The Oval heeft er een aanbidder bij!
The Oval, het is hét stadion dat bij menig stadionswaffelaar bovenaan het ‘nog te bezoeken’ lijstje staat. Het stadion, geopend in 1892, is na een bombardement van de Duitsers in 1941 herbouwd tot hoe het nu is. Een fantastische affiche is de Big Two Derby, Glentoran – Linfield. Altijd gespeeld op Boxing Day, maar dit jaar ook op Valentijnsdag. Tijd om de charme van The Oval te proeven.
Het weer is aangenaam in Belfast. De regen komt niet met bakken uit de hemel, maar de zon vindt zelfs haar weg door de wolken. Over vijf uur trappen de twee grootste ploegen van Noord-Ierland af, in wat heet de Belclasico, Belfastico of de Big Two Derby. Nog niets lijkt erop dat er vanavond een kraker op het programma staat. De laatste rotzooi wordt nog opgeruimd, het veld wordt nog gemaaid en de poort van het stadion om binnen te komen staat open. Er heerst complete rust in The Oval.
The Oval
Het is twee minuten over één ’s nachts op 5 mei 1941. Tweehonderdvijf vliegtuigen van de Duitse Luftwaffe beginnen met het bombarderen van Belfast. Dit derde(!) bombardement op Belfast duurt maar liefst vier uur en vernietigt grote delen van de stad. Van Oost-Belfast is nauwelijks meer iets over. Ook The Oval, thuisbasis van Glentoran, wordt gebombardeerd. De Duitse inlichtingendienst dacht dat het stadion werd gebruikt om grote partijen olie op te slaan. In een bunker, die in het stadion staat, zitten soldaten die hopeloos toekijken hoe de stad gebombardeerd wordt. Verhalen gaan dat de soldaten tot aan tachtig kilometer ten noordwesten de stad en andere dorpen hebben zien afbranden.
Door het bombardement heeft het acht jaar geduurd voordat de Main Stand herbouwd was. Medewerkers van de club, officials, spelers en supporters hebben de tribune steen voor steen opgebouwd. Als we een sprong in de tijd nemen komen we in het jaar 2000. Glentoran ontvangt van sportminister Michael McGimpsey een financiering. Deze financiering is bedoeld voor de renovatie van de Railway Stand, want het doel is om een zittribune te creëren voor zestienhonderd supporters. Achter beide doelen staat een staantribune. Aan de kant van het uitvak is slechts gesteente en hekwerk. De Sydenham End tribune aan de andere kant is daarentegen een pareltje. Plekken waar het onkruid door het gesteente groeit, een heuvel waar honderden supporters op kunnen staan, de vele crush barriers geverfd in clubkleuren en de al eerder benoemde bunker die hier nog steeds staat.
Fantaseren en romantiseren
Ik wandel deze middag voor het eerst door de poorten van The Oval. Niemand kijkt naar mij om waardoor ik kan doen wat ik wil. Omdat de Main Stand boven de rest uittorent zet ik daar mijn eerste voetstappen. Het is jammer voor de stadionswaffelaar dat de club plannen heeft ingediend om The Oval te renoveren, want ik romantiseer al snel alles wat ik zie. De verf die los bladdert, de scheuren in het gesteente, de gaten in het dak door de roest en de vele stoeltjes die schots en scheef staan. Vanaf de Main Stand zie ik ook de legendarische Harland & Wolff’s Samson en Goliath kranen. De kranen zijn vernoemd naar de Bijbelse figuren Samson en Goliath. Die kranen zijn gebouw door een Duits ingenieursbedrijf. Goliath werd gebouwd in 1969 en Samson in 1974. Bij het ingenieursbedrijf waren ze de gebeurtenissen van achtentwintig jaar geleden vast al vergeten.
Na de Main Stand gezien te hebben loop ik naar de Sydenham End tribune. De stukken onkruid zijn hier niet te vermijden. De groene hekken, de crush barries en de heuvel achter de staantribune maken het verder af. Deze tribune is volledig in balans en zal vanavond volgepakt staan met honderden fanatieke Noord-Ieren, want zij zien niets liever zien dan weer te winnen van die blauwe uit zuidoost Belfast. Ik heb een kaartje gekocht voor deze Sydenham End tribune en fantaseer al snel over de wedstrijd die ik te zien krijg onder het licht van de stadionlampen. Als ik aan deze kant alles heb gezien en vastgelegd loop ik nog even naar de kant van het uitvak. De geroeste olievaten die hier staan zijn wellicht een verwijzing naar de zogenaamde olieopslag uit 1941. Ik keer terug naar het hotel en bereid me voor op de avond.
De avondzon valt over straten en pleinen
De avondzon valt over Belfast en in de lucht zie ik een witte gloed die van The Oval komt. Omdat het lijkt alsof de hemelpoorten geopend zijn begin ik vanzelf sneller te lopen. Vanaf Titanic Quarter is het ongeveer twintig minuten lopen naar het stadion. Al snel mengen de supporters zich tot één grote stoet naar het stadion. Wat me opvalt is dat de supporters van Glentoran en Linfield hier vriendschappelijk door elkaar heen lopen. Via het viaduct die Sydenham Road en Dee Street met elkaar verbinden scheiden de supporters van elkaar. Ik wandel dezelfde route als al eerder vanmiddag, maar deze keer is hij magisch. De vier lichtmasten verlichten de tribunes. Het grijze gesteente van de staantribunes en de groene heuvel achter de Sydenham End tribune vallen bijna in het donker. De lampen staan zo gericht om de spandoeken die aan het hekwerk hangen zichtbaar te houden.
