De dans van de wolf

Het was ergens aan het begin van de negentiger jaren dat ik op een doordeweekse avond op de hoofdtribune zat van het stadion De Koel in Venlo. Als Feyenoordsupporter tussen het thuispubliek. Achter mij zat een oude man, hoogstwaarschijnlijk een supporter van VVV, die negentig minuten lang luid en duidelijk liet blijken dat hij John de Wolf maar een vieze jongen vond. Ik kon er gelukkig toen al de humor wel van inzien: op dat moment had ik helaas al veel ergere dingen meegemaakt in het voetbal.

In de nadagen van zijn loopbaan als profvoetballer, in het seizoen 1996-97, speelde John de Wolf zelf voor VVV. In het stadion De Koel in Venlo. In de Eerste Divisie… John de Wolf, een gewone jongen die werd geboren in Schiedam, begon zijn loopbaan als profvoetballer bij Sparta om via FC Groningen bij Feyenoord te belanden. Bij ‘mijn’ club groeide hij uit tot een ware Cultheld. Tot een soort van John Rambo met zijn lange haren en zijn ongeschoren gezicht. De schrik van de hele Eredivisie maar ook van sommige scheidsrechters of grensrechters die vaak gewoon bang voor hem waren. Ooit, in zijn jeugd, werd hij vanwege zijn kaaklijn nog wel eens ‘kassa’ genoemd. Van Feyenoord ging hij naar Engeland. Naar Wolverhampton Wanderers. Naar The Wolves. Mooier kon het eigenlijk niet zijn voor een voetballer met zo’n naam. Bij The Wolves speelde John de Wolf echter niet vaak. Tijdens zijn hele loopbaan had John de Wolf meermalen te maken met zware blessures. Behalve zelf uitdelen wist John de Wolf zelf ook als geen ander wat pijn was… Na twee seizoenen bij The Wolves waarin hij slechts 28 keer in actie kwam volgde na een jaar in Venlo een jaar in Israël bij Hapoel Ashkelon waarna John de Wolf bij Helmond Sport in de kelder van het betaalde voetbal in Nederland zijn loopbaan als speler in 2000 afsloot.

Stammend uit een tijdperk waarin lang niet alle profvoetballers meteen na het zetten van een handtekening onder hun eerste contract als ‘prof’ financieel onafhankelijk waren moest er na Helmond Sport gewoon gewerkt worden. Bij de inmiddels ter ziele gegane amateurs van Zwart-Wit ’28 uit Rotterdam begon John de Wolf aan een loopbaan als trainer.

Afgelopen zondag zat ik als Feyenoordsupporter in De Kuip. Tussen het thuispubliek. Bij De Klassieker zijn tenslotte al jarenlang geen ‘uitsupporters’ meer welkom. Het was een wedstrijd die in mijn ogen voor de ‘neutrale’ toeschouwer als een soort van kwelling geweest moet zijn qua voetbal. Een wedstrijd die ook geen winnaar verdiende in mijn ogen. En zonder ‘uitsupporters’ is de sfeer er in mijn ogen met de jaren ook niet veel beter op geworden.

De twee Klassieke clubs: Ajax en Feyenoord. Alle twee momenteel getraind door oud-spelers. Frank de Boer en Giovanni van Bronckhorst die beiden hun sporen meer dan hebben verdiend in het voetbal. Net als dat ze denk ik hun geld ook al meer dan hebben verdiend. Voor het geld hoeven ze het alle twee waarschijnlijk niet meer te doen.

De dag ervoor, op zaterdagmiddag, was ik bij een wedstrijd in de Topklasse Zaterdag. Bij de amateurs van SV Spakenburg tegen die van GVVV uit Veenendaal. De eerste helft bekeek ik als ‘neutrale’ toeschouwer vanaf het ‘uitvak’ achter een van de doelen. Als Wageninger tussen de Veenendalers om daarna in de rust ongehinderd een biertje te kunnen gaan drinken in de kantine van SV Spakenburg. Tussen de supporters van die andere Blauwen.

