In gesprek met: Terence Groothusen
Terence Groothusen is op een latere leeftijd doorgebroken in het betaald voetbal. Hij vertelt ons over zijn ervaringen als voetballer bij de amateurs, zijn overstap naar FC Dordrecht, zijn transfer naar Hibernians op Malta en over hoe hij is opgelicht door de Egyptische maffia toen hij op stage kwam.
Hoi, Terence Groothusen. Gefeliciteerd met je transfer naar SV Straelen. Je hebt dit seizoen welgeteld 12 minuten bij Kozakken Boys gespeeld en nu maak je een transfer naar Duitsland. Hoe is die transfer tot stand gekomen?
“Na mijn avontuur in Malta kwam ik bij Kozakken Boys terecht. Helaas kwam ik niet verder dan 12 speelminuten doordat ik pas laat speelgerechtigd was en door het coronavirus dat een einde maakte aan de competitie. Een goede vriend van mij, Barry Tjeertes, belde mij toen met de vraag of ik het naar me zin had bij Kozakken Boys. Ik zei: tuurlijk heb ik het naar m’n zin. Kees Spaan heeft me bij de club gehaald, ik kreeg goed betaald voor een amateurspeler die drie keer in de week traint. Maar mijn ambitie is om in het betaald voetbal te spelen en elke dag te trainen. Barry gaf aan dat Fardy Bachdim een optie had in Duitsland. Ik stond daar zeker voor open, maar ik wilde Kozakken Boys niet in de problemen brengen. Zodoende ging het sneller dan gedacht, ze waren zelf bereid om mij uit te kopen.”
Daar spreekt wel veel vertrouwen uit.
“Ik wil niet zeggen dat ik verbaasd was, want ik weet wat mijn kwaliteiten zijn. Dat ze me voor dát bedrag wilden uitkopen had ik zo 1, 2, 3 niet verwacht.”
Jij hebt een relatief aparte weg bewandeld om in het profvoetbal terecht te komen. Je kwam in het amateurvoetbal uit voor Zeeburgia, DWS (-2014) en HFC EDO. In 2017 maakte je de overstap naar FC Dordrecht en kwam je in het betaalde voetbal. Hoe kwam je daar terecht?
“Ik heb ook in de jeugd van Vitesse gezeten en later ben ik op stage bij Jong NAC Breda geweest. Daar werd ik aangenomen, alleen toen kon NAC geen spelers buiten de regio meer betalen en ging dat op het laatste moment niet door. Ik had tussendoor voor de grap met HFC EDO een oefenwedstrijd mee gespeeld. Toen het NAC-avontuur niet doorging, ben ik bij HFC EDO gaan voetballen. Op dat moment ging het met mij niet zo goed. Ik was erg teleurgesteld dat ik twee keer de stap naar het betaald voetbal niet kon maken en dat het geen succes werd.
Barry Tjeertes heeft me toen weer gestimuleerd en gemotiveerd om weer helemaal voor voetbal te gaan. Hij heeft me mentaal goed ondersteund. Mijn tweede helft van het seizoen HFC EDO was erg goed, ik scoorde toen 21 goals in de A1. Toen heb ik mijn debuut in het eerste gemaakt in de Topklasse tegen AFC. Het seizoen daarna scoorde ik in de Topklasse 17 of 18 doelpunten. Toen kreeg ik weer het gevoel dat het betaalde voetbal mogelijk is.
Ik was net toegelaten aan de HBO-opleiding Sportmanagement toen ik een amateurcontract kreeg aangeboden bij FC Dordrecht. Ik heb toen gekozen voor mijn droom en ik ben voor het voetbal gegaan. Al in de voorbereiding werd mijn amateurcontract omgezet naar een profcontract. Later kreeg ik ook een huisje van de club.”
Hoe waren je eerste weken aan de Krommedijk?
“Dat is wel een grappig verhaal. Ik was gehaald voor Jong FC Dordt, ik was nog maar 18 jaar. De technisch manager had mij verteld dat ik de 24e moest komen, want toen begonnen de trainingen. Dus ik kom daar de 24e, ook nog eens een half uur te laat, en ik had de besprekingen gemist. Ik mocht toen gelukkig wel mee trainen. Ik deed het goed en maakte indruk bij Gerard de Nooijer. Bleek het dus de training van het eerste te zijn.
Marco Boogers, technisch directeur van FC Dordrecht toen, liep rond om na te vragen wie ik eigenlijk was. Net voor het einde van de training trok Marco me van het veld: het is helemaal niet de bedoeling dat je hier mee traint.
Net voor de eerste oefenwedstrijd werd ik door Marco gebeld en werd ik gevraagd om mee te spelen, want beide spitsen waren geblesseerd. Ik scoorde toen gelijk twee keer en ik mocht toen bij het eerste blijven.”
Hoe was je band met Marco Boogers?
