GroundhoppingVoetbal in Engeland

Magic of the Cup; een avondje Luton Town

Het blijft het allermooiste bekertoernooi van de wereld; de FA Cup. Vooral het feit dat een gelijkspel zorgt voor een Replay is een van de mooiste dingen. Én het kwam in mijn geval goed uit voor een mooi voetbaltripje. De dagen van het schitterende Kenilworth Road zijn namelijk snel geteld en dus stond een bezoek aan Luton Town hoog op het verlanglijstje. Een 0-0 van The Hatters in het Hillsborough van Sheffield Wednesday zorgde voor de ideale gelegenheid. Het affiche van een uitverkocht stadion met duizenden Wednesday supporters op bezoek bij het fanatieke Luton Town op een dinsdagavond was te goed om te laten schieten. Vanaf Amsterdam zijn er talloze goedkope vluchten naar Luton en dus was een doordeweeks avontuurtje zo geregeld!

Het is dinsdagmiddag rond twaalf uur als het vliegtuig van EasyJet landt op het vliegveld Londen Luton. Ik heb bewust gekozen voor dit vroege tijdstip om zoveel mogelijk mee te pakken van deze dag Luton Town. Na het landen is het zo snel mogelijk de bus nemen naar het centrum, de rugzak dumpen in het hotel en wandelen naar het beloofde land. Van een afstandje zie je de lichtmasten al opdoemen boven de woonwijken. Automatisch versnelt mijn pas om zo snel mogelijk bij de eindbestemming aan te komen. Het schitterende, puur Engelse Kenilworth Road. Eenmaal aangekomen voor de hoofdingang van het stadion voldoet het zonder twijfel aan mijn hoge verwachtingen. Het stadion bestaat van buiten eigenlijk uit pure rotzooi. Overal ligt afval en ooit gebruikte voorwerpen. De “ticket office” bevindt zich in een camper, waar het zelfs met 5 graden nog bloedheet is. Aan alles straalt het stadion uit dat het eigenlijk niet meer kan, maar dat is juist wat het zo uniek maakt. Alleen al na het zien van de hoofdingang weet ik zeker dat dit de reis waard is.

Even later loop ik samen met mijn reisgezelschap verder naar de zijkant van het stadion. Hier zie ik tegelijkertijd wat het stadion zo mooi maakt én wat de ondergang van het stadion wordt. Tussen het stadion en de woonwijk ligt niets meer dan een hele nauwe steeg. Het is niet moeilijk om voor te stellen dat het voor uitsupporters in de jaren 80 een nachtmerrie was om het hier tegen de hooligans van Luton Town op te nemen. Tevens is het helaas niet moeilijk om voor te stellen dat de club geen ruimte heeft om het stadion uit te breiden en dus wel moet verhuizen naar een nieuw terrein om te groeien. Veel van de buurtbewoners zullen niet rouwen om dit vertrek. Waar de huizen zelf echte ouderwetse Engelse arbeidershuizen zijn, zijn de winkels en de bewoners tegenwoordig vaak Pakistaanse immigranten. Deze bewoners hebben weinig met Luton Town en zullen dus niet rouwen om een nieuw stadion.

Aan de achterkant van het stadion lopen we ondertussen richting een van de mooiste stukjes Engelse voetbalcultuur. Hier is namelijk de Oak Stand gevestigd. Via deze ingang moeten de uitsupporters Kenilworth Road betreden. Vlak naast de smalle Turnstiles liggen de deuren van de arbeidershuizen. Om vervolgens in het uitvak te komen moeten ze echter boven de achtertuinen van de bewoners lopen. Dit is echt een unieke manier om een stadion te betreden en laat de charme zien van The Hatters. Ook van alle andere kanten is de thuisbasis van de club echt uniek. Het is een stadion van de uitstervende soort. Typische Britse Turnstiles en de Floodlights boven de tv-schotels en schoorstenen van de Britse huizen.

Rond een uur of drie had ik het geluk om nog een even snel een kijkje te werpen in het stadion zelf. Dankzij twitter contact van mijn reisgenoot met de Nederlandse Hatter Ludwig was er contact gelegd met Justin. Justin is een echte fanatieke Luton Town supporter en was met alle liefde bereid om ons op sleeptouw te nemen. Hij moest eerst nog wel even een spandoek in het stadion zelf vervangen vanwege een transfer. Wij waren natuurlijk welkom om mee te gaan en dus glipten we snel samen met Justin door de spelersingang mee naar binnen. De spanning voor de wedstrijd was natuurlijk hoog en het was dus eigenlijk absoluut verboden om een kijkje binnen te nemen. Ongelooflijk veel geluk voor ons dus. Voor ik het wist liepen we door de tunnel en stonden we aan de rand van het veld. Ook van binnen is Kenilworth Road een schitterende Engelse bak en ik was ongelooflijk dankbaar ook dit nog even mee te maken.

Hoe mooi het stadion ook is, het absolute hoogtepunt is toch altijd de wedstrijd zelf. Voor de wedstrijd neemt Justin ons nog mee naar enkele supporter pubs, met geweldige namen zoals ‘The Wheelwright Arms’. Na een goede PMDS met de supporters van Luton is het tijd om terug te keren naar Kenilworth Road voor de FA Cup Clash tegen Sheffield Wednesday. Na enkele zwaren jaren in de Conference hebben The Hatters eindelijk de weg omhoog weer gevonden. Afgelopen jaar werd de promotie vanuit de League Two behaald en dit jaar wordt direct meegestreden om het kampioenschap op het derde niveau. Een spannende wedstrijd zou het dus sowieso worden. Het stadion zit zo goed als uitverkocht en de hele korte zijde bestaat uit supporters van The Owls.

Terwijl de spelers het veld betreden volgt een orkaan van geluid. De houten banken bewegen gewoon onder het gestamp van de thuissupporters. Vocaal zijnn de uitsupporters 90 minuten lang totaal geen partij voor de fanatieke supporters van Luton Town. Ook op het veld is er nauwelijks een verschil tussen beide teams. Veel van de beste kansen zijn zelfs voor de thuisploeg. Vlak na rust valt er helaas een vreselijk lelijke goal. Uit een scrimmage, wordt de bal van richting veranderd en uit het niets mag Sheffield Wednesday het feestje vieren met haar supporters. Hoewel Luton Town hierna ongelooflijk veel kansen krijgt moeten de toeschouwers teleurgesteld achter blijven. Op wonderbaarlijke wijze wordt er niet één keer gescoord. Sheffield mag zich gaan opmaken voor Chelsea Away in de volgende ronde terwijl Luton zich moet gaan richten op de competitie.

Lars Smit
Leven lang verliefd op NEC. Helemaal gek van supporterscultuur, vergane glorie en amateurvoetbal.

Reageren is niet mogelijk.

0 %