Behalve voetbaltrainer van GVVV uit Veenendaal is John de Wolf momenteel ook werkzaam als analyticus bij Fox Sports. John de Wolf had altijd al wel wat met televisie. In 2006 deed hij mee aan een van die vreselijke programma’s waar er vandaag de dag veel te veel van zijn: Dancing with the Stars… Drie uitzendingen voor het einde werd John de Wolf uiteindelijk weggestemd door de ‘publieke’ jury middels sms-stemmen na daarvoor al diverse malen te zijn weggestemd door de ‘professionele’ jury: met het laagste aantal punten.

In het moderne voetbal van vandaag de dag zijn de meeste voetballers eigenlijk niet veel meer dan acteurs. En helaas vaak nog hele slechte acteurs ook. Ze gedragen zich ook nog eens steeds meer als een soort filmsterren en soms zelfs als ware diva’s. Kevin Costner is een Amerikaanse filmacteur die in 1990 met ‘Dances with Wolves’ zijn allergrootste hit ooit scoorde. Deze film had helemaal niks te doen met voetbal maar zou misschien wel een mooie titel kunnen zijn wanneer het boek ‘De Wolf, John’ ooit nog wordt verfilmd…  Behalve dat hij zelf de hoofdrol voor zijn rekening nam regisseerde Kevin Costner de film die in de Nederlandse bioscopen draaide onder de naam ‘De Dans van de Wolf’ ook nog eens… De films van Kevin Costner als acteur en regisseur die volgden na ‘Dances with Wolves’, zoals ‘Waterworld’ of ‘The Postman’ draaiden echter uit op regelrechte flops.

Op een grauwe en winderige zaterdagmiddag in november negentig minuten lang kijken naar een wedstrijd in de Topklasse Zaterdag. Met langs de kant een regisseur die eigenlijk liever zelf een acteur had willen zijn die middag. Die eigenlijk liever zelf de hoofdrol had willen spelen die middag. Negentig minuten lang in Spakenburg kijken naar een elftal dat niet draait en waar je trainer van bent en dat uiteindelijk kansloos ten onder gaat met 5-1. Het moet ook een soort van kwelling zijn geweest, net als het kijken naar De Klassieker van afgelopen zondag als een Feyenoordsupporter zoals ik. Het is eigenlijk net als het wachten op een bus die maar niet komt. Of als het wachten op een trein die al lang geleden zonder jou is vertrokken.

Bij SV Spakenburg in het legendarische amateurvoetbalbolwerk aan de boorden van het IJsselmeer, ooit de Zuiderzee, met zijn Rooien en zijn Blauwen, het dorp met zijn stoere maar ook gastvrije vissers en andere harde werkers, speelt de spits op roze schoenen. En ook nog eens op kunstgras. Net als dat de spits van GVVV ook roze schoenen aanhad maar er niet echt mee wist te scoren die zaterdagmiddag. Veenendaal: ook een ‘dorp’ met ook zijn eigen harde werkers en met zijn eigen Rooien en Blauwen… Als je er naar kijkt zoals ik er tegenwoordig naar kijk dan voel je je zelf eigenlijk ook steeds meer een soort van John Rambo. Of een soort van Don Quichotte… Vechten in je eentje. In je eentje tegen een heel leger. Of tegen windmolens. Het is een soort strijd die je eigenlijk nooit meer zal kunnen winnen… Het is eigenlijk net als De Dans van de Wolf… De strijd tegen het moderne voetbal is een strijd die eigenlijk al lang geleden werd verloren. Daar kan zelfs een John de Wolf niets meer aan veranderen.

De oude man in Venlo. Hoe zou het met hem zijn vraag ik mezelf af. Misschien is hij inmiddels wel overleden, net als het echte voetbal. Wat ik me echter ook afvraag is wat die oude man in Venlo dan zou hebben gevonden van spelers op roze schoenen…