Zomer(avond)(voetbal) in Bottrop

Juni en juli zijn heerlijke voetbalmaanden. Niet vanwege het miljardencircus aan de andere kant van de oceaan, maar dankzij de talloze oefenwedstrijden dichter bij huis. Het is ook dé tijd van het jaar waarin prof- en amateurvoetbal elkaar ontmoeten. Waar profclubs anderhalf uur vertrouwen kunnen tanken voor het komende seizoen, betekent dezelfde wedstrijd voor amateurs vaak een absoluut hoogtepunt. Tel daar het zomerweer en de aantrekkelijke ticketprijzen bij op, en er is eigenlijk geen reden om géén potje mee te pakken. Dat kan prima in Nederland, maar ook net over de grens is er veel moois te beleven.

VfB Bottrop en het Jahnstadion

Ons oog viel op de wedstrijd VfB Bottrop tegen Rot-Weiss Essen, die in het teken stond van het 125-jarig bestaan van ‘der VfB’. In een ver verleden was Bottrop een zeer respectabele club. In tegenstelling tot veel verenigingen uit het Ruhrgebied had zij geen wortels in de mijnen of arbeidersklasse, maar was het de club van ambtenaren en de burgerij. De wit-zwarte tenues stralen nog steeds iets chics uit. Hoewel na de oorlog de sprong naar het hoogste niveau nooit werd gemaakt, was men er regelmatig dichtbij. Soms op doelsaldo, soms door een nederlaag op de laatste speeldag, en twee keer door hervormingen in de voetbalpiramide… het lukte gewoon niet. De website riviersport.de vat het perfect samen: Das tragische Scheitern in Perfektion (Het tragische mislukken tot in perfectie).

Al sinds de jaren ’20 speelt Bottrop in het Jahnstadion. Tijdens de hoogtijdagen in de jaren ’50 en ’60 werden er regelmatig toeschouwersaantallen van ruim 15.000 man gehaald. Ondanks een grondige renovatie in 2005 ademt alles aan het stadion nog steeds Duitsland: een gigantische sintelbaan, grote staantribunes met wijde bochten, veel bier en geen enkele mogelijkheid om te pinnen.

De wedstrijd

Het was deze middag vooral Rot-Weiss Essen dat de klok sloeg. Op het veld kwam Bottrop er niet aan te pas. Al na vier minuten stond de 0-1 op het bord. Bij rust hadden de rood-witten er vijf in liggen en na negentig minuten eindigde het duel in een klassieke 0-10. Geen schande, als je bedenkt dat Bottrop op het zesde niveau speelt, terwijl Essen zich keurig heeft gehandhaafd in de 3. Liga.

Ook op de tribunes was het overwegend Essen. We hadden kaarten voor de staantribune en waanden ons bijna bij een thuiswedstrijd van RWE. Op zijn Duits: ouderen, jongeren en gezinnen dwars door elkaar, maar vrijwel iedereen in het rood.

Opvallend detail was dat we ook mensen zagen met grote tatoeages van Borussia Mönchengladbach, die rustig stonden te praten met een groepje RWE-fans. Het is misschien een cliché, maar dat tekent toch wel de algemene voetbalsfeer bij onze oosterburen.

Mitten im Pott

Na de wedstrijd moest er natuurlijk gegeten worden bij een lokaal etablissement. Als je in (de buurt van) Bottrop bent, net RWE hebt gezien én Nederlander bent, is er eigenlijk maar één optie: het prachtig gelegen restaurant Mitten im Pott. Dit was vroeger het restaurant van Willi ‘die Ente’ (de eend) Lippens. Zoon van een Nederlandse vader en een Duitse moeder, net na de oorlog geboren.

In de jaren ’60 en ’70 was hij een van de beste spitsen van Duitsland en hij maakte vooral furore bij RWE. De Duitsers wilden hem graag als international, maar hij had een Nederlands paspoort en mocht van zijn vader geen Duitse nationaliteit aannemen. En dus werd hij geselecteerd voor Oranje. In zijn eerste interland scoorde hij meteen, maar hij werd weggewerkt door onder anderen Rinus Israël en Willem van Hanegem vanwege zijn Duitse roots. Voor Lippens bleef het bij die ene interland. Het is absoluut de moeite waard om de aflevering van Andere Tijden Sport hierover terug te kijken.

Het restaurant is bijna een klein museum. Op de bar prijkt een RWE-eend en overal hangen ingelijste shirts en foto’s. Vooral in de hal naar de toiletten is veel moois te zien, waaronder een serie fraaie foto’s van verschillende stadions in het Ruhrgebied. ‘Die Ente’ zelf is inmiddels 85 en loopt nog regelmatig rond in het restaurant. Helaas niet op de dag dat wij er waren. Volgende keer beter…