De teletekstsupporter

Zomaar een regenachtig middagje, vergezeld van een bak chips en een liter cola zit ik het Internet af te struinen. Als vanzelf kom ik weer op het netwerk terecht, het PSV Netwerk. De bakermat van eenheid en clubgeest. Supporters onder elkaar, alleen het kroegdecor ontbreekt nog. Toch? De realiteit bewijst het tegendeel. Internethooliganisme viert hoogtij, en de digitale veldslagen zijn niet meer weg te denken uit hetgeen een broedplaats voor cohesie zou moeten vormen. Het kan me niet veel schelen, ik heb weer wat te lezen en de druilerige middag nodigt niet uit om de buitenwereld op te zoeken.

Dan zie ik het. In een flits staat het er, alsof het vetgedrukt met lettertype 20 op het scherm van mijn Asus is gedrukt. Teletekstsupporter. Het staat er echt. Compleet verstijfd nemen mijn gedachten me mee naar mijn vroege jeugd.

Vroeger. Vroeger was er plaats voor vreugde. Heel de week speelde je met vriendjes op school, en zodra de bel ging rolde de bal over straat. Je leefde voor het spelletje, voor de vreugde die je destilleerde uit het feit dat je onbezonnen achter een bal aan kon hollen, omringt door mensen die je mocht. De dagen vlogen, en voordat je het wist was het vrijdag. Vrijdag was een magische dag. Vrijdag was namelijk de dag voor zaterdag. En zaterdag betekende voetbal. Een wekker zetten was niet nodig, de vreugde maakte je wakker. Om 8 uur in de ochtend werd je aangekleed in een kleedkamer die nog schoon was. De A’tjes hoefden pas om half 3. Met de vriendjes waarmee je doordeweeks over straat holde, liep je nu in vol ornaat het natte veld op. Dat was tevens het moment waarop de vaders elke week weer beseften waarom ze hun vrije ochtend opgaven. De wedstrijd eindigde in een geflatteerde 10-7 overwinning, waarvan jij er 7 had gemaakt. Die doelpunten maakten helemaal niet uit, zelfs de overwinning kon niet boeien. Degradatie en promotie bestonden niet, evenals spreekkoren en Vak 410. Alles draaide om de penalty’s na afloop. Mistte je hem, was je ontroostbaar. Maakte je hem, was je even de koning en vloog je je vader in zijn armen.

Maar zaterdag was niet het veld. Zaterdag was niet de geur van gras, niet de witte kalk op je schoentjes en niet het glaasje ranja van de trainer. Zaterdag was TV. Na een middagje Hertha BSC – Borussia Dortmund op RTL 5 was je blij. 0-0, 3-3 of 10-0, het maakte niets uit. Je haalde je vreugde uit het voetbal. Het voetbal, en alleen dat. De bal, met 20 spelers en 2 keepers. Commercie kende je niet. Op zaterdagmiddag was er voetballen op TV. Daar hoefde je geen vragen over te stellen, het was er. Maar zaterdag was meer dan Duits voetbal. Zaterdag was teletekst. ’s Avonds zat je op de bank in je joggingpak, en kreeg je een glaasje prik. Bier kende je niet, dat was iets voor je vader en je ooms op verjaardagsfeestjes. Je was blij, want je mocht een glaasje prik. Je kreeg het gewoon, je hoefde er niet eens anderhalve FanTasty-munt a 2 euro per stuk voor te geven. En dan begon het. Hét moment van je week. De wedstrijd begon. Na 2 minuten vroeg je al of je vader PSV op de televisie wilde zetten. Niks geen Eredivisie Live, niks geen Rojadirecta-streams, gewoon de magische pagina met clubs en cijfertjes. De TV-show die je moeder per se wilde zien kreeg je niet mee. Het maakte je niet uit. Je was in gedachte verzonken, totdat je na 5 minuten teletekst weer wilde zien, tot ergernis van de rest. Plots stond daar het plusje, het ontastbare plusje. Aan de goede kant, bij jouw cluppie. 1-0 voor PSV en je voelde je voldaan. PSV won de wedstrijd met 3-0 en je sliep nog voor de samenvattingen begonnen waren.

Die onbeschrijfbare vreugde van het plusje. Daar draaide het leven om. Het was onbetaalbaar. Maar je wordt ouder en ouder. En opeens komt het hebben van een seizoenskaart in zicht. Dat kon helemaal niet. PSV en het stadion waren niet tastbaar. Alles draaide om plusjes. Toch gebeurde het. Het moment dat je voor het eerst in aanraking kwam met alles behalve voetbal. Reclameborden, shirtsponsors, business seats, uitfluiten en spreekkoren. De Ultra’s vak P, de F-side en Midden-Noord, ze pakten je vreugde af. Pakjes Wicky werden ingeruild voor bier, en je veilige bank werd vervangen door een plastic stoeltje.

Het voetbal is verneukt. Voetbal is geen voetbal meer. Voetbal is afgepakt door randgebeuren. Combi’s, hekken, netten, transfers, veldslagen, Eredivisie Live en torenhoge kaartprijzen, ze hebben het voetbal gekaapt. Die vreugde, die is niet meer, en zal nooit meer terugkomen.

Was ik maar weer teletekstsupporter.

Column van PSV Netwerk forumgebruiker Barman, die er vast geen probleem mee heeft dat we deze even gepikt hebben…