De fucks, shits, bloodys, wankers en boegeroep vliegen hier als warme broodjes over de toonbank want Linfield komt het veld op. Het is mij al snel duidelijk dat deze wedstrijd gewonnen moet worden. Tot mijn verbazing hoor ik bij de opkomst voor het eerst getrommel vanaf de Main Stand. Rechts bovenin zit een groepje fanatieke supporters die de spelers met behulp van een trommel aanmoedigen. Iets wat haaks staat op het stadion The Oval. Wat mijn hartje wel sneller laat kloppen zijn de groene rookbommen die ontstoken worden. De Main Stand wordt gevuld met rook en een wolk trekt over het veld naar de Railway Stand toe. Het laatste steuntje in de rug komt uit de stereo-installatie van het stadion, die hoorbaar moeite heeft met de hoge kwaliteit van de muziek of het volume. Aan de leeftijd van het stadion kan het niet liggen. Toch?
Een gevoelig Jantje
Het welbekende kick and rush is eerder regel dan uitzondering. Want over het algemeen is het de bal naar voren schieten, het kopduel winnen en strijden voor de tweede bal. Bij vlagen denken enkele spelers dat ze Modric zijn, maar dat mislukt over het algemeen iedere keer. Het voetbal is fel want de bikkelharde tackles zijn bijna iedere minuut te zien. Gelukkig voor de Nederlandse scheidsrechters bond staat er geen Nederlandse scheids binnen de lijnen. Die had zichzelf vanavond in Belfast compleet ongeloofwaardig gemaakt. Vlak voor rust schiet Bobby Burns de 1-0 tegen de touwen. Een orkaan van geluid volgt. Het East, East, East Belfast wordt uit volle borst gezongen. Linfield is de gehele wedstrijd al niet in goeden doen. Na de 1-0 wordt dat alleen maar erger. Als het rust is gaat de uitploeg onder luid boegeroep van het veld af. De thuisploeg wordt juist keihard toegejuicht.
Het is rust dus zoek ik de fanshop van Glentoran op. Aan de muur hangen oude wedstrijdshirts van Glentoran, maar het mooiste shirt is dat met brouwerij Smithwick’s. Vereeuwigd met alle handtekening van de selectie van dat jaar. Ik loop weer terug naar de Sydenham Stand en bekijk de tweede helft op de lange zijde. De heuvel laat ik voor wat het is en ik meng me tussen de supporters. Een aantal minuten na rust kan de ploeg uit Oost-Belfast weer juichen, omdat Aidan Wilson Glentoran op een 2-0 voorsprong zet. Dat tot ongenoegen van de uitsupporters: zij zijn helemaal klaar met het bedroevende spel van hun ploeg. Flesjes drinken, stalen pijpen en wc-rollen vliegen richting het veld en de keeper van Glentoran. De scheidsrechter wijst de aanvoerder van Linfield aan om vrede te stichten in het uitvak. Voor even is het er rustig.
Omdat Glentoran 3-0 maakt gaat het uitvak weer door het lint. Een klassiek Jantje tegen de aartsrivaal ligt op de loer. Frustratie en teleurstelling zijn de baas in het uitvak en wederom vliegt er van alles het veld op. Aan de aanvoerder de eer om het uitvak weer rustig te krijgen. Stewards en politie die in en naast het uitvak staan bemoeien zich er niet mee. Het resulteert in dat het gooien mee voorwerpen stopt. Zijn de voorwerpen op of hebben de supporters zich neergelegd bij de nederlaag? Het zal het laatste wel zijn. Door dat laatste loopt het uitvak al voor het laatste fluitsignaal leeg. Iedereen die Glentoran een warm hart toedraagt juicht, springt en zingt. Bij het laatste fluitsignaal rennen de spelers van Linfield snel naar binnen. De spelers van Glentoran worden toegezongen en stuk voor stuk bedankt.
Herinneringen zijn voor altijd
Als de spelers van Glentoran binnen zijn wordt het feest nog gevierd op de tribunes. Ook de trainer van Glentoran, andere stafleden, stewards en ballenjongens worden in de feestvreugde betrokken. Terwijl het uitvak al zo goed als leeg is rolt het East, East, East Belfast nog een keer van de Sydenham End tribune af. Langzaam wordt de heuvel weer groen want de mensenmassa wandelt zingend en lachend naar de uitgang. De spoeling wordt steeds dunner als iedereen de wijk in wandelt. Ik loop over het viaduct richting Titanic Quarter. Bij dat viaduct komen ook de supporters van Linfield de openbare straat weer op. Zo mengen de supporters van Linfield en Glentoran weer op straat, maar dit keer met een aandachtige blik van de politie.
Aangekomen in het hotel verwerk ik alle indrukken van The Oval en de derby. Ik struin een aantal keer door de gemaakte foto’s en herbeleef alles weer opnieuw. Vanaf Valentijnsdag heeft The Oval er weer een aanbidder bij, want ik snap helemaal dat dit stadion bij de stadionswaffelaar boven aan het lijstje staat. Het is jammer dat er renovatieplannen zijn ingediend, maar als ik het positief bekijk dan ben ik blij dat er op deze legendarische grond geen woonwijk komt. Ik kan alleen maar zeggen: ga naar The Oval voordat het te laat is! Zoek een avondwedstrijd uit voor de magie en bezoek het stadion de middag van tevoren. De kans is groot dat je van iemand een rondleiding krijgt of dat je gewoon door het stadion kan wandelen.
