De Plaatselijke FC #15: Niemand weet waarom VVSB paars-geel is
Menig voetbalvolger kent VVSB waarschijnlijk alleen van het KNVB-Beker sprookje. Ja, die van de Hema-stagiair. Dat interesseert mij niets vandaag. Met de zon hoog aan de hemel, besluit ik vandaag vrijwillig een paar uur eerder naar mijn volgende club af te reizen. Nagenoeg aan het strand, ga ik op bezoek bij Voetbal Vereniging Sint Bavo, of terwijl: VVSB.
De man in kwestie al ontmoet
Het is woensdag 6 juni. We hebben een paar dagen achter de rug waarbij de lange broek weer aan mocht, maar vandaag is weer de eerste stralende dag sinds dagen. En het werkt verslavend voor mij. De combinatie voetbal, bier en zon. Zo verslavend dat, terwijl ik pas om 18:30 uur bij VVSB moet zijn, ik om 15:30 al aan het strand van Noordwijk aan Zee zit. Bij een beachclub nabij de vuurtoren, zit ik met mijn laptop opengeklapt, brandend in de zon te wachten tot één van de bediende dames mij gaat vragen wat ik wil drinken. ,,Doe maar een ijskoud pilsje”, vraag ik. ,,Komt er aan”, is haar antwoordt.
Uitwaaien en voorbereiden op mijn afspraak van vanavond. En het gekke is, ik heb de man van vandaag al ontmoet. Waarschijnlijk is hij het al vergeten, maar toch. Bij ASV De Dijk liep ik Arno van der Voort tegen het lijf. Arno is sinds afgelopen seizoen de elftalleider van de ploeg uit Noordwijkerhout. Ik had het logo op zijn borst niet gezien, dus ik vroeg toen aan hem of hij wist waar mijn afspraak was. ,,Ik ben geen Amsterdammer, ik ben VVSB’er”, zei hij tegen mij. Ik ben VVSB’er, zei hij. Hij noemt zichzelf geen Noordwijkerhouter, of hoe je dat ook noemt. Maar VVSB’er. Clubman pur sang.
Is dit het?
Het is een heerlijke dag. En ik heb er dan ook totaal geen moeite mee dat ik aan de andere kant van het land zit. Vanaf het Vuurtorenplein in Noordwijk aan Zee wil ik de bus pakken richting het sportpark van VVSB. Sportpark De Boekhorst. Shit, nog niet gegeten. Ik zie de bus al in de verte rijden, maar ik ga toch nog even terug naar de boulevard. Er is welgeteld één toko open op het plein. Twee Indisch-uitziende mensen bereiden voor mij een broodje frikandel speciaal. Gauw terug hobbelen naar de bushalte, want de volgende bus komt er al weer aan.
Ergens bovenin Noordwijkerhout ligt Sportpark De Boekhorst. Een complex met een extreem lange oprit. Tenminste, zo’n eentje heb ik dit seizoen niet gezien bij andere clubs. Het heeft wel wat. Bij de entree een klein kassahokje, gevolgd door meterslange fietsenstallingen. Als je voorbij de hoge bosjes loopt, ligt daar links het pareltje van de club. Iets met een biljartlaken. Daar kom ik straks op terug.
Het is verder wel erg verlaten. Ik ben nog wat aan de vroege kant, want Arno is er nog niet. Ik was eigenlijk van plan om dus een bak koffie te halen in de kantine, maar die deur zat dicht. Evenals de bestuurskamer. Kats vergeten dat het seizoen al ten einde is. Er zit wat hangjeugd op de hoofdtribune. Zij zijn de enige aanwezigen op het sportpark. Is dit het dan?
Biljartvereniging
Het is alsof je een jeugdvriend van vroeger dertig jaar later opeens weer tegen het lijf loopt. ,,Heeeee makker”, roept Arno als hij de portier van zijn auto opent. Zijn vriendin, Angela, is vanavond ook van de partij. De klik is er direct. En van wat ik heb onthouden bij ASV De Dijk, is dit een man die altijd wel wat te zeggen heeft. Arno is niet op zijn mond gevallen. Zijn vriendin opent de kantine voor ons. ,,Bakkie maar doen, hè”, zegt de elftalleider. Ik dacht dat Arno al een tijdje in dienst was als elftalleider. ,,Nee joh, sinds dit seizoen pas. Maar ik loop al jaren mee hier hoor.”
De kantine ziet er nog feestelijk uit. Sommige gipsplaten hangen los aan het plafond, of zijn volledig weggehaald. ,,Ja, dat heb je hier soms met feestjes. Dat gaat er wild aan toe. Als die bar kon praten, had ‘ie wel twintig boeken vol geluld. Ach ja, dit clubgebouw is op zijn retour. Volgend jaar gaat de schop in de grond. Dan komt er een prachtig nieuw complex op de plek van de hoofdtribune.” Ik hoop natuurlijk dat Arno verderop in het gesprek vertelt dat de grasmat blijft liggen, maar helaas. ,,Op dat moment gaan wij ook over kunstgras. Het is eenmaal niet anders. Maar hé, we hebben momenteel wel wat prachtigs van de biljartvereniging gejat.”
Het kwartje valt iets te laat bij mij, terwijl Arno al ronduit lacht. ,,Ja, dit veld, gejat van de plaatselijke biljartvereniging. Haha, zij zouden bijna aangifte moeten doen. Wat een heerlijk biljartlaken ligt hier nu, toch?”
Geel-zwart of geel-paars?
