In de serie ‘Groundhoppend door Portugal’ blik ik elke week terug op een groundhop die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt in Portugal. Deze serie beschrijft daarmee de voetbalcultuur van onze huidig Europees kampioen. Van de Derby de Lisboa tot de krochten van het amateurvoetbal. Vandaag in deel 11: Het fanatieke Sacavenense
Na genoten te hebben van het amateurisme bij het piepkleine CDOM Parque das Naçoes besloot ik mijn heil iets ten noorden van Lissabon te zoeken. In de buurt Sacavém speelt namelijk één van de oudste clubs van de regio Lissabon. Een club die de afgelopen jaren eindelijk aan het opkrabbelen is na veel ongeluk en pech. Wat de club vooral uniek maakt is dat in tegenstelling tot de meeste Portugese clubs de supporters van Sacavenense bloedfanatiek zijn. Zeker een club die het bezoeken waard is leek mij dus.
De lichtmasten van het Estádio do Sport Grupo Sacavenense
Een oude mooie club
Toen de Sport Grupo Sacavenense werd opgericht had de wereld nog geen wereldoorlog meegemaakt en was de Titanic nog niet vertrokken. Op 19 maart 1910 zagen de rood-zwarten namelijk het levenslicht. Gelegen in Sacavém, een wijk ten Noordoosten van het centrum van Lissabon. Waar de sportclub werd opgericht voor onder andere atletiek, wielrennen, handbal en tafeltennis wordt er tegenwoordig alleen nog voetbal, atletiek en futsal beoefend. Zoals bijna een traditie is bij Portugese clubs heeft Sacavenense haar glorietijd ver achter zich liggen. Rond de jaren 80 was de club een vaste naam in de tweede divisie. In totaal maakte de club hier 27 seizoenen haar opwachting. In haar beste tijden was de club zelfs dicht bij promotie naar het hoogste niveau.
De historische club bestaat al 108 jaar
Tegenwoordig ligt het tweede niveau weer binnen handbereik voor de club. Ze is namelijk al drie seizoen actief op het derde niveau, de Campeonato de Portugal. Dit was echter de afgelopen jaren niet altijd zo. De club kreeg in het begin van het nieuwe millennium degradatie op degradatie te verwerken. De club was jarenlang actief op het vijfde niveau, een schande voor een team met zo’n historie. Het absolute dieptepunt was toch het seizoen 2006/07. De ploeg degradeerde toen naar het zesde niveau, oftewel het een-na-laatste niveau.
De hoofdtribune van Sacvenense
Op het moment dat het dus nauwelijks slechter kon gaan met de club werd de weg omhoog ingezet. Het eerste seizoen op het derde niveau leidde nog tot een teleurstellende derde plek. De seizoenen erop werd er echter twee kampioenschappen achter elkaar behaald. In 2013/14 mocht de club zelfs het kampioenschap van het vierde niveau vieren en dus een nieuwe promotie meemaken. Tegenwoordig is de club dus weer actief in de Campeonato de Portugal en mag heel stiekem soms dromen van een terugkeer naar het profvoetbal.
Vandaag weer een plaats op de Bancada Central
Estádio do Sport Grupo Sacavenense
Met de bus is Sacavém gemakkelijk te bereiken en ik ben dus ruim op tijd voor de wedstrijd in de buurt van het stadion. Het stadion is erg goed gelegen in de buurt. Direct naast het stadion ligt bijvoorbeeld de plaatselijke brandweerkazerne. Tijdens de wedstrijd van Sacavenense zitten er dus ook vaak brandweermannen en brandweervrouwen te kijken. Rechts langs het stadion loopt de Ponte Vasco da Gama. Deze brug is weliswaar de minder bekende brug in Lissabon, maar is zeker geen lelijk uitzicht tijdens een voetbalwedstrijd. Aan de andere kant van het stadion ligt een McDonald’s. Rondom het stadion is het dus altijd redelijk druk met mensen uit de buurt.
De spelers van Sacavenense en Praiense komen uit de kleedkamer
Na voor ongeveer tien euro twee tickets te hebben gehaald treed ik het stadion binnen. Het is geen uitzonderlijk mooi stadion maar het uitzicht op de brug maakt het toch erg speciaal. Ook speciaal is de trap waar de spelers vanuit de kleedkamer moeten afdalen om bij het veld te komen. Het scorebord bestaat uit nummers die vervangen moeten worden door een vrijwilliger die uit het bovenhangende raam hangt. Vanuit tegenstander Praiense hadden enkele uitsupporters plaatsgenomen op de tribune aan de overkant. De hoofdtribune zelf was bijna uitverkocht en goed gevuld met thuissupporters.
Een onderonsje tussen de politie en de brandweer
Afslachting
De wedstrijd was nauwelijks bezig of de sfeer had me al goed te pakken. De supporters van Sacavenense bleken inderdaad bloedfanatiek te zijn. En dan niet fanatiek in de vorm van ingestudeerde liedjes, meegebrachte trommels, of getrainde tifo acties. Nee, deze supporters waren fanatiek in de vorm van constant uit de stoeltjes vliegen, veel schreeuwen en de gehele wedstrijd tegen de scheidsrechter schelden. Deze supporters hadden trouwens de perfecte trainer gevonden. Trainer Bruno Dias was namelijk een soort Portugese Diego Simeone. Ik heb zelden zo’n gepassioneerde en opvliegende trainer gezien als Bruno Dias.
De nummers op het scorebord moeten weer gewisseld worden
Vandaag hadden de trainer en de supporters trouwens erg weinig te klagen. Tegenstander Praiense had er weinig zin in en werd weggeblazen door Sacavenense. Binnen vijf minuten mocht er al een nummertje gewisseld worden bij het scorebord want Sacavenense stond 1-0 voor. Dit mochten de clubmensen van Sacavenense nog drie maal doen want na 90 minuten stond er een eindstand van 4-0 op het scorebord. De gemakkelijke overwinning weerhield de supporters er niet van om constant te schelden en op te vliegen bij elke tackle. Sacavenense maakte haar reputatie voor mij zeker waard en is zonder twijfel een temperamentvolle club.
De bekende Ponte de Vasco da Gama loopt langs het stadion
Dit is een verhaal uit de serie Groundhoppend door Portugal. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.
