Op kosten van DUO uiteindelijk naar AFC Wimbledon

In zowat iedere voetballiefhebbende vriendengroep bestaat tegenwoordig de wens om een keer de grote plas over te steken. Ordinair geklede vrouwen, kalende zwaar bezopen mannen, lads in Stone Island en bovenal de typische Engelse sfeer in de stadions, hebben een enorme aantrekkingskracht op hordes mannen uit Nederland. Ook mijn vriendengroep – bestaande uit zeven jongens – besloot in maart de oversteek te maken. Het werd bovenal een duur weekend voor in de boeken, maar wel eentje waarbij we mochten gaan kijken bij AFC Wimbledon!

De Engelse voetbalbond dreigde roet in het eten te gooien…

Zoals zoveel plannen in vriendengroepen werd het plan om naar Engeland te gaan gemaakt tijdens een dronken zaterdagmiddag in de voetbalkantine van onze lokale voetbalclub VV Hardegarijp. Tijdens de derde helft werd besloten “dat er ook maar eens een potje voetbal in Engeland gekeken moest worden”. Al snel viel de keuze op Londen: de stad van de Big Ben heeft naast ontelbaar veel voetbalclubs ook nog wat cultureels te bieden, was de gedachte.

Ondergetekende zat op het moment van de plannen in het buitenland voor zijn studie. Echter, mijn aanwezigheid werd wel noodzakelijk geacht, omdat ik naast de gezelligheid die ik uiteraard meebreng, ook connecties heb voor kaartjes.

Na enig wikken en wegen werd de uiteindelijke compromis de wedstrijd Crystal Palace – Newcastle United. The Eagles (bijnaam van Crystal Palace) spelen in de Premier League, waardoor de kans op fatsoenlijk voetbal ook toeneemt. Daarnaast is Selhurst Park – het stadion van Crystal Palace – een prachtige klassiek Engelse bak. Op deze manier kwam dus iedereen in onze groep aan zijn trekken.

Via Twitter benaderde ik een member van Crystal Palace die zeven kaarten kon regelen in de buurt van de Holmesdale Fanatics – een van de schaarse ultragroepen in Engeland. Wij wilden dat uiteraard graag eens met eigen ogen aanschouwen.

Helaas gooide Sky Sports ongeveer een week van tevoren roet in het eten door de wedstrijd te verschuiven. Gelukkig voor ons wilde mijn Twittercontact – bij wie ik de kaartjes gekocht had – mij wel helpen om de kaartjes via de resale van Crystal Palace te verkopen.

League Two kraker bij AFC Wimbledon!

Uiteraard werd er naar een alternatief gezocht. Helaas voor ons speelde mooie alternatieven zoals Millwall FC een uitwedstrijd en alternatieven uit de Premier League waren een week van tevoren uitverkocht of kosten om en nabij de 200 pond. Dat was ons als arme studenten uiteraard te gortig.

In de regel brengt het X van Elon Musk alleen maar ellende voort, maar gelukkig voor ons zijn er ook uitzonderingen op die regel: mijn Twittercontact had met het overgebleven geld uit de resale kaarten gekocht voor de League Two-kraker AFC Wimbledon – Newport County. Het werd dus geen hoogstaand Premier League-voetbal in een klassieke bak, maar kick and rush in een nieuwbouwstadion. Maar er kon tenminste voetbal gekeken worden, en misschien nog wel het allerbelangrijkste was dat de kaarten voor AFC Wimbledon maar 30 pond kostten in plaats van de 80 pond die we voor Crystal Palace zouden moeten betalen. Het verschil van 50 pond kon dus mooi in de bierpot, was onze gedachte!

VV Hardegarijp in de problemen door Engelandvaarders

Op een regenachtige vrijdagmorgen vertrokken wij richting Londen. Iedereen die meeging, speelde in een elftal van VV Hardegarijp. De trainers spraken schande van de exodus van jongemannen uit het dorp richting Engeland. De volgende verwijten kregen wij naar ons hoofd geslingerd: “Wie moeten nu de laatste linie van het 5e elftal verdedigen?” Het meest kwalijke verwijt was jegens de spits van het eerste elftal die een derby tegen buurdorp Rijperkerk aan zich voorbij liet gaan voor een avontuur aan de andere kant van de grote plas.

Voor een typisch ‘Britse’ stapervaring moet je niet in Londen zijn

Voordat we goed en wel geland waren in Londen, zaten we uiteraard al in een pub. Helaas voor ons waren wij na een paar Guinness ook al gelijk door onze bierpot heen. Gelukkig is DUO een goede suikeroom, anders was ons avontuur al na de eerste pub geëindigd.

Na het aangaan van een extra lening konden wij onze avond voortzetten. Wij vermaakten ons met Amerikaanse studentes die een reis door Europa maakten, belandden per ongeluk in een homostraat en de spijbelende spits van het eerste elftal moest bijna tussen vier planken teruggebracht worden, aangezien een dronken zwerver met een pitbull hem wilde vermoorden. Over het algemeen een legendarische avond, maar ook een hele dure die je zomaar in iedere andere Europese hoofdstad zou kunnen meemaken. Voor een typische Engelse stapervaring kun je dus beter naar steden in het noorden gaan, zoals bijvoorbeeld Liverpool; daar tref je waarschijnlijk geen beschaafde Amerikaanse studentes aan, maar de meer clichéachtige ordinaire Britse dames.

AFC Wimbledon, een club met een verhaal

Ons hoofddoel was uiteraard het bezoeken van een voetbalwedstrijd, dus besloten wij na ons katerontbijt de metro te pakken richting South East-Londen, waar het stadion van AFC Wimbledon ‘inmiddels’ weer ligt.

