Vergane Glorie: Stadion im. Edmunda Szyca
Zoekend op Google Maps naar een verblijfplaats in Poznan zag ik iets bijzonders op de kaart. Het leek op een gigantische arena, maar het was niet het stadion van Lech Poznan. Het zag eruit alsof er jaren niet meer werd gespeeld. Ik heb het over Stadion im. Edmunda Szyca.
Het stadion is al bijna 100 jaar oud en de laatste keer dat hier een bal rolde is al bijna 40 jaar geleden. Na de bouw in 1929 ontving Polen in 1931 Joegoslavië in een vriendschappelijke interland. Hier waren zo’n 25.000 man aanwezig. Het stadion werd niet alleen voor voetbal gebruikt. De plek werd bijvoorbeeld gebruikt voor bijeenkomsten. Tijdens de bezetting in de Tweede Wereldoorlog was het een executieplaats voor joden. Tien jaar later werd het stadion herbouwd en de capaciteit vergroot. Dit bracht de mogelijkheid om er vaker wedstrijden af te werken.
Op 25 juni 1972 zaten hier zelfs 60.000 mensen voor de wedstrijd van Lech Poznan tegen Zawisza Bydgoszcz. Dit was een record; zelfs het dubbele aantal bezoekers van de gemiddelde interlands die hier zijn afgewerkt. Totaal zijn hier tien interlands gespeeld, voornamelijk in de jaren ’80.
Het stadion in 1987. (Bron: jurekpogodno, wielkopolski.fotopolska.eu)
Foto’s op het internet laten zien dat het inderdaad een flink stadion was. Ik zag foto’s van mensen die hier een aantal jaar geleden zijn geweest en dat is precies de reden dat ik er ook heen zou gaan. De natuur heeft het gebied overgenomen en in Poznan is er niemand die het in de gaten houdt.
De huidige situatie
Ik besloot er heen te gaan op een vrije dag. Na een wandeling van een kwartiertje zag ik het stadion al ruim van afstand. Een fijne omgeving was het niet. Er liepen hier en daar wat zwervers, overal lagen gebroken bierflesjes en er was een kleine markt waar voornamelijk mensen in kapotte kleren rondliepen. Ik probeerde het stadion aan de rechterkant te betreden, maar moest hier voor wel een hek over. Dit lukte, maar eenmaal boven op de heuvel zag ik dat het onmogelijk was om door alle bomen richting de terraces te lopen. Ik liep terug en besloot het aan de andere kant ook te proberen, aangezien het op de kaart er aan die kant meer toegankelijk uitzag. Ik liep langs de markt naar de andere kant, maar de omgeving werd er niet beter op. Achter het stadion stonden tussen de bomen verschillende caravans waarin mensen woonden. Er lagen matrassen in het bos en er lag behoorlijk wat vuil.
Gelukkig zag ik de oorspronkelijke hoofdingang. Dit was overigens het enige gedeelte waarvan ik de indruk kreeg dat het echt een voetbalstadion is geweest. De supporters van Warta Poznan hebben een mooi stuk graffiti erop gezet. Ook zij speelden in betere jaren hier wedstrijden. Hun huidige stadion, het Stadion przy Drodze Dębińskiej, ligt zo goed als naast het oude stadion.
Ik werd nog enthousiaster toen ik zag dat de hoofdingang te betreden was wanneer ik een hek over zou klimmen. Overigens merkte ik op de terugweg dat dit hek niet op slot stond, maar ik was allang blij dat ik er in kon. Tussen een zee van bierflesjes en andere troep liep ik rechtstreeks naar het veld. Ook hier had ik het idee dat ik elk moment links of rechts van mij een zwerver zou zien liggen op een matras. Gelukkig bleef het bij het gevoel. Ik had geen last van dit gevoel omdat ik werd overrompeld door alles om mij heen. Tientallen jaren geleden werden nog foto’s gemaakt van een veld dat er redelijk bij lag. Dat is nu ondenkbaar want de planten zijn flink gegroeid. De doelen stonden nog wel overeind, dat was een mooi detail.
De oude tribunes zijn uiteraard ook flink begroeid. Er zijn slechts kleine gedeeltes waar je ze nog zult herkennen. Hiervoor heb ik mijzelf door de planten moeten worstelen, maar het was het waard. Van buiten was het grimmig, maar van binnen toch erg bijzonder. En dat in een stadion waar de meesten vooraf nog nooit van hadden gehoord!
Foto’s
