Groundhoppend door Portugal #25: Voetbal op Madeira
In de serie ‘Groundhoppend door Portugal’ blik ik elke week terug op een groundhop die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt in Portugal. Deze serie beschrijft daarmee de voetbalcultuur van onze huidig Europees kampioen. Van de Derby de Lisboa tot de krochten van het amateurvoetbal. Vandaag in deel 22: Marítimo, de grootste van de eilanden.
Als afsluiting van mijn halfjaar in Portugal besloot ik om aan het einde samen met mijn vriendin nog een weekend naar Madeira te gaan. Ook wel bekend als het “bloemeneiland” barst Madeira van de wonderschone natuur. Met onder andere de Ponte de São Lourenço beschikt het eiland over sommige van de mooiste plekken van Europa. De vele bergen en schitterende planten geven het eiland een sprookjesachtig geheel. Tevens is het eiland natuurlijk de geboorteplaats van een van de grootste voetballers van de moderne tijd. In de hoofdstad Funchal zag op 5 februari 1985 Cristiano Ronaldo het levenslicht. De trots van het eiland op Ronaldo is ongelooflijk groot. In de buurt van de haven ligt het Museo CR7 en op het vliegveld van Madeira staat een buste van Ronaldo, die vanwege zijn ongelooflijke lelijkheid veelvuldig het nieuws haalde.
De wereldberoemde buste die Ronaldo op een verminkte versie van John van den Brom laat lijken
De drie ploegen van Madeira
Hoewel hoofdstad Funchal slechts 100.000 inwoners heeft mag het zichzelf de thuisbasis noemen van drie profclubs. União de Madeira en Nacional Madeira zijn op het moment van bezoeken actief in de Segunda Liga. Op het moment van schrijven is União echter afgezakt naar het derde niveau, terwijl Nacional gepromoveerd is naar de Primeira Liga. De beste van de drie ploegen blijft echter C.S. Marítimo. Die club is namelijk een vaste klant in de middenmoot van de Primeira Liga en mag zichzelf dus regelmatig opmaken voor een Europees avontuur. De hegemonie van de grote drie is echter ook voor Marítimo niet te doorbreken. Vooral tussen Nacional en Marítimo bestaat een redelijke rivaliteit. Omdat Nacional een uitwedstrijd speelt en União aftrapt op het moment dat mijn vliegtuig landt, ga ik naar de wedstrijd tussen Marítimo en Belenenses.
Marítimo is, zoals de naam al wel doet vermoeden, opgericht als de club van de havenmedewerkers van Funchal. De kleuren rood en groen werden gekozen omdat dit de kleuren waren van de vlag van de republiek Portugal, een vlag die toen pas kort in gebruik was. Daarnaast was dit direct een steek naar de rivalen van Nacional. Die speelden hun wedstrijden namelijk in het blauw-wit van de oude monarchische vlag. Al snel ontwikkelde Marítimo zich als de sterkste ploeg van het eiland. Toen de Portugese clubs in 1921-22 begonnen met een Nationale competitie werd Marítimo logischerwijs een van de deelnemers. In 1925/26 wist de ploeg zelfs haar enige hoofdprijs te behalen door nationaal kampioen te worden na in de finale Belenenses te verslaan. Deze overwinning gaf de club haar bijnaam “de grootste van de eilanden“.
Het Estádio do Marítimo met het eiland op de achtergrond
De onderlinge kampioen
Met de oprichting van de Primeira Liga in 1934 werden deelnemers uit de Overzeese Gebieden echter verboden door de Portugese voetbalbond. Er zat voor de clubs van Madeira dus niks anders op dan een onderling kampioenschap van Madeira te spelen. Het duurde tot 1973 voordat clubs van de eilanden eindelijk mochten deelnemen. Marítimo had ondertussen al tientallen malen het kampioenschap van Madeira gewonnen. Aangezien de clubs van de eilandengroep Azoren beduidend minder waren dan Marítimo, mochten de rood-groenen als eerste eilandclub deelnemen aan de Primeira Liga. In de jaren die volgden wist de club, na een moeizaam eerste decennium, zichzelf te ontwikkelen tot een vaste deelnemer aan de Primeira Liga.
Een hoofdprijs was de supporters van Marítimo in al die jaren helaas niet gegund. Zowel de finale van de Taça de Portugal en de Taça de Liga werd tweemaal verloren. Deze finaleplaatsen en de regelmatige aanwezigheid in de subtop hebben er wel voor gezorgd dat de supporters meerder Europese avonturen hebben mogen ondernomen. Onder meer Newcastle United, Bordeaux en Valencia kwamen langs in het Estádio do Marítimo. Ook kan de club erg trots zijn dat zij bekend staat als een lastig uitwedstrijd voor de topclubs. Dit komt misschien mede door de vlucht naar Madeira, het vliegveld van Funchal staat namelijk bekend als een van de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld.
Een andere bijnaam van de club is “De Leeuwen”
Dan toch de gevreesde brilstand?
Nadat ik zelf, godzijdank, veilig ben geland op dit gevaarlijke vliegveld pak ik direct de taxi richting het stadion. Het tijdsschema zit strak in elkaar en de koffers geef ik af bij het stadion zelf. De omgeving van het stadion is werkelijk waar adembenemend. Helaas is het Estádio do Marítimo recentelijk verbouwd en is het stadion nu compleet dichtgebouwd. Vroeger moet het uitzicht vanaf de tribunes over de rest van het eiland vast schitterend zijn geweest. Nu is er vrijwel niks te zien van het prachtige eiland. Het enige mooie wat de verbouwing heeft gebracht is de dubbele lichtmast. De oude lichtmasten zijn namelijk nooit verwijderd en zitten nu pal naast de nieuwe lichtmasten. Zoiets heb ik nog nooit gezien en ik maak er ook gretig een paar mooie foto’s van.
Verder is er weinig leuks te beleven in het stadion. Met ongeveer 6.000 supporters is het stadion wel aardig gevuld, de sfeer die in het stadion hangt is prettig. Voor het verloop van de wedstrijd zelf had ik slechts één vurige wens. Ik was er namelijk twee weken van tevoren achter gekomen dat ik sinds een 0-0 bij Millwall-Wimbledon al 36 wedstrijden lang aan die vreselijke eindstand was ontsnapt. Zolang er vandaag dus gescoord werd, het liefst door Marítimo was ik helemaal tevreden.
Een ergere jynx dan dit was natuurlijk praktisch onmogelijk en dat leken de spelers zich ook te beseffen. Kans na kans werd er verprutst door de spelers van Marítimo en Belenenses. Na 75 minuten leek alle hoop verloren toen via een grote kans de paal zelfs werd geraakt! Het liefst zou ik hier nu schrijven over dat bevrijdende doelpunt in de laatste minuut van Marítimo. Zoals sommige groundhoppers echter zeggen: vincken is lijden. Het werd dus gewoon 0-0 en ik zag eindelijk weer eens een doelpuntloze wedstrijd. De afsluiting van zo’n mooie tijd in zo’n geweldig land had toch eigenlijk een beetje meer verdiend.