Wimbledon FC – de voorganger van AFC Wimbledon – werd in 1889 opgericht. De club was tot de jaren 80 een muurbloempje in het Engelse voetbal, maar mede door enkele promoties in zeer korte tijd verdween de club in de jaren 80 uit de krochten van het Engelse voetbal. Met als absoluut hoogtepunt de FA Cup-winst in 1988: de club versloeg in de finale het grote Liverpool met 1-0 en deed dat met een team vol excentriekelingen. Wimbledon FC kreeg daarom logischerwijs de bijnaam The Crazy Gang. De club was in de jaren 80/90 dus geen grijze muis meer in het Engelse voetbal en speelde met enige regelmaat mee in de subtop.

Helaas kwam er aan de hemelbestorming van de club een einde. In 1991 werd besloten dat Plough Lane (het stadion van de club) niet meer aan de moderne eisen voldeed. De club besloot daarom ’tijdelijk’ te verhuizen naar Selhurst Park van Crystal Palace. De verhuizing begon echter permanente vormen aan te nemen, desondanks bleef de club wel tot 2000 op het hoogste niveau actief. Ondertussen ging de zoektocht naar een nieuw stadion wel gewoon door. Nadat lokale opties niet mogelijk bleken, besloot de club – tot grote woede van de fans – in 2001 te verhuizen naar Milton Keynes; een troosteloze stad 74 kilometer verwijderd van South East-Londen.

De supporters kwamen tegen deze ridicule verhuizing uiteraard in opstand en besloten zich af te scheiden: in 2002 werd daarom AFC Wimbledon opgericht als tegenhanger.

Het oude FC Wimbledon ging vanaf 2004 in Milton Keynes voetballen onder de naam MK Dons, maar het gros van de aanhangers erkende het nieuwe AFC Wimbledon als de authentieke club. De door de supporters opgerichte club mocht op het 9e niveau instromen: net zoals bij FC Wimbledon in de jaren 80 volgden er promoties op promoties en na 13 seizoenen kwam de club zelfs alweer uit in de League One (3e niveau). Op dit niveau kwam de club ook MK Dons tegen. De wedstrijd tussen deze twee ploegen is erg beladen, want wie zijn nu de echte ‘Dons’? (The Dons was de bijnaam voor het oude Wimbledon FC en inmiddels hebben zowel MK Dons als AFC Wimbledon de naam overgenomen.)

Het absolute hoogtepunt voor AFC Wimbledon vond plaats in 2021. De club nam namelijk na enkele omzwervingen door Londen haar intrek in het Cherry Stadium gelegen in South East-Londen! Het Cherry Stadium – in de volksmond gewoon Plough Lane – ligt maar op een paar kilometer van het oude Plough Lane. De club is dus na exact 30 jaar weer thuis!

Matchday bij AFC Wimbledon

Een klein uur voor de aftrap arriveren wij bij het (nieuwe) Plough Lane. De omgeving van het stadion bestaat uit goed onderhouden appartementen en autodealers die keurige middenklassers verkopen. Het stadion zelf ligt verstopt tussen winkels/appartementen en valt ons pas op nadat wij de houten standbeelden zien van de aanvoerders die trots de twee gewonnen FA Cups omhoog houden. Het stadion ligt dus niet bepaald in een rauwe buurt en ook de supporters zijn allesbehalve rauw te noemen. Voor het stadion drinkt iedereen gemoedelijk een biertje terwijl naast ons – zonder enige vorm van scheiding – een deel van de 400 meegereisde supporters uit Wales gewoon een kaartje aan de kassa kopen. Zo kan het dus ook!

Sheep shagging bastards!

In het stadion nemen wij plaats pal achter de goal naast het uitvak. Ondanks dat het stadion modern is, oogt het nog wel redelijk – voor Nederlandse begrippen zou het nog best een mooi stadion zijn, want je zit bijvoorbeeld erg kort op het veld. Echter, onze ogen zullen weinig op het veld gericht zijn, want het spel is niet om aan te gluren. Het is ouderwets kick and rush-voetbal. Newport County scoort uiteindelijk per ongeluk twee keer en dat levert ze de drie punten op. Voor AFC Wimbledon zijn het dure punten, want de ploeg strijdt nog voor een play-off ticket voor promotie naar de League One.

De 400 fans uit Newport die uren hebben afgelegd om hun ploeg te kunnen zien spelen, vieren feest. In ons vak zit een dikke puber die iets te veel Green Street heeft gekeken. De jongeman (uiteraard uitgedost in Stone Island) zingt richting het uitvak het gebruikelijke scheldlied voor inwoners uit Wales: “Sheep shagging bastards, you know what you are!” Tot onze grote vreugde hebben de Welshmen een passend antwoord: “Sheep shagging bastards, we know what we are!” Ondanks dat beide supportersgroepen vocaal niet erg fanatiek aanwezig waren, is deze typische Britse banter toch weer genieten en een aspect wat de Britse voetbalcultuur zo uniek maakt.

Een middelvinger naar degenen die het hedendaagse voetbal vernietigen.

Wat Engeland dus zo aantrekt voor onze groep vind je niet bij AFC Wimbledon: geen oud stadion in een arbeiderswijk, massaal gezang of goed voetbal. Toch zitten wij erg tevreden in het vliegtuig naar huis, want AFC Wimbledon heeft aangetoond dat het de rechtmatige voortzetting is van Wimbledon FC; het nieuwe stadion ligt op een steenworp afstand van het oude en werd tijdens ons bezoek bezocht door 8000 man. Dit alles heeft die trieste club 74 km verderop in Milton Keynes niet. AFC Wimbledon is dus een overwinning van de gewone voetbalsupporter op het grote geld. Alleen daarom al is een bezoek aan AFC Wimbledon de moeite waard!