De Groundhop: Met Inter Milaan op bezoek op Sardinië
Het was weer zover. Tijd voor een voetbaltrip! Dit keer was het de beurt aan een bezoek aan het eiland Sardinië. Waarom? Op het eiland Sardinië wordt er namelijk gevoetbald op het hoogste niveau van Italië door voetbalclub Cagliari. Het eiland Sardinië ligt tussen de Tyrreense zee van Italië. Hoofddoel van dit bezoek was toch wel weer een wedstrijd met Inter, mijn Italiaanse liefde. Dus bezocht ik op vrijdagavond 1 maart het duel tussen Cagliari en Inter.
Om het gebied Cagliari goed te kunnen bewonderen had ik een fiets gehuurd. Voor nog geen kleine twintig euro kon ik er paar dagen lekker op uit fietsen. De fiets stalde ik telkens in mijn kamer of eventueel bij de Bed & Breakfast. Ik zat midden in het centrum en het fietsen naar het strand is toch wel ruimschoots vijftien minuten. Zonder enige bestemming fietste ik al vol enthousiasme tegen het oude stadion Sant’Elia aan. Dit stadion staat ook nog bekend om het WK in 1990. Waar het Nederlands Elftal ooit nog 0-0 tegen Engeland heeft gespeeld.
Stadion Sant’Elia
Het tijdelijke onderkomen van voetbalclub Cagliari is momenteel de Sardegna Arena. Een stadion dat vlak naast het oude stadion Sant’Elia staat. Om het nog maar wat ingewikkelder te maken speelde Cagliari ook nog in het stadion Amiscora. Hier werd de club in het jaar 1969-1970 zelfs kampioen. Amsicora ligt niet ver van de andere twee stadions af. De voetbalclub Cagliari vertrok direct na het kampioenschap in 1970 naar het stadion Sant’Elia.
Rondom het stadion Sant’Elia is alles hermetisch afgesloten en lijkt het net alsof je niet naar binnen kan komen. Ik kwam tot mijn geluk een beveiliger tegen van het stadion en vroeg hem netjes of ik een kijkje binnen mocht nemen. Met wat moeite lukte het mij uiteindelijk hem te overtuigen van mijn doel. Eenmaal in het stadion zag ik niks anders dan plekken waar stadionstoelen weg zijn gehaald. Ook buiten lag er niks anders dan de bekende stadionattributen die eigenlijk in een stadion thuishoren. Stadionlampen, stadionstoelen en hekwerk. Het liefst had ik een heel rondje willen lopen door dit stadion. Een fascinerend aangezicht, zo leeg als het nu was. Alleen was dat niet mogelijk omdat dit stadion onveilig verklaard is. De beveiliger stuurde mij helaas na een goede tien minuten kijken weg. Eeuwig zonde!
Sardegna Arena
Naast het Stadion Sant’Elia ligt dus de Sardegna Arena. Werkelijk nog geen paar meter naast het oude stadion. Om binnen te komen moest ik in de middag een keer terug om daar een privé rondleiding te krijgen van een Italiaanse medewerker. De beste man kon geen enkel woord Engels en ik kreeg steeds meer het vermoeden dat ik snel een taalcursus Italiaans moet gaan volgen. Met de telefoon kon hij mij uiteindelijk met kunst en vliegwerk alles uitgelegd gekregen. Hierdoor duurde de privé rondleiding meer dan een half uur.
Hij vertelde mij alles over de historie van Cagliari. Voornamelijk het kampioenschap. De trots van de club. Ook de standaardonderdelen van zo’n rondleiding in de vorm van de kleedkamers en de perskamer kwamen aan bod. Het meest indrukwekkend van alles was het shirt en de voetbalschoenen van Davide Astori. Veilig opgeborgen in een vitrine. Davide Astori overleed aan een hartstilstand vorig jaar en was ook voetballer bij Cagliari in het verleden. ‘Onoratela!’ stond er met grote letters. Doelend op het eren van een speler.
