Oh oh, Den Haag…

…mooie stad, achter de duinen! Mooie stad…de derde stad van Nederland…hmm, de derde stad. Velen noemen ADO Den Haag ook wel de ´sleeping giant´. Ze hebben de potentie om door te groeien als club, maar er zijn tientallen oorzaken te noemen die de groei laten stokken. Als ADO een sleeping giant is, dan is het wel een echte slaapwandelaar. Er heerst vaak onrust, er is altijd beweging rondom de club. ADO is geen stabiele middenmoter, maar dit laat mijn liefde voor de club niet afzwakken. ´Alles Door Oefening´, alles is gewoon mogelijk. Ik heb het met eigen ogen gezien afgelopen zaterdag.

Wordt weer niks

ADO Den Haag is al jaren wisselvallig bezig. 2010-2011….wat was dat een lekker seizoen zeg! Lexie voorop in de strijd. Goed voetbal gecombineerd met Haagse strijdlust. “Nee, kom op man”, mompel ik tegen mezelf. “Dat is 8 jaar terug”.

De situatie is nu veel anders, we spelen weer ´ouderwets´ tegen degradatie. Het is weer billenknijpen en morgen staat de wedstrijd tegen FC Utrecht op het programma. Ja inderdaad, met Haagse Dickie aan het roer bij de club uit de Domstad. Waarom is hij geen trainer bij ons? Die chaos, hè Dick?! De chaos die invloed heeft of heeft gehad op de prestaties van het elftal. Daar zitten niet zoveel trainers op te wachten. En ik krijg altijd weer dezelfde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. “Ooh, thuis tegen Groningen? Die gaan ze verliezen!” Het kan nog erger. “Ooh, zaterdag NAC thuis? Wordt weer niks!” Aan de andere kant snap ik die gedachten van sommigen wel hoor. Telkens als we aansluiting kunnen vinden met de middenmoot of subtop, laten we het liggen.

Matchday

Als ik bijna metrostation Forepark nader, begint mijn rechterknie weer automatisch te trillen. We hebben die drie punten nu onderhand wel nodig, verdomme. Samen met mijn broer loop ik naar het ‘Haags Bakkie’. Spuuglelijk ding natuurlijk in vergelijking met het Zuiderpark. Over de bereikbaarheid van het stadion hoef ik het ook niet te hebben. Joh, het zal me allemaal een zorg zijn nu. Een overwinning zal me alles weer even doen vergeten.
Terwijl mijn broer en ik zoals altijd hetzelfde ‘trappie’ oplopen om naar ons vak te gaan, spookt een opmerking weer door mijn hoofd die ik zojuist in de metro heb gehoord. “Utrecht hè, die zullen we niet zomaar verslaan!” Het zal zeker lastig worden, maar misschien maakt mij dat juist een troste ADO-supporter. Die zwaarbevochten overwinningen voelen altijd extreem goed. Moet er niet aan denken om supporter te zijn van een topclub. Elke keer maar naar het stadion gaan met de gedachten dat het vast wel weer een simpele 4 of 5-0 wordt. Nee, geef mij maar die wedstrijden waarbij we de drie punten binnenslepen door hard te werken. Hangen en wurgen.

Vreugde en verbazing

De wedstrijd begint en de spanning is te zien bij de Haagse ploeg. Het is weer slordig en de bal wordt vaak terug gespeeld. Oooh, eindelijk heeft Malone wat ruimte! Klutsbal, El Khayati…geblokt. Maar Immers kan schieten…JAAAA!! Een vroege voorsprong, heerlijk dit. Zullen we vanavond dan toch eindelijk weer winnen?!
25 minuten erna is het weer raak, Meijers dit keer! Terwijl iedereen nog in extase is van de tweede goal, ligt de derde er ook al in! Wat gebeurt hier?! Iedereen vliegt elkaar in de armen en ik sta uit gekheid met mijn armen wijd op een stoeltje, staand als Barney als ie weer een dartpotje had gewonnen. Lang geleden dus. Ik merk enkele minuten erna dat mijn telefoon drie stoeltjes verderop ligt. Al had iemand ‘m meegenomen, deze avond pakt niemand mij meer af.
Tijdens de tweede helft belandt een bal in Midden-Noord. Terwijl de ploeg op zoek is naar de vierde goal, wordt de bal vlak voor mij van persoon naar persoon gebokst. Even later vermaakt het publiek zich kostelijk als het vriendelijke spelletje vormen begint aan te nemen van martel-trefbal. Het is de bedoeling om de bal zo hard mogelijk op iemands kin te gooien. We lachen er om, maar dat gekloot met de bal doen we eigenlijk altijd als de wedstrijd niet om aan te gluren is. De spanning in de wedstrijd is gewoon verdwenen, wanneer is dat voor het laatst gebeurd? Ja, als we met 3-0 achter staan…maar niet als we voor staan.
De 4-0 en 5-0 vallen ook nog in de slotfase en Lex Immers zie je bijna nonchalant juichen tijdens het vijfde doelpunt. Dit gebeurt voorlopig niet meer.

6 april 2019

Nadat we de drie punten met de spelers en het publiek hebben gevierd, lopen mijn broer en ik naar beneden. “Maar Utrecht was wel heel slap!” Zulke opmerkingen zal ik vast 100 keer horen. FC Emmen, De Graafschap en NAC…nee, die waren goed maar niet heus! Daar hebben we dit seizoen geen één keer van gewonnen. Dus zelfs tegen ploegen die armoedig spelen, hebben we vaak niet kunnen winnen. En vandaag hebben we wél kunnen winnen. Het gaat mij niet om de tegenstander, ik wrijf dan ook geen nederlagen in bij hen. Het gaat om de historische avond van ADO Den Haag. Wanneer is de laatste keer dat wij 5-0 hebben gewonnen? Zelfs niet tijdens het successeizoen van 2010-2011. Waar een 5-0 overwinning voor vele andere clubs niet bijzonder is, is deze zege voor ons wel speciaal.
In de metro onderweg naar de stad maken we een praatje met een oude ADO-supporter. “Wat een avond hè, mannen?!” Hij zegt dan ook wijs dat deze historische overwinning niet opgenomen hoeft te worden thuis, deze blijft in ons koppie. Vervolgens heeft hij commentaar op het groen-gele thuisshirt dat mijn broer aan heeft. “Dat patroon is toch spuuglelijk?! Van die hele symmetrische lijnen.” Ik wil er bijna op ingaan, maar ik bedenk me. Dit hoort erbij, dat zeiken. Er valt altijd wel wat te zeiken bij ADO. Ook tijdens zo’n geweldige avond. De weken erna zal het niet anders zijn, maar 6 april 2019 zal ik niet meer vergeten. Alles viel samen deze avond en ik heb Haagse bluf gezien bij iedereen. Ik zâh met niemand, willûh ruilûh. Meteen gaan huilûh, als ik geen Hagenees zâh zèn…