Het straatbeeld verandert langzaam wanneer ik van Southwark naar Bermondsey loop. Ik ruil het grote, toeristische Londen in voor de verpauperde woonwijk. Het is drie kwartier lopen van mijn verblijfplaats naar het stadion, maar de wandeling door de woonwijk is een hoogtepunt. Er is geen betere manier om het echte gevoel van de wedstrijddag te pakken te krijgen, dan opgaan in de straten waar deze het meeste leeft.
Op de hoek van de straat staat een kleine man, gekleed in een veel te lange jas met een typisch Engelse ‘Flat Cap’ op. Hij is al ijsberend aan het bellen, terwijl steeds meer mannen zich om hem heen verzamelen. De dure merken die we allemaal kennen bepalen de toon.
Een echte volksclub
Wanner ik Zampa Road in sla en The Den zie liggen, voel ik direct dat Millwall een echte volksclub is. Vader en zoon trappen rustig een balletje over. Enkele geblesseerde spelers staan voor de hoofdingang met supporters te praten en nemen de tijd om met ze op de foto te gaan. Naast het stadion, in een allesbehalve moderne kantine, drinkt en eet het grootste gedeelte zichzelf moed in voor de kwartfinale van de FA Cup. Brighton & Hove Albion komt vandaag op bezoek. Mijn goede vriend Ben blijkt vertraagd door een defecte trein. Ik spreek vast af met Mike, zijn vader. Eenmaal aan een goede pint in het supportershome vraagt Mike me wat ik in het dagelijks leven doe. Wanneer ik vertel dat ik journalistiek studeer, moet hij lachen. “Laat ze dat hier maar niet horen”, grapt hij doelend op het feit dat journalisten bij Millwall niet erg geliefd zijn.
Altijd de sigaar
Hij vertelt er direct bij dat de krant The Guardian enkele weken geleden nog een zeer negatief artikel over Millwall plaatste, waarbij de vierde ronde waarin van Everton werd gewonnen, weer werd aangehaald. Na deze wedstrijd volgde een confrontatie tussen aanhangers van beide clubs. Kranten spraken er schande van. Millwall supporters hebben het gevoel altijd de sigaar te zijn. Zo gaat het gerucht dat Sky Sports alleen bij Millwall de microfoons op een lager volume zet, omdat het woord ‘cunt’ veelvoudig van de tribunes rolt. Volgens Mike is de slechte reputatie een logisch gevolg, maar wordt het wel overdreven. “Op de duizenden mensen die hier komen is het maar een kleine groep.” Terwijl we naar het vak lopen, waar we Ben zullen ontmoeten, wijst Mike nog trots naar een stokoude teamfoto. Het eerste elftal van Millwall dat hij ooit zag spelen, in 1966.
Angst voor confrontaties
Eenmaal op het vak komt de echte wedstrijdspanning. Zelfs als buitenstaander gieren de zenuwen door mijn lichaam. Het moet de entourage zijn. Aan de overkant stroomt de bovenste ring van de korte zijde vol met de uit Brighton meegereisde supporters. De onderste ring blijft leeg, omdat er angst is voor confrontaties tussen beide supportersgroepen. Net als na die vierde ronde, toen er zelfs iemand in zijn gezicht werd gestoken. Dat is volgens Mike ook de reden dat de hoeken van het stadion niet doorlopen en er ruimte tussen de tribunes wordt bewaard. Zo moeten rellen in het stadion in ieder geval worden voorkomen. Terwijl de vakken volstromen met zingende Brighton & Hove Albion supporters worden de thuisvakken wakker. “MIIIIIIIIIILL”, wordt er keihard ingezet. Het stadion wordt gek wanneer de spelers het veld betreden voor de warming-up.
Op de trappen
Het zijn typisch Britse jongens die de bijna onmogelijke klus vandaag voor Millwall moeten zien te klaren. Maar de mannen op de tribunes kunnen zich met hen afficheren, voelen zich met de selectie verbonden en scharen zich er dan ook massaal achter. Voor de wedstrijd begint, steken de elf van Millwall de koppen nog een keer bij elkaar, gesteund door een gigantisch volume uit het stadion. Het is de wisselwerking tussen spelers en supporters die de eerste helft zo mooi maakt. De spelers combineren lef, door vooruit te voetballen, met een keiharde inzet. Op het veld wordt er voor iedere meter gestreden. Op de tribunes is Millwall in het eigen stadion vocaal de baas, dat zo volgepakt is dat er zelfs mensen op de trappen zitten en staan. Met een 0-0 ruststand, tegen het grotere Brighton & Hove Albion uit de Premier League, is men hier meer dan tevreden.
Nog gekker verloop
In Engelse stadions mag niet worden gerookt, dus staan de toiletten blauw wanneer ik in de rust beneden kom om de blaas te legen. Het is dan ook wel nodig voor de spanning, want de tweede helft blijkt een nog gekker verloop te kennen dan de eerste. Na zeventig minuten komt Millwall in een grote hagelbui op een 1-0 voorsprong, de tribunes ontploffen. Er is zelfs sprake van ongeloof. Zou de kleine volksclub van het tweede niveau deze tegenstander uit de Premier League uit de FA Cup kunnen knikkeren? Alsof het niet gekker kan worden, valt negen minuten later ook de 2-0 uit een prima uitgespeelde aanval. Maar met de bescheidenheid die bij Millwall past, blijft iedereen voorzichtig. Niet onverstandig, gezien Brighton op een bizarre manier weer langszij komt. Met twee goals in de dying seconds is het aan het uitvak om eens flink uit zijn voegen te barsten.
Weer even groot
Er komt een verlenging aan. Ongeloof heerst opnieuw bij de Millwall supporters, maar deze keer omdat een toch comfortabel lijkende voorsprong zojuist uit handen is gegeven. In de extra dertig minuten wordt er nog een rode kaart gepakt aan de zijde van Millwall. Alles lijkt ondertussen in deze wedstrijd te zitten, terwijl het bekende “No one likes us, we don’t care” over de tribunes schalt. Uiteindelijk moeten er strafschoppen worden genomen en is Brighton toch de baas. Na de laatste gemiste penalty overheerst er direct trots bij de Millwall supporters. De spelers worden onder luid applaus bedankt en het “MIIIIIIIIIILL” klinkt nog eenmaal luidkeels.
Aangekomen in de pub lijkt de teleurstelling eigenlijk niet meer aanwezig. Het is de magie van de FA Cup, waarin die kleine club weer even groot kan zijn. Die wedstrijden waarin ook supportersgroepen zichzelf weer op de kaart kunnen zetten. En het cliché blijkt ook weer te kloppen: in bekervoetbal is alles mogelijk.
