Bayern München komt met statement tegen aangepaste Champions League

Dankzij de inzet van de UEFA (uiteraard gedreven door sentimentele krachten om de ware kern van het voetbal te beschermen) heeft het waanzinnige idee van een Super League recentelijk geen doorgang kunnen vinden. Deze “overwinning” betekent dat we opgescheept blijven zitten met de Champions League, een wangedrocht wat eigenlijk gewoon een Super League Light is. Terwijl de media-aandacht volledig naar de Super League ging, wist de UEFA namelijk praktisch ongezien de “verbeteringen” van de Champions League naar buiten te brengen. Die verbeteringen zijn nog meer geld, nog meer wedstrijden, nog minder kans op verrassingen door kleine clubs en nog meer zekerheid op deelname voor de topclubs uit de grote landen. De Südkurve van Bayern München, die deelname aan de Super League trouwens weigerde, komt daarom met een statement waarin zij haarfijn uitleggen wat er allemaal mis is met de Champions League: het échte kwaad.

De wolf in schaapskleren

De Super League werd opgericht en weer afgeblazen. FC Bayern had geweigerd deel te nemen aan deze “competitie” en staat nu in de voorhoede van “eerlijke” voetbalverantwoordelijken in Europa. Het lijkt alsof alles weer perfect in orde is in het rode deel van München en in voetballend Europa, maar dat is helaas bij lange na niet het geval.

Veel voetbalsupporters zijn zeker tevreden dat de plannen voor de Super League werden gestopt door een groot protest. Maar zoals in onze korte verklaring van 20 april ook al werd gezegd. moet de hervorming van de Champions League ook zeer kritisch worden bekeken. Inmiddels hebben (oud)spelers, zoals Ilkay Gündogan, eerste uitspraken in deze richting gedaan.

Met de op 19.04. bekend gemaakte hervorming van de Champions League werd er weer een stap in de verkeerde richting gezet.  Weg van solidariteit, nederigheid en nuchterheid, en in plaats daarvan steeds meer geld voor de grote en toch al rijke clubs.

Er zijn enkele voor de hand liggende punten die al meerdere keren zijn besproken en waarin de (hervormde) Champions League niet verschilt van een Super League:

