Unterhaching, het kleine broertje van München

Dit is het verhaal van de jongste van drie broers, die het niet altijd gemakkelijk heeft. De grootste broer (FC Bayern München) is héél succesvol, heeft een mooie carrière gemaakt en draait nog altijd mee in het spel van de grote jongens. Ook heeft hij over de hele wereld heel veel bewonderaars. De middelste broer (TSV 1860 München) was ook goed onderweg, maar is toen gestruikeld en doet het nu wat minder. De herinnering aan goede tijden doet hem echter steeds doorgaan om ooit terug op dat niveau te kunnen komen. De bewonderaars zijn minder geworden en wonen meestal vrij dichtbij, maar degenen die er nog zijn, zijn hondstrouw.

De jongste van de drie broers (SpVgg Unterhaching) is eigenlijk een halfbroer — de gemeente Unterhaching is geen onderdeel van de stad München, hoewel het er pal tegenaan ligt — en heeft het altijd moeilijk gehad. Hij stond steeds in de schaduw van de twee grotere broers, voelt zich niet helemaal thuis in de familie en probeert zijn eigen weg te vinden. De bewonderaars zijn niet met velen, buiten de eigen regio nauwelijks te vinden, maar wel overtuigd van hun eigen karakter. Met de grootste broer hebben ze niet veel contact, maar ook geen echte problemen. Met de middelste broer (die ook héél dichtbij woont) klikt het helemaal niet, en is er regelmatig ruzie…

De geschiedenis van een underdog

SpVgg Unterhaching werd in 1925 opgericht en speelde vele seizoenen op lagere niveaus in de Duitse voetbalpiramide. Tot het begin van de jaren ’80 was de club alleen lokaal bekend, toen begon langzaam een periode van succes. Tussen 1989 en 1995 promoveerde men drie keer naar de 2. Bundesliga en uiteindelijk bereikte men in 1999 de Bundesliga, waar men twee jaar speelde.

In het eerste jaar eindigde men op de 10de plaats, vóór Dortmund en Schalke 04, en met de 2-0 zege tegen Leverkusen op de laatste speeldag maakte men de grote broer FC Bayern tot kampioen. Het tweede seizoen was het duidelijk minder. Er werd thuis wel tegen beide broers gewonnen, maar uiteindelijk wist men de degradatie niet te voorkomen, die na een 3-5 nederlaag op Schalke een feit werd (dat was overigens net die wedstrijd die Schalke voor vier minuten tot kampioen maakte…).

Tussen 2001 en 2007 volgden weer promoties en degradaties tussen 2. Bundesliga en de Regionalliga Süd (in die tijd de 3de klasse), vanaf 2008 kwam men meestal uit in de nieuwe 3. Liga. Nog moeilijker werd het vanaf het moment dat verzekeraar “Generali” (vanaf de jaren ’90 vele jaren hoofdsponsor) zich terugtrok, en de club ook in financiële moeilijkheden kwam. In 2015 degradeerde men uiteindelijk (voor het eerst sinds 1981) naar het 4de niveau (nu Regionalliga Bayern genoemd). Sindsdien waren er nog twee promoties en evenveel degradaties, de laatste degradatie enkele weken geleden in het net afgelopen seizoen…

Dramatische seizoensafsluiting

Het reeds gedegradeerde Unterhaching speelde op een druilerige woensdagavond een inhaalwedstrijd tegen Hansa Rostock, nog in de race voor promotie naar de 2de klasse en bekend (of ook berucht) voor zijn soms wel moeilijke aanhang. Het waren veiligheidsoverwegingen die tot een uitstel van de wedstrijd enkele weken tevoren hadden geleid, een eerste inhaalpoging was door de regionale bekercampagne van Rostock misgelopen, nu dus de derde poging.

Ondanks dit alles waren er toch zo’n duizend Hansa-fans aanwezig (wel moet gezegd dat vele voormalige Oost-Duitsers in Bayern wonen en werken, die regelmatig de wedstrijden van hun favoriete club bezoeken als die in de buurt speelt). Ook de Südtribüne van Unterhaching was aanwezig. Uiteraard konden ze vocaal niet op tegen de Hansa-fans, die vandaag volledig in “British style” supporterden, zonder vlaggen of andere choreografische elementen. Mooi om te zien, ook al haalden ze vandaag niet helemaal het niveau van andere wedstrijden, wat echter onder de moeilijke omstandigheden begrijpelijk was.