“Marco is echt een mooi figuur en is wel echt een persoonlijkheid. Toen ik het goed deed in de voorbereiding gaf hij me echt vertrouwen. Hij laat het ook weten als je iets niet goed doet. Hij is wel eerlijk en een rechtvaardig persoon. Daar zijn er niet veel van in de voetballerij. Ik vond het echt jammer dat hij wegging.”
Hoe voelde het om echt betaald voetballer te zijn en welke wedstrijd blijft je het meest bij?
“De uitwedstrijd tegen Go Ahead Eagles vond ik tot nu toe de meest indrukwekkende, al speelde ik zelf niet. Ik zat op de bank, ik keek om me heen en voelde me toen wel echt een profvoetballer. Mooi stadion, het zat goed vol en toen we aankwamen met de bus zag je buiten al veel toeschouwers. Daar doe je het uiteindelijk wel voor.”
Na 2 seizoenen bij FC Dordrecht vertrok je naar Hibernians op Malta. Waarom maakte je die stap?
“In de voorlaatste wedstrijd tegen Jong Ajax scheurde ik mijn kniebanden af, omdat Lamprou op mijn knie had gedoken. Toen heb ik 14 maanden moeten revalideren en na die tijd dacht ik van: wat ga ik nu doen?
Ik werd benaderd door Danny van Bakel en die vroeg of ik in Vietnam wilde voetballen. Daar had ik wel oren naar. Ik verbleef toen een week lang met Danny in Ho Chi Minh. Ho Chi Minh zag ik wel zitten, grote stad en lekker druk. Toen vertelde Danny naar welke club ik ging. Dat was in de middle of nowhere aan de andere kant van Vietnam. Dus ik kwam daar, niemand op straat en niemand sprak Engels. Na een maandje zei ik tegen Danny: heel lief van je dat je dit geregeld hebt, maar ik vind mezelf nog te jong om die stap te maken.
Zabih Etemadi (zaakwaarnemer) kwam toen heel snel met Malta als optie. Ik moest wel een weekje op proef om te laten zien wat ik kon na mijn blessure. Die week ging heel goed en ze wilden me toen als spits erbij hebben.”
En een paar maanden later speel je dan gewoon Europa League.
“Ja, het ging zo snel. Het is soms niet te bevatten. In Malta hebben ze ook de traditie dat als je voor het eerst in Europa speelt, dat je je hoofd kaal moet scheren. Dus de helft van het team was opeens kaal, hahaha.
Ik had dus 14 maanden lang geen wedstrijd gevoetbald en na twee oefenwedstrijden speelde ik al in de Europa League. Dus dat was een zware wedstrijd.
In de eerste ronde van de Europa League speelden we tegen Shakhtjor Soligorsk uit Wit-Rusland. Zij waren al halverwege het seizoen, dus ze waren super fit en wij kwamen net terug van vakantie. We hadden het toen heel lastig en verloren uiteindelijk met 1-0. Het leek alsof we tegen allemaal terminators zaten te spelen, haha serieus.
Een paar weken later speelden we de return en hadden we het al veel minder lastig. Als wij even ver in het seizoen waren dan hadden we denk ik wel makkelijk van ze gewonnen. Nu was het conditioneel niet te doen.”
Hoe was het op Malta, qua leven?
“Ja, top. Het is gewoon een vakantie-eiland. Ik woonde zelf in Marsaskala met een mooie boulevard waar je lekker kon eten. In de zomer is het weer echt top!”
Je hebt uiteindelijk in een half jaar op Malta 12 wedstrijden gespeeld. Hoe was het voetballen daar?
“Ik speelde gewoon m’n wedstrijden. In mijn eerste negen wedstrijden had ik al vijf keer gescoord. Toen ging ik voor het Arubaanse elftal spelen, dus ik moest heel veel reizen. Als ik werd opgeroepen voor het nationale elftal kwam ik meestal pas een dag voor de wedstrijd terug op Malta. Die wedstrijd speelde ik al niet. Als mijn concurrent dan goed had gespeeld, dan speelde hij ook de wedstrijd erna. Die wedstrijd daarna speelde ik dan weer wel, maar toen moest ik weer mee met het nationale elftal van Aruba.
De derde keer dat ik meeging met Aruba was ik zelfs te laat voor de wedstrijd, omdat we een vlucht hadden gemist in Sint Maarten, waardoor we een vertraging hadden van 12 uur. Dus de club was daar niet blij mee. Ze waren wel erg tevreden over mij en hoe ik het steeds oppakte als ik weer terugkwam van het nationale team.”
Waarom is het uiteindelijk bij dat half jaar gebleven?
“In december kon ik mijn contract verlengen voor drie jaar, maar dat vond ik wel een beetje lang. Als je van Malta afkomt, is het lastig om naar een goede competitie in Europa te gaan. Je kan eerder naar de Serie C in Italië.
Ik vroeg aan de club of ik voor één jaar kon tekenen of één jaar met een optie voor nog een jaar. De club ging daar niet mee akkoord. Het was drie jaar of niets, zeiden ze. Ik had twee dagen om er over na te denken. Ik besloot om het niet te doen en toen was ik na een half jaar transfervrij.”