• Meer wedstrijden om via marketing nog meer geld te kunnen genereren (225 in plaats van 125 wedstrijden per seizoen in de Champions League, er zijn nu 10 in plaats van 6 poulewedstrijden). Dit gaat zowel ten koste van de spelers, die sowieso terecht klagen over de vele wedstrijden, als ten koste van de supporters. Het is in onze ogen een misvatting dat meer wedstrijden in het belang van de supporters is. Er is veel meer een verlangen naar een spannendere competitie.
• De UEFA stelt dat de nieuwe poulefase in het Zwitserse model tot het einde voor spanning zal zorgen. Deze bewering is op zijn minst twijfelachtig. Aan het eind van de dag zijn alleen enkele plaatsen (plaats 1-8, 9-24) relevant. De exacte plaats maakt binnen deze grenzen weinig uit. Een 16e plaats of beter zorgt voor een thuiswedstrijd in de tweede wedstrijd van de knock-outfase, maar dat is niet bepaald spannend voor de supporters. Als er eenmaal een plaats tussen 1 en 8 of 9 en 24  zeker is, worden de laatste wedstrijden allesbehalve een spektakel.
  Bovendien biedt het nieuwe model extra zekerheid voor grote clubs in crisis. Een zwakkere poulefase gecombineerd met een sterke prestatie van een kleinere club leidde eerst tot een veroordeling naar de Europa League. Eenzelfde positie leidt nu tot minstens nog twee wedstrijden en de mogelijkheid om in de competitie te blijven. Spanning is nog meer dan voorheen alleen aanwezig in de knock-outfase of hoogstens in enkele beslissende partijen.
  Ook valt te betwijfelen of het voor een evenwichtige competitie terecht is als de deelnemende teams wel in een totaaltabel staan, maar slechts tegen een kwart van de andere deelnemers strijden. Dit opent wat ons betreft de deur naar discussies over eerlijkheid. De reactie hierop zou meer wedstrijden kunnen zijn, het resultaat zou dus een (super) league zijn onder de paraplu van de UEFA.
• De verdere uitschakeling van kwalificatie op basis van sportieve gronden door twee plaatsen voor de clubs met de hoogste clubcoëfficiënt, die zich niet kwalificeerden voor de Champions League maar voor een andere Europese competitie. Klinkt ingewikkeld, maar uiteindelijk betekent het gewoon dat de topclubs gedekt zijn. Dit kan goed worden aangetoond aan de hand van een voorbeeld met onze vereniging in de hoofdrol. FC Bayern staat momenteel bovenaan de clubcoëfficiëntenlijst. Afhankelijk van de uitkomst in de DFB Pokal, zouden we vanwege de coëfficiënt slechts 6e of 7e hoeven te eindigen in de Bundesliga om alsnog in de Champions League te spelen.
  Een praktisch voorbeeld: Union Berlin speelt een uitzonderlijk succesvol seizoen en staat op de 6e plaats, wat het recht geeft om deel te nemen aan de Conference League. De tegenstanders van Union komen volgend jaar onder meer uit Bosnië, Noord-Ierland en Noorwegen. Ze verdienen hier geen gigantische bedragen mee. Als FC Bayern na een rampseizoen op de 6e plaats zou eindigen (de laatste keer dat dit gebeurde was meer dan 25 jaar geleden), zouden we het volgende seizoen nog steeds kunnen strijden tegen Real, PSG & Co. en zouden we profiteren van de miljoenen die in de Champions League worden verdeeld. Dezelfde sportieve prestatie over een heel seizoen voetbal zou heel anders beloond worden. Zelfs als we de eerste plaats in de coëfficiëntenranglijst verliezen, is het risico om niet deel te nemen niet bijzonder groot. Binnen de top 10 van deze lijst verandert er nauwelijks iets. De kans dat drie van deze teams zich niet kwalificeren voor de Champions League via de competitie is uiterst klein.
• Het maakt ons ook kwaad dat de UEFA, de ECA, de Europese competities, het uitvoerend comité (inclusief Rainer Koch) en onze clubfunctionarissen, met in de eerste plaats Karl-Heinz Rummenigge, nu optreden als redders van eerlijk voetbal die handelen in het belang van de supporters. want in plaats van een Super League op te zetten, hebben ze met de hervorming een “groot compromis” gecreëerd. Alsof het afwijzen van dit krankzinnige project een bijzondere prestatie was. Alsof juist deze instellingen het voetbal de afgelopen decennia niet hebben gemanoeuvreerd naar waar het nu is. Alsof de UEFA er door overhaaste gehoorzaamheid en tandeloze financiële fair play niet voor heeft gezorgd dat een paar clubs ondanks enorme schulden en verliezen het Europese voetbal domineert – uitzonderingen bewijzen de regel. Alsof niet alle betrokkenen de afgelopen jaren hebben gezorgd voor een gigantische afstand met de supporters door kritiek te negeren en oplossingen te negeren.
  Hier willen we ook benadrukken dat onze club al jaren voorop loopt bij deze hervormingen en meer macht voor de grote clubs en, zoals eerder vermeld, nu door slimme tactieken een nog betere uitgangspositie heeft gecreëerd. Karl-Heinz Rummenigge is als voormalig groot voorstander van de ECA nu ook terug in het uitvoerend comité van de UEFA, prijst de hervorming die het heeft doorgevoerd en heeft een schijnbare morele superioriteit veiliggesteld door zich tijdig terug te trekken uit de Super League-plannen. We vergeten niet dat de Super League, als dreigmiddel, lange tijd deel uitmaakt van zijn eigen retorische repertoire.
  Volgens berichten in de media is de UEFA momenteel bezig met het sluiten van een investeerdersovereenkomst om miljarden in de competitie te pompen, waarvan het merendeel vervolgens wordt verdeeld onder de “grote spelers”. Dus in plaats van de belachelijke bedragen in de Super League te verwerpen, wordt het plan gekopieerd om de grote clubs te sussen.
• Deze ongelijke verdeling van het gegenereerde geld is het grootste probleem in het Europese voetbal en wordt ook niet aangepakt door de huidige hervorming. De kloof in Europa en binnen de nationale competitie wordt groter omdat de grote clubs uit de grote voetballanden onevenredig meer geld krijgen, hun elftallen op basis hiervan samenstellen, de concurrentie (vooral nationaal) overtreffen en zo weer een hoger inkomen genereren. Dit kan alleen worden opgelost als het inkomen veel sterker wordt verdeeld in solidariteit tussen de nationale competities en verenigingen. De UEFA heeft nog geen actuele cijfers vastgesteld, maar kort voor de hervorming draaide de discussie tussen de betrokkenen alleen om de vraag of 4 of liever 5 procent van het totale jaarinkomen naar clubs gaat die niet in Europa spelen. Het is voor iedereen duidelijk dat dit de huidige hiërarchie alleen maar zal versterken.

Als we naar al deze punten kijken, valt één ding op: de huidige hervorming is gewoon weer een, zij het een ingrijpende, stap naar ongelijkheid in het Europese clubvoetbal. Het intrekken van de hervorming zou fantastisch zijn, maar zou eigenlijk nauwelijks een positief effect hebben.

Het voetbal heeft inderdaad hervorming nodig, alleen in een heel andere richting dan de bestuurders toegeven en willen nastreven. De oorzaken van de huidige onbalans liggen niet, zoals vaak wordt beweerd, in de coronapandemie en de economische gevolgen daarvan, maar zijn in de afgelopen decennia ontstaan. Het afgelopen jaar was slechts een katalysator die de vele fouten meedogenloos blootlegde.

Om deze oorzaken aan te pakken, ontkomen we niet aan zelfreflectie. Hoewel de supportersgroepen (sommige meer dan anderen) individuele fouten noemden en bekritiseerden, konden en kunnen we uiteindelijk niet ontsnappen aan de fascinatie van de Europa Cup. Als supporters is er niets groter dan je club in Europa te zien spelen en je eigen kleuren door Europa te volgen. Elke kwalificatie voor een bijbehorende competitie wordt gevierd en bijna geen enkele supportersgroep droomt er niet van om in Europa te spelen, hoe lang geleden of hoe onrealistisch dat ook mag zijn. Als supporters van FC Bayern München gaan we vooral jaar na jaar graag naar verre bestemmingen.

We zijn voetbalsupporters geworden vanwege deze emoties en vanwege de overtuiging dat elke club het kan halen, maar soms ook faalt. Dit geloof wordt nu steeds meer weggevaagd.

Südkurve München