Wel konden ze een moeizame overwinning van hun team vieren, die echter (wat later zou blijken) uiteindelijk niets meer aan de gemiste promotie zou veranderen. De Haching-fans maakten er intussen hun eigen kleine feestje van, de vlaggen gingen omhoog en er werd samen veel gezongen, zo goed men kon probeerde men de sfeer een beetje hoog te houden, ook al ter voorbereiding op volgend seizoen…

Financiële uitdagingen en bijzonderheden

SpVgg Unterhaching vaart al sinds vele jaren in moeilijke financiële omstandigheden. Als kleinste broer genoeg publiek en sponsors vinden om professioneel voetbal te spelen is niet eenvoudig. President Manfred Schwabl (ex-Bundesligaprof van onder andere Bayern, TSV 1860 en Nürnberg) die in 2012 het roer van Engelbert Kupka overnam (deze was 39 jaar president geweest, de langste periode ooit in het Duitse profvoetbal) probeert steeds weer nieuwe opties te vinden, niet in het minst door goede transfers van groot talent uit de eigen opleiding (bijvoorbeeld Karim Adeyemi van Borussia Dortmund).

Opvallend: naast Borussia Dortmund is Unterhaching sinds 2019 de enige Duitse profclub die aan de beurs genoteerd staat. Ook opvallend: Unterhaching is de enige voetbalclub ter wereld die ook een bobslee in zijn clublogo heeft. Naast vele nationale titels wisten de clubleden Susi Erdmann (wereldkampioen) en Christoph Langen (meermaals olympisch en wereldkampioen) in de jaren ’90 (dus net voor de promotie van de voetballers naar de Bundesliga) de naam Unterhaching in de sportwereld meer bekendheid te geven.

Tweede confrontatie met de realiteit

Slechts drie dagen na de inhaalwedstrijd reed ik, ditmaal onder een mooie lentezon, nog een tweede keer naar de “Vorstadt”, zoals de Haching-fans zichzelf noemen. Huidige tegenstander was Arminia Bielefeld, enkele weken tevoren voor het eerst in de clubgeschiedenis geplaatst voor de bekerfinale in Berlijn, en nog in de race voor promotie naar de 2. Bundesliga.

De fans van Arminia zijn door het seizoensverloop absoluut op een hoogtepunt aangekomen, prachtige tifo-acties en massale uitverkochte uitvakken inbegrepen. Ook voor de huidige wedstrijd was met tenminste 3.000 fans uit Westfalen te rekenen, die bij winst de promotie zouden kunnen vieren. Tenminste, dat was waarop ik natuurlijk stiekem gehoopt had. Het onverwachte gelijkspel van Dresden de avond tevoren deed Bielefeld reeds op dat moment verzekeren van promotie. Een beetje jammer toch. Maar de sfeer zou er niet minder om zijn.

Uiteindelijk waren er meer dan 4.000 Arminia-fans, een zee van vlaggen achter de bekende spandoeken van de “Local Crew” en de “Boys”, steeds weer pyro-acties en een heel intense ondersteuning van de eigen jongens. Ook de Südtribüne van Unterhaching, vandaag nog kanslozer dan tegen Rostock om zich te laten horen, wilde het seizoen in schoonheid afsluiten en haalde nog eens alle vlaggen uit de kast.

Echt niet makkelijk, zo’n uitwedstrijd in de eigen huiskamer en dat terwijl je al gedegradeerd bent, maar des te meer heb ik respect voor iedereen die dat volhoudt en niet naar één van de grotere broers verhuist, omdat het daar veel eenvoudiger is om succes te hebben. Bielefeld won de wedstrijd overigens met 1-2 en vierde uitbundig, onder het oog van massaal aanwezige ME’s, de promotie en de aanstaande bekerfinale…

De Südtribüne: klein maar dapper

De “Südtribüne Unterhaching” staat natuurlijk eveneens in de schaduw van de twee grote broers “Südkurve München” (FC Bayern) en “Westkurve” (TSV 1860), en bestaat vooral uit jongere fans die uit Unterhaching en de omliggende gemeentes komen. Aangezien het in Bayern altijd al een beetje moeilijker was om de fan- en ultracultuur te beleven (heel veel restricties van de overheid, stadionverboden enzovoort) is het natuurlijk als kleine groep nog lastiger om er echt voor te gaan.

