Het verborgen juweel genaamd FC Etar Veliko Tarnovo
Hoog op de berg ligt FC Etar Veliko Tarnovo. Een club die het nodige heeft doorstaan en bezig is aan zijn derde entiteit. In de voormalige hoofdstad van de Tsaren kom je terecht in een perfecte mix van rauwe voetbalcharme: een zwaar vervallen prachtstadion, een dosis aan emotionele geschiedenis en supporters die op een verloren dinsdag de longen uit het lijf zingen. Dit is Etar in Veliko Tarnovo, het verborgen juweel van Bulgarije.
Beginperiode
FC Etar Veliko Tarnovo werd opgericht in 1924 als resultaat van een fusie tussen zes lokale clubs in de stad Veliko Tarnovo. De eerste decennia speelde de club vooral op lager niveau, tot in 1969 Etar voor het eerst haar debuut maakte in de hoogste Bulgaarse divisie. Het gouden tijdperk begon in de jaren ’80 met als kroning het landskampioenschap in 1990/91. Na dit hoogtepunt volgde een geleidelijke sportieve en daarbij een onomkeerbare financiële neergang. Etar degradeerde in 1998 en kon de lasten niet meer aan, met het gevolg van een faillissement in 2003. Dit is het einde van de eerste entiteit rond Etar, maar daarmee stopt het verhaal niet.
Onder de naam Etar 1924 wordt een doorstart gemaakt die in totaal twaalf jaar stand houdt. Na jaren in de tweede en derde divisie lukt het Etar om in 2013 te promoveren naar het hoogste niveau, maar het gaat financieel weer ten onder en wordt failliet verklaard. Vervolgens ontstaat SFC Etar Veliko Tarnovo als de volgende doorstart, hoewel dit eigenlijk niet het geval is. De drie historische varianten van Etar hebben vrijwel dezelfde naam en kleuren (paars en oranje), maar worden door de Bulgaarse voetbalbond als volledig aparte entiteiten gezien en delen geen records of prijzen. De derde entiteit rondom Etar weet zich binnen vijf jaar naar het hoogste niveau terug te knokken en valt dit keer niet om. Etar schommelt twee keer tussen de divisies en komt sinds dit seizoen weer uit op het tweede niveau.
Tsarenstad
Veliko Tarnovo zelf is een van de mooiste plekken in heel Europa. Een voor het grote publiek onbekend hoogtepunt vol charmes én historische relevantie. De stad ligt op drie heuvels te midden van een groen bosrijk gebied en ligt aan de rivier de Yantra. Dit was de hoofdstad van de Tsaren in het Tweede Bulgaarse Rijk van 1185 tot de Ottomanen kwamen in 1393. Het langgerekte Tsarenfort is nog altijd te bewonderen en domineert de vele prachtige uitzichten met overgebleven muren, torens, bruggen en kerkjes.
Stadion Ivaylo
Hoog op een van de heuvels ligt het stadion van Etar. Een oude, onaangetaste bak waar menig liefhebber van smult. Geen kant is identiek en er grenzen meerdere flatjes aan de binnenkant van het stadion. Voor het stadion is een fanshop te ontdekken waar we een van de laatste exclusieve tenues van het (volgens de bond onofficiële) 100-jarige jubileum van Etar kopen. Eenmaal binnen worden we geraakt door de uniekheid en vervallenheid van het stadion. Het Stadion Ivaylo stamt uit 1958 en biedt plaats aan liefst 18.000 toeschouwers. Vandaag tegen promovendus Sevlievo zit het absoluut niet vol, maar voor een willekeurige dinsdag in de tweede divisie van Bulgarije is het zeker niet slecht. Op lagere niveaus vind je zelden een harde kern maar Etar bezit er wel degelijk één. Een groep van ongeveer veertig man maakt de hele wedstrijd door geluid, die niet om aan te gluren is en eindigt in een bloedeloze 0-0.
Als het donker begint te worden gaan de lichten aan en begint direct de elektriciteit te knetteren. Een hoogspanningslijn begeeft het en weet van geen ophouden. Dit gaat een helft lang zo door, met gevaar voor eigen leven. Bovenaan de tribune in een kleine inham staan een vader en twee zonen supporters te serveren. Er is één tap, waar je voor een euro bier krijgt. In de rust is de tap op en zijn er enkel nog cola, water en zonnebloempitten. Ook dat is Bulgarije.
