Tussen hoop, vrees en Duitse voetbalcult bij 1. FC Düren
Bij onze Oosterburen startten in augustus de competities weer en werd publiek mondjesmaat toegelaten in de stadions. Het verkrijgen van kaarten voor een wedstrijd in de Mittelrheinliga (niveau 5) leek mij geen enorme uitdaging en daarom een mooie aangelegenheid om Duitslands oudste houten tribune op de Westkampfbahn van 1. FC Düren te bezoeken.
Naar horen zeggen is deze tribune een echte vergane parel net als de met mos begroeide staantribunes aan diens weerzijden. De eerste thuiswedstrijd van het seizoen stond vastgesteld op een vrijdagavond, de weersvoorspellingen vooraf waren uitstekend en daardoor kon ik mij de hele week verheugen op het volgen van amateurvoetbal op een nostalgische grond met bier, braadworst en een ondergaande zon. Wat wil een groundhopper nog meer?
Duitse gastvrijheid
Wanneer ik na een rit van een goede twee uur de straat van het stadion inrijd schrik ik mij een ongeluk. Hordes mensen lopen in een lange rij richting de poorten van de Westkampfbahn. Ik blijk duidelijk mijn huiswerk niet goed te hebben gedaan want de grote toestroom van fans is makkelijk te verklaren: de tegenstander, Viktoria Arnoldsweiler, speelt op nog geen 7 kilometer zijn wedstrijden. Er staat dus een heuse derby op het programma. Aangekomen bij de parkeerplaats krijg ik een kort en bondig antwoord op de vraag of er nog plek is: NEIN. De verkeersregelaar geeft aan dat ik zelf maar moet uitzoeken waar ik mijn wagen wel kwijt kan. Typisch Duitse gastvrijheid. De Duitsers leven de coronamaatregelen nog strikt na en even vrees ik zelfs dat ik helemaal geen voetbal zal zien deze avond.
Behoorlijk opgefokt vind ik uiteindelijk een plek bij de lokale supermarché op zo’n 10 minuten lopen van het stadion. Gelukkig blijkt mijn angst ongegrond. Voor ik het weet heb ik een kaartje en nadat mijn ‘ausweis’ driedubbel gecheckt is (wat moet die maffe Nederlander hier in Düren zullen de stewards gedacht hebben) betreed ik eindelijk de Westkampfbahn. Bij binnenkomst blijkt maar weer dat de voorbereiding naar vandaag te wensen overliet: de oude houten tribune is enkele jaren geleden al gerenoveerd en de staantribunes aan diens weerzijden zijn deze zomer vervangen voor een laag grind en gloednieuwe kleedkamers. Geen vergane glorie in Düren, maar historie naar moderne maatstaven. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit geen enorme domper is. Tsja, het omgaan met teleurstellingen, ook dat hoort bij groundhoppen.
Derbysfeertje
Hoewel het stadion mij niet geeft waar ik voor kom, valt de derbyambiance geen enkel moment tegen. De ordelijkheid van buiten heeft binnen de stadionmuren plaatsgemaakt voor een heerlijke voetbalsfeer. Bijna 1000 toeschouwers wonen deze wedstrijd op het vijfde niveau bij en het fanatisme van met name de Düren Ultras toont aan dat er meer dan alleen drie punten op het spel staan. Onder het genot van het bijbehorende biertje en de braadworst laat ik mij vertellen dat de thuisploeg dit seizoen torenhoog favoriet is voor het kampioenschap. Enkele spelers met een profverleden zijn aangetrokken en moeten 1. FC Düren de veel prestigieuzere Regionalliga West inleiden waar gerenommeerde tegenstanders als Alemannia Aachen en Preussen Münster voor de dag komen. De bezoekers maken er desondanks een echte derby van. Hoewel er sprake is van een overduidelijk krachtsverschil wordt er geknokt voor elke meter en na de 2-0 en 3-1 van Düren vindt Viktoria Arnoldsweiler snel weer de aansluiting.
Even lijkt de thuisploeg onder de spanning te bezwijken. De Dürenaren weten elkaar niet meer te vinden en voor het eerst heb ik die avond het gevoel naar een wedstrijd in de Mittelrheinliga te kijken. Aan beide kanten wordt er gesleurd, getrokken en gestreden. Vanaf de zijlijn worden de spelers aangemoedigd met felle kreten zoals alleen Duitsers die kunnen uitkrijsen. De passie in- en buiten de lijnen maakt het een heerlijke voetbalavond. Uit het niets valt vijf minuten voor tijd toch nog de beslissende 4-2 en het merendeel van de toeschouwers kan opgelucht ademhalen. De punten blijven op de Westkampfbahn. Langzaamaan begeef ik mij naar de uitgang en werp ik nog een blik naar de ondergaande zon tegen Duitslands oudste houten tribune. Een prachtplaatje. Ik snuif de geur van gras, bier en braadworst nog eenmaal goed op en de teleurstelling van eerder die avond is compleet verdwenen. Ik stap de auto in met één kraakheldere conclusie: groundhoppen is de mooiste hobby die er is.
