Eternal Derby: 45 minuten derby spanning

Als fanatiek groundhopper plan ik mijn trips doorgaans tot in de puntjes, alleen zo nu en dan is het impulsieve actie. Zeker als het The Eternal Derby betreft, helemaal als het de finale van de Servische beker is. Aangezien we toch al “in de buurt” zijn, waarom ook niet? Van Sarajevo naar Belgrado is immers best te doen. Althans, dat vond ik, mijn vrienden (o.a. groundhoppers De Publiekswissel en Football Romantic) hadden zo nog enige twijfel. Een beetje overtuigingskracht doet wonderen. Kortom, zaterdag road trip naar Belgrado!

Rond het middaguur stond de huurauto – koste slechts een paar tientjes – klaar en na de nodige hydratatie ingeslagen te hebben waren we eindelijk onderweg. De route leidde ons door het prachtige Bosnische berglandschap naar de Kroatische grens, vergezeld door een heerlijk zonnetje. Vanaf daar de snelweg naar Belgrado. Een ritje van pakweg 4,5 à 5 uur. Het betrof een soepele heenreis, ook de grenscontroles waren zo gepasseerd. De aanvangstijd van 19.00 uur zouden we met gemak gaan halen.

Eternal Derby

Eenmaal aangekomen in Belgrado was het even zoeken naar een parkeerplekje in de buurt van het stadion. Vervolgens een kleine 10 minuten lopen en dan kon derby day voor ons helemaal beginnen. Maar hoe dichter bij het stadion, hoe meer twijfel ik kreeg. Een enorme hoeveelheid politie overal, zoals gewoonlijk, maar verdacht weinig supporters op weg naar het stadion. Zeg maar gerust, niet één, behalve wij. Was het nou de macht der gewoonte – mijn vorige Eternal Derby was ook om 19.00 uur op zaterdag – of was ik nou niet goed geïnformeerd? Hoe dichter bij het stadion, hoe meer het besef kwam dat de wedstrijd al lang en breed aan de gang was. Het gepassioneerde gezang van beide kampen was namelijk tot ver buiten het stadion te horen. Zeker toen Partizan de 1-0 scoorde en er een machtig gejuich uit het stadion opsteeg.

Nu we er toch zijn, dan maar zo veel mogelijk nog van de wedstrijd op en langs het veld mee maken. Er lagen immers kaarten voor ons klaar…toch? Eerste ingang, maar even vragen. Nee meneer, geen idee. VIP ingang dan? Komen wij toevallig uit Hamburg? Nee zeer zeker niet. Oh dan heeft u onze kaarten niet. Weer terug rond het hele stadion naar een ingang aan de andere kant. Die mensen regelden alleen de parkeerplaats. Wat nu?

Toch maar terug naar de VIP ingang. De enigszins verbaasde steward werd met wat bluf overtuigd dat er toch echt kaarten voor ons aanwezig waren. Geen idee of hij ons nu zat was of niet wist wat hij – zonder enige Engelse talenknobbel – met ons aan moest. Dus liepen wij, zonder kaarten, in de rust zo de VIP ruimte met alle bobo’s in. Het trappetje op, langs vele skyboxen en verbaasde gezichten. Natuurlijk waren al die units al helemaal vol. Nog maar een trap omhoog voor een prachtig uitzicht over het stadion en de stad. Genoeg ruimte ook om te staan. Een zwaarbewapende agent gebaarde ons met veel chagrijn dat we naar binnen moesten. Oke, dan doen we dat he. Bleken we uitgekomen te zijn bij alle persboxen boven in het stadion. Schijnbaar had de pers weinig trek in deze finale, want de meeste boxen waren leeg. Dus claimden wij er gelijk maar twee. The Eternal Derby – oke, een halve dan – was een feit!

Het uitzicht vanaf de perstribune is fenomenaal.

De wedstrijd op het veld was op het scherpst van de snede en de support vanaf de tribunes was weer als vanouds, al vond ik de hoeveelheid vuurwerk wel wat tegenvallen. Moet zeggen, ik ben ook wel verwend. Waar Partizan met gevaarlijke uitbraken vergat de 2-0 te maken, wist hun doelman met knappe reddingen de gelijkmaker te voorkomen. En daar dan toch, Delije (Crazy North) van Crvena Zvezda (Rode Ster) lanceerde een enorme pyroshow met witte en rode fakkels die het hele stadion voor even in nevelen hulde. Zoals gewoonlijk eindigt menig fakkel brandend op het veld. En dus een korte onderbreking van de wedstrijd en we gaan weer verder, want het hoort er gewoon bij! Niet veel later aan Partizan zijde hetzelfde. De zo kenmerkende zee van witte fakkels van de Grobari vulde de korte zijde.

Delije (Rode Ster) zorgt dat de wedstrijd even stil komt te liggen.

Grobari (Partizan) met hun kenmerkende vuurzee.

De wedstrijd blijft spannend tot aan het einde. In blessuretijd krijgt Crvena Zvezda nog dé mogelijkheid om de gelijkmaker, maar een geweldige reflex van de doelman zorgt er voor dat Partizan dit seizoen de dubbel pakt en dat in één week tijd. Na afloop van de wedstrijd taferelen die het voetbal op de Balkan zo bijzonder maakt. De spelers van de Crvena Zvezda zochten hun fans op om minutenlang met luide zang het respect van hun aanhang te mogen ontvangen. Ondertussen renden meerdere kinderen de sintelbaan over om een shirt van hun helden te bemachtigen. Géén enkele overspannen reactie van de vele agenten erom heen, het kan allemaal.

In de tussentijd hesen de Partizan-spelers zich in een kampioenshirt voor de huldiging. De tegenstanders en de scheidsrechters worden bedankt, waarbij laatst genoemden met angst en beven de catacomben opzoeken. Scheidsrechters zijn nooit geliefd bij de fans, of ze nu winnen of verliezen. Al rennend, terwijl de nitraten hen om de oren vliegen, bereiken ze veilig de spelerstunnel. De scheidsrechters zullen wel aardig (bij)verdienen in die landen, willen ze dit soort avonturen nog met plezier doen. Geruchten van omkoping zijn eerder regel dan uitzondering.

De spelers van Partizan verzamelen zich inmiddels stuk voor stuk op het podium om de grote beker in ontvangst te nemen, wat met vuurwerk op het veld wordt begroet. Zwart-wit beleefd een topjaar! Maar het echte feestje vieren de spelers met hun harde kern. De beker wordt overhandigd aan de leiders van de Grobari, de spelers gaan met pyro en al in de hekken. Zoals het hoort. Pure passie, liefde en rivaliteit komen terug in dat ene beeld. Zij zijn nu voorlopig de baas over Belgrado en Servië!

Deze derby past in het rijtje met de De Derby van Sarajevo en van bijvoorbeeld Mostar.

Partizan neemt de beker in ontvangst.

In de hekken met pyro – het feestje vieren met je fans.