Verregende zondag, vergane glorie: het sprookje van het Waldstadion in Weismain

Zondagnamiddag, in de stromende regen. Na een wilde wedstrijd met maar liefst drie rode kaarten wint SCW Obermain met 4-1 van hekkensluiter Schwabthal. Dankzij de overwinning vergroot de club de afstand tot de degradatiezone in de Kreisklasse 2.

Kreisklasse? Dat klinkt niet echt als hoogstaand voetbal. Klopt – dit is het negende niveau van de Duitse voetbalpiramide. Reden genoeg om drie uur in de auto te zitten voor een wedstrijd op een druilerige zondagmiddag? Natuurlijk niet… tenzij het duel wordt gespeeld in een wel héél bijzonder stadion.

Een stadion met 18.000 plekken – in een dorp van 6.000 mensen

We bevinden ons in Weismain, een klein stadje in het noorden van Beieren, niet ver van het bekendere Bayreuth. Op een heuvel aan de rand van het dorp ligt het Waldstadion – een stadion met plaats voor maar liefst 18.000 toeschouwers. Wie is er ooit op het idee gekomen om zo’n stadion juist hier te bouwen?

Hiervoor moeten we even terug in de tijd.

SC Weismain werd in 1922 opgericht als FC Weismain. Tot halverwege de jaren ’80 speelde de club in de lagere regionen van het Duitse voetbal. Maar in 1996 bereikte men de Regionalliga Süd – destijds het derde niveau van Duitsland. Het sportveld, oorspronkelijk in 1945 aangelegd door de Amerikaanse bezettingstroepen, was in de loop der jaren omgebouwd tot een echt stadion. Met een overdekte tribune achter het doel en een betonnen staantribune aan de lange zijde groeide de capaciteit van 480 naar bijna 10.000 plekken.

Achter deze opmars zat één man: Alois Dechant, lokaal aannemer en voorzitter van de club. Hij pompte geld in het stadion én in de ploeg. En precies in het jaar dat Weismain promoveerde naar de Regionalliga, degradeerde grootmacht 1. FC Nürnberg naar datzelfde niveau.

De gloriedag van het Waldstadion

Voor die ene wedstrijd tegen Nürnberg werden 18 extra rijen staanplaatsen toegevoegd – gemaakt van grote natuurstenen. Op 12 april 1997 was het zover: naar schatting 18.000 mensen kwamen naar het dorp om de confrontatie met de voormalige landskampioen te zien. Nürnberg won met 0-2, maar het was voor SC Weismain het absolute hoogtepunt uit de clubgeschiedenis.

Degradatie werd dat jaar nog net vermeden. Ook het volgende seizoen bleef de club in de Regionalliga, met de hulp van een paar dure ex-profs. Dechant droomde al van promotie naar de 2. Bundesliga. Maar achter de schermen begonnen de eerste scheurtjes zichtbaar te worden.

Ruzie, chaos en verval

De spelers kwamen en vertrokken in hoog tempo, het bestuur raakte verdeeld, en de dorpse underdogmentaliteit verdween. In 1999 volgde de degradatie. Vijf jaar later zat de club alweer op het vijfde niveau. Intussen ging ook Dechants bouwbedrijf failliet. In 2004 werd SC Weismain opgeheven. Het sprookje was uit.

De wederopstanding als SCW Obermain

Nog datzelfde jaar werd SCW Obermain opgericht, als opvolger van de failliete club. De nieuwe vereniging begon onderaan, in de A-Klasse – het tiende en laagste niveau in de regio. Inmiddels speelt de club weer in de Kreisklasse, hetzelfde niveau als SC Weismain vóór diens opmars in de jaren ’80. De cirkel is sportief gezien dus rond.

Wat resteert van het oude sprookje, is het stadion zelf. Het Waldstadion, met zijn indrukwekkende staantribune van 27 rijen, ademt nog steeds voetbalcultuur. De vergelijking met de oude Bökelberg van Borussia Mönchengladbach is snel gemaakt. SCW Obermain huurt het stadion nu. De club betaalt geen huur in geld, maar in arbeid en materiaal voor het onderhoud. Een pittige klus, met gemiddeld zo’n 100 toeschouwers per wedstrijd.

Van oefenwedstrijden tot stilte

Na de glorieuze dag in 1997 was het stadion nog slechts twee keer uitverkocht – voor oefenwedstrijden van Bayern München in 2002 en 2009. Af en toe vindt er nog een openluchtconcert plaats, maar het grote voetbal komt hier niet meer. De laatste wedstrijd met wat meer publiek was een oefenduel tussen 1. FC Nürnberg en Hallescher FC in 2018, dat uitliep op zware rellen en schade aan het stadion. Sindsdien worden zulke wedstrijden er niet meer gespeeld. De technische infrastructuur en veiligheidsvoorzieningen zijn intussen hopeloos verouderd.

Clubs als SpVgg Bayreuth en FC Eintracht Bamberg speelden hier nog een seizoen toen hun eigen stadions verbouwd werden, maar ook dat is alweer meer dan tien jaar geleden.

Een bezoek op een regenachtige zondag

Op die regenachtige zondag in oktober was ik één van slechts 85 toeschouwers. Misschien juist daarom werd ik zo hartelijk onthaald. De dame aan de kassa verwelkomde me met een glimlach toen ik mijn camera tevoorschijn haalde. Een oudere supporter trakteerde me op verhalen over vroeger. En ik kon me vrij bewegen door het stadion – al zijn de bovenste rijen van de staantribune en de tribune achter het doel uit veiligheidsoverwegingen afgesloten.

Als je ooit in de buurt bent: neem zeker een kijkje. Volgens mij is dit één van de mooiste en meest authentieke stadions van Duitsland.

En wat gebeurde er met Alois Dechant?

Enkele jaren na het faillissement richtte hij samen met zijn zoons een nieuw en succesvol bouwbedrijf op. Lang droomde hij nog van een regionale fusieclub voor heel Oberfranken – een idee dat uiteindelijk werd afgeblazen. De rivaliteit tussen clubs als SpVgg Hof en SpVgg Bayreuth bleek simpelweg te groot.