De woorden ‘vergane glorie’ gaan hand in hand met het groundhoppen. Bij MTK Budapest kunnen we zelfs van ‘vermoorde glorie’ spreken. De Joodse club mag dan een van de succesvolste in Hongarije zijn, na de oorlog is er weinig van over.
Tussen vervallen muurtjes, kleine huisjes, en veel kale plekken doemen vier lichtmasten op. Vanuit het redelijk gevulde trammetje kun je het stadion zien liggen. In de verte zijn ook de lichtmasten van het Puskás-stadion te zien. Tot onze verbazing zijn we de enigen die uitstappen. Vanaf het tramstation kijken we naar de tribunes. De blauwe en gele hekken vallen meteen op, maar zelfs het mos op het rottende beton is zichtbaar. Stil dalen we af. Tijdens ons rondje stadion komen we langs kleine raampjes, waar de verf al jaren van het kozijn afbladdert. Op een van de kozijnen staan voetbalschoenen en uit het raam komt stoom: dat moeten de kleedkamers zijn. Gezien de buitenkant van het stadion, kun je de staat van de douches raden.
Langs het stadion staan kraampjes met allerlei pitjes, maar vooral zonnebloempitten. Met allerlei kleuren. Waarom hier, vragen we ons af. En waarom überhaupt zonnebloempitten? We lopen door en komen bij de ‘kassa’: een raampje van 30 bij 20 centimeter. De vrouw spreekt geen woord Engels. De twee Polen die we tegenkomen kunnen ons ook niet helpen. Ik steek een vinger in de lucht. ‘One please.’ Op de site stond dat het goedkoopste kaartje 600 Huf kost, zo’n 2 euro. De vrouw pakt papier en schrijft er 1400 op. We gaan akkoord.
Twee kale kolossen in felgele jassen laten ons binnen. Norse kop, zwarte handschoenen. Buiten zagen we een bord met een rode streep erdoor. We maken ons op voor de fouillering van de eeuw, maar hij valt mee. Eenmaal op de grote tribune probeer ik al snel de staanplaatsen op te zoeken, maar van achteren klinkt een ferme ‘No’. Weer de kolossen. In deze landen is een simpele ‘no’ doorgaans genoeg, dus ook voor ons.
We proberen een andere steward met handgebaren duidelijk te maken dat we de supporterswinkel zoeken. Ook een kale kop en norse blik. Na enige tijd herkent de meneer het woord shop. Hij gaat even informeren bij een collega en komt terug met de woorden ‘no shop’.
Ondertussen begint ons hart sneller te kloppen. We zijn bang dat ook het lauwe bier ontbreekt. En de slappe broodjes. Gelukkig hebben ze een catering. Die bestaat uit een tafel met wat broodjes, zakjes chips en weer pompoenpitten. Ons oog valt meteen op de blauwe halve literblikken achter een glimlachende mevrouw. Nadat ze de blikken in bekertjes heeft gegoten en wij hebben geproefd, komt de bevestiging: het is inderdaad lauw bier.
De tribune wordt vooral bevolkt door iets oudere mannen. Ze zitten bedaard en bekijken de wedstrijd. Sommige met hoedjes, sommige met pijpenkrullen en de meeste duidelijk van Joodse komaf. De fans van de tegenstander, dik twintig stuks, zijn wel luidruchtig. Ze staan aan de overkant op de verder lege tribune.
De wedstrijd zelf is niet de moeite. Al na drie minuten kijkt de thuisploeg, na een blunder van de keeper, tegen een achterstand aan. Daarna wordt er niet meer gescoord. Wel beginnen de oude mannetjes af en toe massaal te schreeuwen tegen de scheidsrechter, die MTK overigens een paar keer duidelijk bevoordeelde.
We raken aan de praat met een man voor ons. Het eerste wat aan hem opviel, was z’n irritante gastoeter. Het tweede dat hij, net als veel anderen, onophoudelijk op pitjes bijt. Als laatste was hij een van de enige die de ploeg fanatiek aanmoedigt.
Hij vertelt dat het stadion in de jaren vijftig was gebouwd. In de jaren tachtig kwamen er zo’n zesduizend man op wedstrijden af, met een record van 20.000 toeschouwers. Nu zijn er nog maar een plukje fanatiekelingen.
Hoe kan een club met zoveel landstitels (23) zo weinig fans hebben? ‘Because of television’, antwoordt de man. Hij bijt weer op een pitje. Ik geef hem een agains tmodern football sticker en leg het principe uit. Hij knikt instemmend, terwijl z’n zoontje langs de hekken heen en weer rent.
De commercie blijkt later niet de grootste boosdoener. Onze vriend vertelt dat MTK oorspronkelijk een houten tribune had. Die was vernield in de oorlog. Voor die tijd bevolkten soms 45.000 man het stadion. Ik laat een stilte vallen en vraag of zij allemaal vermoord zijn. ‘Much are murdered, yes.’
De woorden bonzen nog door in m’n hoofd als ik naar de lege tribunes kijk. Vroeger zou dit stadion de helft van de MTK-fans niet eens aankunnen. Nu komt nog een plukje joodse mensen naar de plaatselijke trots. Een schitterende plek, maar met een wrange bijsmaak. Net als de pompoenpitjes.
