Column: VAR haalt de emotie uit het voetbal weg
Soms zeggen mensen wel eens dat ik een ouwe lul aan het worden ben. Helemaal ongelijk hebben ze daarin niet, aangezien ik vorige week vijfenzestig ben geworden. Maar het feit dat je qua leeftijd inmiddels niet meer de jongste bent, wil nog niet gelijk zeggen dat je dan niet meer jong van geest kunt zijn. Dat ben ik namelijk wel, alhoewel sommigen het ook daar dan weer niet mee eens zijn.
Neem nou de VAR, het Video Assistance Referee systeem. In Nederland heeft het fenomeen beetje bij beetje zijn intrede gedaan. In de de play-offs heeft het tot veel hilariteit geleid. Ik hoef de term VAR maar te laten vallen op Spangen en ik zal moeten rennen voor m’n leven. Wellicht was het een goed idee geweest om de mensen in de “container” op hun beurt nog eens te laten controleren door een aparte VAR. De zogenaamde VARotVAR (Video Assistance Referee of the Video Assistance Referee). Ik vraag me echter dan wel gelijk af of dat überhaupt iets geholpen zou hebben want wat we de laatste tijd zien is dat de interpretaties alle kanten op schieten.
Menselijke fouten
Eigenlijk heb ik het niet zo op die regels. Voetbal is een sport van en voor mensen. Mensen maken fouten net zoals voetballers en scheidsrechters op het veld. Die missers leiden op hun beurt weer tot emotie en dat vind ik nou het mooiste aan het voetbal. Zo kan ik mij nog heel goed de wedstrijd AZ-Ajax herinneren op 26 februari 2007. Ajax stond met 0-1 voor toen Demy de Zeeuw met gestrekt been op Maarten Stekelenburg af gleed en hem de bal uit handen trapte. Maarten Martens was er als de kippen bij om in de 61e minuut de gelijkmaker in het inmiddels lege doel binnen te tikken. Iedereen verwachtte dat Jan Wegereef de goal zou annuleren, maar dat gebeurde niet.
[Foto via Pro Shots / Stanley Gontha]
Legendarische doelputen
Wie kan zich de kopbal van Geoff Hurst nog herinneren in de verlenging van de WK finale in 1966? De Russische grensrechter Bachramov, die de oorlog nog mee had gemaakt, keurde de treffer goed terwijl hij nooit gezien kon hebben dat de bal over de doellijn was geweest. Tientallen jaren nadien werden rond de volgende WK’s bijna avondvullende programma’s vertoond op de Duitse Televisie. Elke vier jaar stond er weer nog nieuwere en nog geavanceerdere apparatuur klaar om aan te tonen dat die beslissing in 1966 volkomen verkeerd was. Men kon hier rustig spreken van een nationaal trauma. Echter het onomstotelijke bewijs is gelukkig nooit boven tafel gekomen, zodat dat dit doelpunt voor altijd een mysterie is gebleven. Dat is maar goed ook want dat is wat het voetbal nu zo mooi maakt.
Dat je vaak net zo veel pech als geluk hebt, bleek tijdens het WK van 1986. In de kwartfinale tegen Argentinië beleefde Engeland namelijk de andere kant van de medaille. Een zekere Diego Armando Maradona tikte de bal op magistrale wijze met de hand in het doel. Volgens “pluisje” was het niet zijn hand geweest, maar van God die de bal achter Peter Shilton tikte. Wie had er ooit van deze inmiddels bijna mythische hand gehoord als er in die tijd een videoscheidsrechter was geweest? Niemand toch.
Speelgoed van het grote geld
Voetbal is de laatste jaren steeds meer speelgoed geworden van het grote geld. Multinationals, goksyndicaten of puissant rijke hobbyisten bepalen hoe wij “ons voetbal” moeten gaan beleven. Om niet voor al te grote (financiële) verassingen komen te staan, moet elke vorm van onberekenbaarheid uit het spel worden gesneden. De VAR is een van de middelen om dat te bewerkstelligen. Onder het mom van dat het spelletje eerlijker wordt, worden de belangen van de geldschieters tot in het absurde beschermd. Voor mij hoeft het spelletje helemaal niet eerlijker te worden. Als ik de goal van Wamberto zie kan ik kan nog liggen rollen van het lachen. De eerder genoemde goal van AZ doet mij daarentegen weer in razernij ontaarden. Voetbal is gewoon pure emotie. Daarom moeten de zich voetbalfans noemende financiële analisten maar lekker naar de beurs gaan en met hun tentakels van ons voetbal afblijven!
[Header via Pro Shots / Action Images]