Hoe heb jij de beleving in de stadions op Malta ervaren?
“Je hebt wel fanatieke aanhangers, er zijn alleen niet extreem veel toeschouwers. Het hele eiland is wel voetbalgek. Overal waar je heen gaat, staat voetbal aan op TV. Mijn team voelde haast als een familie.
De eerste weken was het wel aftasten tussen mijn ploeggenoten en ik. Daarna werden we goede voetbalvrienden. Dat kwam ook omdat zij dachten dat ik niet lang zou blijven. Dat seizoen waren er 35 stagespelers geweest!”
Hoe voelt het om international te zijn van Aruba?
“Het jaar ervoor, bij FC Dordrecht, werd ik ook gevraagd. Alleen toen raakte ik geblesseerd. Ik was wel echt aan het huilen dat ik niet mee kon gaan. Maar toen het zover was, vond ik het vooral mooi, omdat ik van zo ver kwam. Ik was echt trots!”
Welke interland ga je nooit meer vergeten?
“Jamaica, 100%! We speelden eerst aan de ene kant van het stadion en daar was het normaal, maar de tweede helft rook ik alleen maar wiet hahaha. Ik dacht toen wel: ik ben echt in Jamaica. We stonden half stoned op het veld. Het is daarom denk ik ook maar 1-0 gebleven. Was echt een mooi moment hahaha.
Maar alles eromheen was ook echt heel mooi. Ik was twee weken lang op Aruba, rondreizen door het land en mijn familie zien. Als team hebben we ook een warme band. Iedereen is blij om weer terug te zijn op Aruba en om elkaar weer te zien. Maar als we op het veld staan, willen we echt niet verliezen.”
Is het niet super zwaar om steeds tussen Aruba en Europa te reizen?
“Jawel, man. De eerste keer dat ik werd opgeroepen had ik 12 vluchten. Toen ik terugkwam op Malta voelde ik me gewoon als spaghetti. Ik moest toen gelijk trainen, maar na twee minuten was ik kapot.”
Sta je nog wel open voor een mooi avontuur in een bijzonder voetballand?
“Ik kon ook naar clubs in Oost-Europa en ik ben zelfs even naar Egypte geweest, maar op dit moment wilde ik weer in de buurt van familie en vrienden zijn. Weer terug naar de basis. Toen kwam Duitsland, en dat is wel een land waar ik graag wilde spelen. Ik had Kozakken Boys bijvoorbeeld niet ingeruild voor een club uit Litouwen, maar dit is één van de beste voetballanden. Ik speel tegen mooie clubs, zoals Rot Weiss Essen.”
Als ik het in deze competitie laat zien, kan ik misschien naar de 3e Bundesliga. Dan kan ik met mezelf spelen op FIFA hahaha.”
Hahaha, het ultieme doel voor elke speler.
“Zeker weten. Ik heb wel al in PES gezeten met Hibernians en in Online Soccer Manager. Maar FIFA is wel het ultieme doel inderdaad hahaha.”
Je zei net dat je naar Egypte bent geweest. Waarom ging dat niet door?
“Een zaakwaarnemer die ik ken van vroeger had een uitnodiging gekregen van een club uit de stad Alexandria. Die club was op zoek naar een spits. Ik zat toen nog zonder club en ik wilde het wel proberen. Samen gingen we toen naar Egypte.
Toen we waren geland, belden we de contactpersoon van de club. Hij vertelde dat ze te laat waren en vroeg of we zelf naar het hotel konden afreizen. Wij die kant op en komen we aan bij een jongerencentrum, waar allemaal gasten lagen te slapen. Die zaakwaarnemer had een hotel geregeld.
Dag één ging voorbij en die contactpersoon zei tegen mij: morgen ga je trainen. Volgende dag precies hetzelfde verhaal. We raakten een beetje geïrriteerd en die zaakwaarnemer wilde in gesprek met de clubmanager. Die zei: morgen ga je echt trainen. De zaakwaarnemer zag toen dat de club een wedstrijd had in Caïro. Achteraf bleek dat helemaal niet de clubmanager te zijn.
We hadden toen met de “clubmanager” in het hotel afgesproken om verhaal te halen. Toen begon die clubmanager een beetje boos te doen en werd de beveiliging van het hotel erbij gehaald. De baas van het hotel kende toevallig de directeur van die club en belde hem direct. Bleek dus heel die uitnodiging nep te zijn en bleek de plaatselijk maffia die brief te hebben verstuurd!
Toen viel alles op z’n plek. We moesten bijvoorbeeld €400,- betalen om mee te trainen, want dan kan alles geregeld worden op het sportcomplex en moesten we €100,- betalen voor verblijf. Die hotelbaas ging kijken om welke mensen het ging en vertelde ons dat we zo snel mogelijk weg moesten uit Alexandria. Dat was echt heavy man!”
Klik hier voor meer van onze gesprekken met voetballers zoals Vito Wormgoor, Mickey van der Hart, Marc Klok en vele andere.
