denk je echt: hoe is het mogelijk? Normaal word je geïnformeerd, maar dat doen ze hier niet. Zoals ik al zei, that is Afrika. Je went eraan.”
(Pieter de Jongh, alias de The Champ, won de Castle Challenge Cup met FC Platinum. Bron Twitter/Pieter de Jongh)
In 2016 vertrok je naar Mongolië om trainer te worden van Ulaanbaatar. Wat ik van Randell Harrevelt heb gehoord, één van de betere clubs van het land. Hoe kom je van FC Cape Town bij Ulaanbaatar terecht?
“Het netwerk wordt natuurlijk steeds groter en toevallig zei een vriend tegen mij dat ik voor een hele korte periode (vier maanden) naar Mongolië kon. Daar is het van de twaalf maanden in een jaar 7 á 8 maanden erg koud. Dan praat ik dus echt over 30 tot en met 45 graden onder nul. Daarom duurt de competitie maar zo kort. Dus ik zei: oké, laten we gaan!
Samen met die vriend van mij gingen we er naar toe en ik durf wel te zeggen dat wij samen het gehele voetbal op poten hebben gezet daar. Het was zo amateuristisch, ik heb daar alles professioneler gemaakt. De club die ik coachte, heeft nu een trainingscomplex dat lijkt op de Toekomst van Ajax. Elk jaar ontvang ik een uitnodiging uit Mongolië om voor twee weken over te komen, dus dat zegt genoeg over hoe de mensen daar over mij denken.”
Wilde je dan niet langer blijven in Mongolië?
“Nou, het punt is…ik hou van goed weer. Als je eerst in Kenia en Zuid-Afrika hebt gewerkt, word je niet vrolijk van het weer daar. Dus ik wilde terug naar een land waar het goed weer is.
Op een gegeven moment kreeg ik een aanbieding uit Myanmar. Ik kreeg de vliegtickets al opgestuurd. Alleen dat was weer een contract voor vier maanden. Ik was akkoord met die club, maar was ook in beeld om Technisch Directeur te worden van de voetbalbond van Rwanda. Dat was een contract voor twee jaar. Maar ja, een contract in Afrika zegt niet zoveel. Een rol als TD bij een voetbalbond opent de deuren naar veel clubs en andere voetbalbonden in de hele wereld. Ik koos dus toch voor Rwanda.”
In maart 2017 kwam, denk ik, een grote droom in vervulling. Je werd bondscoach van het land Swaziland. Hoe verliep jouw avontuur daar?
“Heel bijzonder. Ik werd binnengehaald als bondscoach door de rijkste man van het land, Victor Gamedze. Hij was machtiger dan de koning van het land. Hij geloofde in mij als coach, verdedigde mij en volgde mij blind.
Op 15 januari 2018 zat ik samen met Victor in het stadion. Na de wedstrijd gingen we samen uit eten. We waren geen vrienden, maar waren wel heel close en dat deden we dus wel vaker. Die dag was ik samen met hem een contract overeengekomen voor twee jaar. Na het eten stapten we beiden in onze auto’s en reden naar huis. Een uur later werd ik gebeld met slecht nieuws. Victor Gamedze is doodgeschoten. Vijf kogels in zijn hoofd. Een groot drama.
Mijn huidige contract liep tot eind maart 2018, maar ik wilde direct weg, want ik voelde me niet meer veilig. Mijn beschermheer was weg. Degene die in mijn vertrouwde, was weg. Degene die alles betaalde, was weg.”
Pff, heftig zeg. Hoe zag jouw loopbaan er toen verder uit?
“Ik ging daarna aan de slag bij een voetbalzender en werd adviseur bij de Afrikaanse voetbalbond, CAF. Ergens in september werd ik gebeld door Highlanders uit Zimbabwe. Oudste club van het land, de club met de grootste aanhang. Ze stonden derde van onderen en verloren alles.
We kwamen toen een deal overeen voor vier maanden. Ik bleef zestien maanden ongeslagen en ik won de nationale beker. Toen ik kwam, zaten er nog maar 1.000 mensen en ik ging weg met een vol stadion met 40.000 mensen. De club wilde me erg graag behouden, maar ik had zeker negentien aanbiedingen, uit Tanzania, Centraal Afrika. Maar ook de kampioen van Zimbabwe, FC Platinum.
In de kwartfinale van de nationale beker won ik met Highlanders met 3-0 van FC Platinum. Een dag later werd ik gebeld door de president van de club dat hij mij als coach wilde hebben. Het verhaal klonk goed, dus we hadden een deal gemaakt.
FC Platinum was kampioen geworden en in de finale van de Zimbabwaanse Supercup moesten we tegen mijn oude club, de Highlanders. Normaal worden dit soort wedstrijden op neutraal terrein gespeeld, maar de wedstrijd werd ineens bij Highlanders gespeeld en als former coach weet ik hoe moeilijk het is om daar te voetballen. Maar ik maakte een fantastisch tactical plan en we wonnen met 2-0, maar het had ook 5-0 kunnen zijn. En een week later: lockdown..”
Wat zijn je verdere doelen voor je carrière?
“Ik heb nog heel veel doelen, want ik ben nog jong. Ik ben 49. Ik wil graag een land coachen tijdens de Afrika Cup. Ik wil in de finale staan van de Champions League, de Afrikaanse of Aziatische versie.
Eigenlijk zou ik ook nog eens terugkeren naar Europa. Dan denk ik niet aan Nederland, want dat is voor mij niet interessant en Nederland zit niet te wachten op mij. Dat mes snijdt aan twee kanten.”
(Volg Pieter de Jongh, The Champ/The Messiah, ook op Twitter)