Tot in de jaren ’90 was er geen echt georganiseerde groep (sinds 1992 speelt men overigens in het Sportparkstadion, waar de locals de Südtribüne kregen), toen ontstond er een eerste supportersclub onder de naam “Rotblaue Falken”. Met de promotie naar de 2. Bundesliga (en later de Bundesliga) en het ongeveer tegelijkertijd opkomen van de ultras-cultuur in Duitsland ontstond als eerste in die richting optredende groep de “Haching Supporter Crew (HSC)”. Deze bestaan tot heden, maar zijn ondertussen als oudere generatie van de Südtribüne naar de zitplaatsen verhuisd.

In de loop der jaren, onder invloed van een jongere generatie maar ook door stadionverboden (die in een kleine groep natuurlijk veel meer schade veroorzaakten) ontstonden nieuwe, iets grotere groepen zoals de “Frontliners” (rond 2009) en de “Periferia Combattente” (rond 2014) alsook enkele kleinere groepjes met meer of minder connectie naar de op dat moment leidinggevende groep (Brigade Haching, Ultra Crew).

In één van de moeilijke momenten zonder leidinggevende groep ontstond toen als reactie de “Fanszene Haching”, die echter niet zozeer als ultras-groep dan wel als overkoepelende groep voor allen die actief op de Südtribüne willen meewerken fungeert (en dat tot op heden doet). Na het einde van de Periferia (weer eens nadat stadionverboden de groep hadden genekt) en een moeilijke, want nauwelijks georganiseerde fase voor de hele Südtribüne ontstond dan in 2018 de “Classic Squad”, tot vandaag de leidinggevende ultras-groep op de Südtribüne.

Uitdagingen en rivaliteiten

Ook zij proberen zoveel mogelijk ultras-cultuur te beleven in een moeilijke omgeving, omdat niet alleen de repressie tegenover voetbalfans steeds erger wordt (sommigen beweren dat de politie de Südtribüne Unterhaching als oefenterrein ziet voor de grotere wedstrijden in München), maar ook de twee grote broers op slechts enkele kilometers afstand voor vele jonge fans betere (en eenvoudigere) mogelijkheden bieden om heel veel fancultuur te beleven (Europese wedstrijden tegen topclubs met awaydays bij Bayern, een beetje stevigere hooligancultuur bij 1860).

Sportieve tegenslagen zoals de actuele degradatie maken het er niet makkelijker op om nieuwe leden te vinden. Toch probeert men alles om de geïnteresseerde jeugd iets te bieden: kleine tifo-acties, away-games met eigen bussen en vooral de kans om sneller een verantwoordelijke positie binnen de groep in te nemen. Ook is er de laatste jaren een hechte vriendschap ontstaan met de fans en ultras van FC Ingolstadt 04 en bestaan er goede contacten met de fans van SV Wehen-Wiesbaden.

Met de fans van FC Bayern is er een sportieve rivaliteit (vooral sinds de wedstrijden tegen elkaar in de Bundesliga en ook de Regionalliga waar Bayern met zijn tweede team speelt) maar echte problemen zijn er niet. Met TSV 1860 ligt dat enigszins anders, zij zijn (naast Jahn Regensburg) de grootste rivaal. De stadions liggen op slechts 6 km van elkaar, en de wijken waar 1860 in München het sterkst vertegenwoordigd is zijn net deze die aan Unterhaching aangrenzen…

Een bezoek meer dan waard

Als je dus eens in München op bezoek bent, vergeet dan in ieder geval niet om eens in de kalender te kijken of het kleine (half-)broertje van FC Bayern of TSV 1860 misschien een thuiswedstrijd speelt. Het is alleen al vanwege het stadion met de eigen “Biergarten”, waar alle fans zonder problemen voor en na de wedstrijd een biertje kunnen drinken (en iedere bezoekersgroep de ongeschreven wet om hier geen rel te schoppen sinds jaren volgt!) echt wel de moeite waard, en ook de sympathieke club heeft het verdiend om eens bezocht te worden!