Arno, ook wel Arres genoemd, zit van jongs af aan bij de club. Een echt kind van de club dus. ,,Als een blessure geen roet in het eten gooide, had ik waarschijnlijk furore gemaakt in het eerst van VVSB”, grapt hij. Na zijn carrière als speler, ging hij verder als trainer en in andere functies bij de club. De kantine van de club is zijn tweede huis. ,,Deze club is alles voor mij. Ik ben hier opgegroeid, heb hier kattenkwaad uitgehaald, heb nu de liefde gevonden bij de club en ik maak dagelijks alles mee bij het eerste elftal. Als je vraagt wie Arno is, zeg ik dat Arno VVSB is. Ik kan niet zonder deze club”, zegt Arno terwijl hij Angela aankijkt.
En de club waar Arno zo verliefd op is, is een speciaaltje op de amateurvelden. Vooral de naam en de clubkleuren van de club spreken mij aan. En niet vanwege de alom bekende geschiedenis, maar juist door de onbekendheid. Het enige dat ik op het wereldwijde web kan vinden is dat VVSB staat voor Voetbal Vereniging Sint Bavo. De vereniging ontstond nadat 25 mannen van het Sint Bavo Gesticht in oktober 1931 bij elkaar kwamen. Een ‘gekkenhuis’ in de volksmond genoemd. Letterlijk en figuurlijk. Maar goed, een club was geboren. Er werd gevoetbald naast het gesticht. De contributie: een kwartje per maand. De clubkleuren: geel en zwart. Geel en zwart? Ja, geel en zwart.
Ik ga niet vaak met vragen naar een club toe. Maar dit is er eentje in de categorie: ik ga niet weg voor ik het weet. ,,Waarom VVSB paars-geel is? Ik had mij natuurlijk wel een beetje op deze vraag voorbereid, dus ik ben voor je gaan zoeken. Ik weet het zelf namelijk ook niet”, vertelt Van der Voort. ,,Ik heb oud-bestuurders, vrijwilligers en mensen uit Noordwijkerhout gevraagd waarom het ooit paars-geel is geworden. Maar niemand weet het. Misschien hebben die gekken uit het Sint Bavo Gesticht wel de kleur paars geïntroduceerd”, schaterlacht ‘Arres’.
Het is de lelijkste, maar daarom juist de mooiste kleurencombinatie uit de Tweede Divisie. Al zeg ik het zelf. ,,Je moet ergens uniek in zijn, dan zijn wij dat maar mooi met ons tenue. Ik zou niet anders willen”, zegt Arno. ,,En als iemand het niet mooi vindt, dan zegt ‘ie dat maar gewoon hoor.”
Je past er of je past er niet
Het schijnt dat deze club een soortgelijke mentaliteit heeft als Feyenoord. Pas je er, dan zal je op handen gedragen worden. Past het dekseltje niet op het potje, dan ben je gauw gezien. Het geeft daarom niet altijd de meest prettige sfeer rond een club, maar wel de meest eerlijke. ,,Bij sommige trainers en spelers die hier binnenkomen, zie je direct dat ‘die’ het niet lang gaan volhouden. Ik noem geen namen, maar er was eens een trainer die de humor van de club niet begreep. Ja… Dan wordt het al lastig”, zegt de elftalleider.
,,Had die trainer net getekend, kwam hij zijn clubkleding ophalen, inclusief de winterjas. Dus ik loop hem voorbij en roep: de winterjas heb je niet nodig, de winter haal je niet. Hij begreep er niets van, terwijl ik er natuurlijk om moest lachen. En ik riep het met alle goede bedoelingen. Een geintje moet kunnen.” Trouwens, de trainer haalde het niet. Heeft ‘Arres’ daar toch een goed oogje voor.
De identiteitskaart van de club
,,Moet je nog foto’s maken?”, vraagt Arno. Zeker. Dat pareltje, langs de lijn, moet nog op de foto. ,,Hij valt van ellende nog net niet uit elkaar, maar hij ziet er wel tof uit.” Dat klopt zeker, Arno. Als ik de plaatjes heb geschoten vraagt Arno of ik nog iets te drinken wil. Ik heb een aardig dood vogeltje gekregen van dit weer en de koffie, dus ik vraag om water. ,,Moet je geen pilsje? Ik neem er wel een hoor”, zegt Arno. Doe dan maar zo’n goud gele rakker.
We praten nog kort over het aankomende seizoen en de voorbereiding daarop. Het grote Ajax komt langs in de zomervakantie, dus het hele complex mag tot circus worden omgetoverd. De vriendin van Arno, Angela, zit in het bestuur en puft nu al weg bij de gedachtes van het regelen van die wedstrijd. ,,We dachten dat het wel goed zat met het vorige draaiboek, maar er zijn zoveel regeltjes bijgekomen. We mogen weer aan de slag”, vertelt ze.
Het is een mooi duo. Die Arno en Angela. En Arno heeft een geel-paars hart. Of toch geel-zwart. Afijn. Een clubman in hart en nieren. En als je zoals Arno niet op je mondje bent gevallen, lijken zijn uitspraken af en toe op die van een cultheld. Een mix van Tom Beugelsdijk, Lex Immers en Nathan Rutjes. Een fijne vent die de clubcultuur honderd procent bewaakt. Arno is de identiteitskaart voor de hele bank van het eerste. Kom je aan VVSB, dan kom je aan Arno. Heerlijk. Het ga je goed ‘Arres’ en tot ziens. Adios, Jeroen.
Dit is een verhaal uit de serie De Plaatselijke FC. Klik hier voor alle verhalen van deze serie.