De Sardegna Arena zelf beschikt over een capaciteit van ongeveer zestien duizend toeschouwers. De rossoblu spelen de thuiswedstrijden altijd in het prachtige rood blauwe shirt. In 2015 degradeerde Cagliari naar de Serie B om vervolgens in het seizoen daarop weer kampioen te worden en dus terug te keren naar de Serie A.
Het uitvak in
De trip stond natuurlijk op de planning met een wedstrijd op de vrijdagavond. De fiets had ik tot aan vrijdagmiddag gehuurd en de volgende dag vloog ik door naar Rome. Dus liep ik te voet naar het stadion. Eenmaal daar liep ik via de brug naar het uitvak. Gelukkig is het in Italië geen probleem om naar het uitvak te lopen. Voor een avondje in dit uitvak moest ik wel vijfenvijftig euro neerleggen. Een schandalige prijs. Met als meeste ergernis: het uitvak werd belemmerd door een groot net wat. Een dik pluspunt was dan weer wel dat er gelukkig nog bier werd geschonken in het uitvak. Broodjes of andere warme versnaperingen waren er niet.
Afijn, de wedstrijd begon om half 9 en vooraf had ik mijn hoop wel gevestigd op een overwinning van Inter. In de dertiende minuut werd het spel even stilgelegd en was er een indrukwekkende minuut applaus voor Davide Astori. De hele Serie A stond dat weekend stil bij het overlijden van de Italiaanse verdediger. Het was namelijk één jaar geleden dat Davide Astori overleed. Op het veld waren de rossoblu ondertussen heer en meester in de beginfase. De ploeg kwam dan ook meer dan verdiend op voorsprong via een kopdoelpunt van Luca Ceppitelli.
Inter stelde teleur en de thuisploeg bleef grote kansen creëren. Die frustratie werd voor even weggenomen door de Argentijnse aanvaller Martinez die Inter na een knappe assist van Radja Nainggolan op gelijke hoogte bracht. Ontlading, maar ook zeker vooral opluchting in het uitvak. Even was er weer hoop dat Inter de hele wedstrijd nu kon gaan kantelen. Niks bleek minder waar. Vlak voor rust wist Cagliari weer op voorsprong te zetten. Ruststand van 2-1 dus.
Vrienden maken
De tweede helft leverde weinig goed voetbal op. Cagliari besloot zich meer in te laten zakken en Inter wist daar maar geen antwoord op te vinden. Tot overmaat van ramp kreeg Cagliari vlak voor tijd nog een penalty. De wedstrijd kon beslist worden vanaf de elf meter stip. Middenvelder Barella schoot de bal echter in de tribunes. Hierdoor bleef de hoop op een uitoverwinning nog een beetje leven. Tevergeefs. De scheids floot af met dezelfde eindstand als na 45 minuten. Inter verloor dure punten en ik besloot nog een biertje te halen.
Ik raakte daar in gesprek met een Inter-fan die woonde op het eiland Sardinië. Hij was verbaasd en vroeg mij waar ik vandaan kwam. Ik legde hem uit dat ik een Nederlandse supporter van Inter was. En na 2 of 3 biertjes was de wedstrijd al snel weer vergeten. Uiteindelijk leerde ik een hele groep mensen kennen en besloten we na die tijd onze nummers uit te wisselen.
Nadat de politie ons had weggestuurd nam ik afscheid van ze. Lopend terug naar de brug keek ik nog één keer achterom naar het stadion. Ondanks dat het voetbal teleurstellend was, heb ik toch wel weer genoten van de gehele trip. De hele reis op het prachtige eiland was het uiteindelijk helemaal weer waard.
Dit artikel is ingezonden door Richard Scholten. Heb jij ook een vette beleving meegemaakt? Stuur je verhaal in ([email protected])!
