Argentinië special: bloedzuigers Racing pakken Clásico de Avellaneda
Al in de straten naar het stadion voel je die intense spanning. Bij de Argentijnen om ons heen zie je stuk voor stuk de zenuwen door het lijf gieren. De adrenaline neemt met de minuut toe. Dit is de ultieme voetbalbeleving, hier voel je direct wat er op het spel staat. De clash tegen de aartsrivaal in eigen huis. Verliezen is geen optie. Dit is na de Superclásico de grootste derby van Argentinië. Dit is Independiente tegen Racing Club. Dit is Clásico de Avellaneda.
Ondanks dat ik de Superclásico nog moet bezoeken, ben ik van mening dat deze derby gelijkwaardig is. De intensiteit en de passie zijn van een andere orde. Al bij aankomst in de wijk voelde je direct dat hier iets op het spel staat. Omdat we bij de Clásico Porteño vandaan kwamen, hadden we geen tijd om een uitgebreid rondje door de buurt te doen. Niet dat we een idee hadden iets te missen. Al vanuit de taxi zagen we veel verpaupering in een omgeving waar je laat in de avond misschien niet zo lekker over straat loopt.
Desondanks – dat heb ik mij laten vertellen – heeft de beleving rond Independiente wel wat verborgen pareltjes, dus dat is iets voor een volgend bezoek.
Burenruzie der grootmachten
De stadions van Independiente en Racing liggen letterlijk op een steenworp afstand van elkaar. Een ouderwetse burenruzie, waarbij beide stadions imposant zijn met elk een eigen uniek karakter. Ook behoren de rivalen tot de grote vijf en meeste succesvolle clubs van het land.
Thuisploeg Independiente legt het qua landstitels af tegen Racing (16 om 18), maar op internationaal niveau zijn ze dan weer succesvoller. Rey des Copas is niet voor niets de bijnaam, aangezien Independiente koploper is in het aantal bepaalde Copa Libertadores titels (7). Racing Club kan daar slechts eentje tegenover zetten.
Ondanks alle successen was de rivaliteit eigenlijk al direct een feit. Na oprichting verhuisde Independiente direct naar de wijk Avellaneda waar het in de eerste derby tegen Racing direct met 3-2 de overwinning pakte. Iets wat de buren niet goed konden waarderen. Sinds 1928 is deze derby echt een burenruzie geworden omdat ze sindsdien op 200 meter van elkaar voetballen.
Estadio Libertadores de América
De thuisbasis van Independiente is een uniek stadion. Wat direct opvalt zijn de aparte tribunes in de hoeken. Het lijken een soort skyboxen, maar dan voor de reguliere supporter. Je kan het ook zien als de balkons in het theater, maar dan met zeer luidruchtig publiek.
Op weg naar het stadion staan overal de dampende barbecues en zijn de Barra Bravas in kleine groepjes vol spanning zich aan het opmaken voor de derby. In het Argentijnse voetbal is het gebruikelijk dat bij risicowedstrijden er al meerdere controle punten zijn buiten het stadion. Hoe dichter bij het stadion, hoe meer supporters zich aansluiten. De sfeer zit er al volle bak in. De massa wordt in fases van checkpoint naar checkpoint geleid. Stilstaan is geen optie, want je beweegt automatisch met de groep mee.
Nog één keer naar links en dan doemt het stadion op vanuit het donker. Ook hier weer heerlijk stijle tribunes, die ook nog eens dicht op het veld zijn gebouwd. Ondanks alle gekte en hectiek gaat het toch nog vrij soepel allemaal. We besluiten op de lange zijde helemaal bovenaan de tribune te gaan staan. Mooi overzicht en optimaal genieten van de sfeer. Al een uur voor de wedstrijd is de spanning voelbaar, maar ook al hoorbaar. Het fanatisme komt hier vanuit heel het stadion.
Orkaan van geluid
Wat…een…gekkenhuis. Zo heb ik het nog niet meegemaakt. Deze passie is echt ongekend. Het lawaai wat deze supporters produceren moet in heel Buenos Aires te horen zijn geweest. Dit kan niet anders. De entrada van de Barra Bravas achter het doel krijgt bijval van het hele stadion. Zelf kan ik niet stil staan ook. Dit is echt genieten.
Als ik al geen gehoorbeschadiging had, dan heb ik dat na vanavond zeker. Als er spelers van Racing op het veld komen klinkt er een oorverdovend fluitconcert. Hoe zou zoiets voelen op het veld? Dit is wel rivaliteit in optima forma. Om eerlijk te zijn kan de Belgrado Derby of Old Firm hier niet tegen op.
Knotsgekke Clásico de Avellaneda gestolen door Racing
Los Diablos Rojos gaan furieus van start gesterkt door de aanhang. Desondanks is het Racing dat al snel op voorsprong komt door de eerste de beste tegenstoot. De hele bank rent juichend het veld in. Het mag duidelijk zijn wat er op het spel staat. De thuisploeg met aanhang schakelt nog een tandje bij voor zover dat nog kan. Ze dringen aan, zijn veel beter, maar dat zorgt voor slechts een enkele kans.
Maar vlak na rust is het dan wel raak. Een prachtige individuele actie eindigt met een streep die binnenkant paal in het doel eindigt. Het stadion explodeert, kraakt en piept. Een Argentijn naast mij vliegt me om mijn nek van geluk. Het stadion beeft letterlijk, om vervolgens mee te dansen op het ritme van de muziek. Als je het stadion zo heftig voelt bewegen bij een voetbalwedstrijd, heb je de pure voetbalbeleving en -passie te pakken.
Menigeen zou doodsangsten uitstaan als het beton onder je voeten zo hard beweegt. Voor mij is dit heerlijk. Independiente zet verder aan, raken al vrij snel na de goal de paal. Racing komt er niet meer uit. Het is wachten op een volgend doelpunt van de thuisploeg. Maar helaas valt deze aan de andere kant. En voor even valt het hele stadion stil.
Het blijkt de grootste bloedzuiger van het veld te zijn die scoort. Met zijn blond geverfde haren heeft hij meer grassprieten van dichtbij lopen tellen dan dat hij de bal geraakt heeft, maar toch maakt uitgerekend hij de winnende vlak voor tijd. Wat een deceptie. Dat maakt voetbal dan weer zo oneerlijk. Van binnen vloek ik net zo hard mee met de Argentijnen om mij heen. Ik ken deze pijn, ik weet hoe het voelt. Net zo teleurgesteld druip ik af…
