The Edinburgh Derby: Heart of Midlothian – Hibernian
Wie Schotland en voetbal probeert te linken komt er niet meteen vrolijk uit. Ik was getuige van The Edinburgh Derby: Heart of Midlothian – Hibernian.
Religie en voetbal
Edinburgh: hoofdstad, enkele scènes van de cultfilm “Trainspotting”, het uitspreken waardoor je jezelf een echte Schot voelt en een stad die twee clubs uitbrengt in de Premiership (hoogste niveau). Dat was mijn idee rond Edinburgh. Dat de stad tegelijk ook borg staat voor depressie wist ik nog niet. De zon schijnt hier nog minder dan een januari maand in Lapland. Om de 50 meter bedelaars en alles stinkt er naar pis.
In de schaduw van The Old Firm uit Glasgow is er zeker nog plaats voor een derby die je moet gezien hebben. Tenminste als je een fan bent van slecht voetbal. Religie en voetbal gaan hand in hand bij onze doedelzakblazers. The Hearts haspelen hun thuiswedstrijden af in het Tynecastle Park. De fans hebben een overwegend protestantse achtergrond en worden geassocieerd met The Union Jack (vlag UK). The Hibees spelen op Easter Road, hebben katholieke roots en liggen te pronken met Ierse vlaggen. Hoewel de wedstrijd dus op Tynecastle gespeeld gaat worden, kan een bezoekje aan Easter Road ook zeker niet ontbreken.
10 uur: tijd voor wodka
Na een stevig ontbijt duiken we de kroeg in, Tynecastle Arms vlakbij het stadion. Meteen wat inpilsen voor de wedstrijd die om 12.30 uur zal beginnen. Tussen enkele aanstekelijke gezangen door ontmoet ik zowaar een Engelsman uit Sheffield die zich uitgeeft als fervent Hearts fan. Helemaal doorzopen van vodka vult hij mijn zakken met oneliners zoals “Fuck the Hibees!”, “Fucking phedophiles!” en “The union jack!”. Leuk voor eventjes, maar na tien keer heb ik het ook wel gehad.
In your Easter Road slums!
You rake in the buckets for something to eat.
You find a dead rat and you think it’s a treat.
In your Easter Road slums!
Een half uurtje voor de aftrap zakken we af naar het stadion, onze plaatsen zijn vlakbij de Roseburn Stand, het vak waar de 3.500 bezoekende fans present tekenen. Het onthaal is hartelijk voor en wordt tevens ook in dank afgenomen. Provocatie alom.
Sunday League, maar dan zaterdag
De wedstrijd is op zijn zachtst uitgedrukt niet om aan te zien. 90 minuten pijn aan de ogen. The Hearts komen na 25 minuten op voorsprong, enkele rookpotten verdwijnen op het veld, het stadion uit zijn dak. Maar 3minuten later is het al prijs aan de overkant: 1-1. Nu zijn The Hibees aan de beurt, wat groene rook het veld op, “flicking the V’s” naar het thuispubliek.
Tijdens de rust hopen we wat bier te scoren maar tevergeefs, geen alcohol. Zelfs niet onder de tribune. De tweede helft is Sunday League op zijn puurst, maar dan op zaterdag. Slechte passes in overvloed, de ref die fluit wanneer hij zin heeft, offside bestaat niet, tackles die veel te laat worden ingezet. Uiteindelijk komen de bezoekers 1-2 voor en zo blijft het ook. Niet alleen eindigt de wedstrijd met een overwinning voor Hibernian, ze sluiten tevens een reeks van tweeëntwintigmaal (!) af waarin ze de buren van Heart of Midlothian niet hebben kunnen verslaan.
Jersey Shore en The Bridge of Doom
‘S avonds duiken we het nachtleven in. In Rose Street zal er wel iets te beleven zijn. Lelijke gasten, allemaal van die Jersey Shore grieten met een kilo plamuur op het gezicht, mankend op hun stilleto’s, strontzat. Ook dat is Schotland.
Op onze laatste dag brengen we nog een bezoekje aan Easter Road. Hier zou namelijk een beruchte brug zijn die twee woonwijken verbindt. The Bridge of Doom was vroeger (eind jaren ’80 begin ’90) een notoir gegeven voor bezoekende fans. Hooligans van de CCS (Capital City Service) wachtten hier de awayfans op. Dat de brug ook stinkt naar pis zal niemand nog verbazen. Of zoals een Schot mij zei toen ik hem de weg vroeg “It is just a shitty bridge mate.” Kan ik de derby van Edinburgh aanraden? Absoluut!
