Bologna FC: magistrale club en fenomenaal stadion

Nadat we alle stadions in Nederland wel gezien hadden, en de nodige uitstapjes hebben gemaakt naar Engeland, Duitsland en België, besloten mijn maat en ik dat het tijd was voor een nieuwe stap. We hoorden in november dat het stadion van Bologna FC verbouwd zou worden. Na het zien van de foto’s was de keuze gauw gemaakt. Dit stadion moest gezien worden in haar originele staat. De reis werd geboekt en de wedstrijd werd gekozen. Bologna – Chievo zou het worden, een op het eerste oog nietszeggend potje in de Serie A.

We vlogen op zaterdagavond en stonden om 22:00 te genieten van de nodige drankjes voor een extreem lage prijs bij shotjesbar Habanero (aanradertje hoor). We waren met zijn drieeën en iemand kwam met het meesterlijke idee om een ‘Long Island Ice Tea’ te halen, want hij had gehoord dat dat lekker was. Het drankje, waar gin, tequila, wodka, witte rum, triple sec en cola ingaat, maar geen Ice Tea, werd in goede aarde ontvangen. 20 drankjes later keerden we vet terug naar het hotel.

Torre di Maratona

Zondag, de dag van de wedstrijd. We gingen twee uur van tevoren naar het stadion om uitgebreid tijd te nemen voor het maken van foto’s en het rondkijken buiten de poorten. Met de bus vanuit het centrum is het slechts een kwartiertje naar het Stadio Renato Dall’ara, de thuishaven van de plaatselijke FC. De Torre di Maratona, de indrukwekkende toren die ruim 42 meter hoog is en een plek opeist in het midden van een van de lange zijdes is wereldberoemd. Niet in de laatste plaats omdat het een fenomenaal staaltje architectuur in een stadion is. Ook is de toren verbonden aan Mussolini, die groot supporter was van Bologna. Bij het arriveren kwamen we uit bij de befaamde toren en man, wat een gezicht was dit. De indrukwekkende tribunes, de vele trappen, de toren. Alleen deze zijde van het stadion gaf ons al kippenvel, en dan hadden we nog niks gezien.

Een rondje om het stadion leerde ons dat het gebied in een straal van 100 meter rondom het uitvak hermetisch afgesloten was. Ook de Italiaanse ME ziet er niet uit of ze in zijn voor een gezellige knuffel. Aangekomen in de fanzone, die klein, maar fijn was opgezet, werden we voor het grote publiek gesleept door de presentator. De man met de microfoon vroeg ons wat we kwamen doen en na wat gemompel over drank en vrouwen mochten we een balletje trappen. Het niveau was erbarmelijk slecht, maar de polsbandjes van de Rossoblú waren verdiend.

Italiaanse passie

Eenmaal binnen de poorten van het Stadio Renato Dall’ara beklommen we de trappen van deze schitterende arena. Al ver voor aanvang waren de ‘Freak Boys’ aanwezig om vocaal de boel eens lekker op te zwepen. Ondanks dat we het niet zo hadden op megafoons en de net iets te aanwezige trommels beseften we dat dit de Italiaanse passie was die in de hele Serie A te zien is. Ook de vele tifo zorgde voor een schitterend beeld. Nadat de wedstrijd geopend werd met de nodige nitraten vanaf de Curva Bugarelli konden we genieten.

Het onophoudelijke gezang, de meerdere supportersgroepjes die er vocaal eens goed de beuk ingooiden en de 90 minuten lang aanwezig zijnde tifo gaf ons het gevoel dat we het niet beter hadden kunnen treffen. Overigens miste ondergetekende de halve wedstrijd omdat hij bij een EHBO’er om een paracetamol ging vragen. Vervolgens kwam hij terecht in de medische ruimte, waar hij zonder pardon aan de hartslagmeters werd gelegd. En vervolgens moest tekenen voor transport naar het ziekenhuis. Na een ontsnapping, die nog langer duurde dan normaal door moeilijke stewards en ingewikkelde cateringsystemen, zag ik het laatste kwartier van de wedstrijd nog. De wedstrijd werd afgesloten met een hoop spreekkoren richting ex-bondschoach Roberto Donadoni, nu trainer van Bologna. De beste man had beloofd dat als hij deze thuiswedstrijd verloren ging, hij alle entreebewijzen zou terugbetalen.

Rossoblú verloor met 1-2 en na het wisselen van de geliefde spits Mattia Destro was de koek op voor het fanatieke thuispubliek. Na het laatste fluitsignaal kregen de spelers een extreem fluitconcert te verwerken. Er werd vuurwerk afgestoken wat door merg en been knalde. Deze ervaring was een zeer, zeer bijzondere en we waren het er wel over eens dat dit echt de beste groundhop tot nu toe was geweest.

Fenomenaal stadion

De dag na de wedstrijd zijn we nog teruggekeerd naar het ditmaal rustige stadion om binnen een kijkje te nemen. Na gehoord te hebben dat er niks open was, maar we foto’s mochten maken van alles wat we konden zien besloten we maar gewoon het veld op te lopen. Aangezien we via de tribune met het nodige klimwerk daar wel wisten te geraken deden we het maar. Technisch gezien hadden we toestemming. We hadden wel genoeg gezien en keerden na een lekkere pasta weer terug huiswaarts. Bologna FC, magistrale club, fenomenaal stadion. Aanradertje.

Foto’s