Tijgeren in het uitvak van QPR: de perfecte awayday!
Wanneer je als Nederlander een Engelse club support, moet je goede afwegingen maken welke uitwedstrijden je wel en niet wilt doen. Naar Londen gaan voor Queens Park Rangers-uit met Hull City was duidelijk één van de betere keuzes.
Terwijl mijn groepsgenoten van de studie nog hard aan het werk zijn om de deadline van maandagavond 23.59 uur te halen, knijp ik er even tussenuit om mijn favoriete Engelse ploeg bezig te zien. Hull City speelt op dinsdagavond tegen Queens Park Rangers, één van de meest authentieke ploegen op het Britse eiland. Op een doordeweekse dag, in London, ideaal om je studiegenootjes dus héél even in de steek te laten en de andere kant van het kanaal te bekijken.
Na in augustus de thuiswedstrijden tegen Bristol City en Sheffield Wednesday gezien te hebben, is het nu weer een keer tijd voor een uitwedstrijdje van The Tigers. De vliegtickets van Eindhoven naar Londen Stansted zijn spotgoedkoop. Op het moment van boeken met Ryanair zijn er zelfs ‘summerdeals’, wat betekent dat de toegangsbewijzen voor het luchtvaartuig maar vijftien euro voor een enkele reis zijn. Dertig euro voor een retourtje naar één van de mooiste Europese steden dus.
Lees ook: Bootvinck bij verrassend leuk Hull City
Loyaliteitsproblemen voor Nederlanders
Voor Hull City-supporters zoals ik, zonder veel loyaliteitspunten, zijn uitwedstrijden zoals bij QPR echt ideaal. Je pakt het vliegtuig vanaf Nederland, vliegt naar Londen, boekt een goedkoop hostel en gaat de dag erna weer terug. Tripjes naar het uitvak van Leeds United op Ellend Road (in het oosten van Yorkshire ook wel ‘Bellend Road’ genoemd) kan ik uit mijn hoofd zetten. Er mogen dan ongeveer drieduizend kaarten in de verkoop gaan, met mijn aantal loyaliteitspunten red ik het niet. Des te beter om het puntenaantal in mijn ticketaccount wat te spekken.
Maandag heen, en woensdag weer terug. Als de wekker maandagochtend om 9.00 uur gaat, weet ik niet hoe snel ik naar mijn schooltas moet lopen om mijn schoolspullen eruit te gooien. Ik heb er zo veel zin in dat diezelfde schooltas veertien minuten later weer ingepakt is met de spullen die ik tijdens een voetbaltripje nodig heb. Ondergoed, opladers en een powerbank en natuurlijk niet te vergeten: de Hull City-vlag waarmee we eens flink gaan provoceren in de hoofdstad.
Het allerbeste van vliegvelden doordeweeks zijn de ontelbare voetbalshirts. Allemaal supporters van Champions League, Europa League of Conference League-ploegen die hun clubs komen aanmoedigen tijdens de Europese campagne. Met mijn borst vooruit loop ik in mijn Hull City-shirt en mijn Hull City-trainingsbroek een beetje imposant te doen, maar helaas, niemand lijkt onder de indruk te zijn. Eenmaal in Londen aangekomen is het snel naar het hostel gaan en hopen dat de nieuwe dag in een mum van tijd aanbreekt.
Veelbelovende dinsdag
Matchday! Ik loop rond een uur of twee in de middag, uiteraard in mijn Hull City-shirt, richting een treinstation om mijn maat op te halen. Het Weekend Offender-petje is op, het Sergio Tacchini-vestje is aan en de Adidasjes zijn gestrikt. Terwijl ik de hoek om loop, zie ik ongeveer 150 man van de Virage Auteuil op mij afkomen. Voor de zekerheid vouw ik mijn petje maar even in de binnenzak, want ik ben niet van plan om ruzie te maken met de ultras van Paris Saint-Germain.
Nadat mijn kompaan is gearriveerd, lopen we samen naar de pub. Na een cider (stop de haat naar fruitbiertjes!) en een Baby Guinness, pakken we de metro naar de wijk van het stadion van Queens Park Rangers: Sheperd’s Bush. In Engeland krijgen uitsupporters vaak gewoon een hele pub. Beter kan het bijna niet. Voor ons is dat Belushi’s, de sportsbar op twintig minuten lopen van Loftus Road. Een uitwedstrijd in Londen brengt ook meteen een boel andere mensen in het uitvak. Zo zaten we in de sportsbar te drinken met één Roemeen, iemand uit Londen zelf en een vriend van die gast uit Londen, die hem heeft leren kennen na een vechtpartij tijdens een uitwedstrijd van Engeland. Je verzint het niet. Allemaal voor Hull City.
Ongeveer een halfuur voor de wedstrijd beginnen we aan de wandeltocht naar het klassieke stadion. Midden in een woonwijk, echt Engels, je kent de klassiekers allemaal wel. En toch, het blijft je verbazen. We laten de kaartjes scannen en staan zo op de bovenste ring aan de korte zijde, het uitvak dus. In de spits is het ongeveer vier uur rijden van het MKM Stadium (het stadion van Hull) naar Loftus Road, maar toch staan er 677 medesupporters met mij in het uitvak. Iets wat je in Nederland nauwelijks kan voorstellen.
Het beste supporterslied ooit
Het mooie van het uitvak bij Queens Park Rangers is dat je eigenlijk gewoon boven het veld hangt. Ik herinner mij in het uitvak een mail die ik drie dagen van tevoren heb gekregen met de informatie voor de uitsupporters. “Rijen A tot en met D hebben restricted view, en de kans bestaat dat je de doellijn niet kunt zien.” Dat is écht football culture. Na wat liedjes over Yorkshire, en wat liedjes over de bobo’s in de skybox was het tijd voor dé klassieker.
Hull City staat inmiddels met 1-3 voor in de 85ste minuut, en dus ontstaat er twijfel in het uitvak. Gaan we hem inzetten, of wachten we nog heel even? Nee hoor, we zetten hem gewoon in! “Mauled by the Tigers, you’re getting mauled by the tigers”, klinkt het uit 678 kelen. Veel mensen vinden de chant MLS-achtig en heel matig, maar deze mensen hebben geen besef van cultuur, en weten niet voor hoeveel opwinding het kan zorgen bij de supporters van de tegenpartij. Na de 1-3 maken we een foto met de vlag op Loftus Road, en daarna duiken we toch nog één keer de pub in voor een afzakkertje voordat we het mandje opzoeken. Trots als een pauw lopen we door de inmiddels volgestroomde pub naar onze Guinness aan de bar. Wát een heerlijke awayday!
