Oh mist rolling in from the Trent
De gouden jaren van Nottingham Forest dateren vooral van eind jaren zeventig. De club sleepte in die jaren vele prijzen in de wacht. Hoogtepunt was de landstitel van 1978 waarmee Forest uiteindelijk twee Europa Cup I’s zou winnen (in 1979 en als titelverdediger in 1980). Deze jaren liggen alweer ver achter ons. De hele wereld is niet meer in handen van Nottingham Forest. Verre van dat. Al jaren spelen de Foresters op het tweede voetbalniveau in Engeland. Met een melancholisch gevoel hunkeren fans tevergeefs naar de successen van eind jaren zeventig.
Voor het begin van iedere thuiswedstrijd wordt Mull of Kintyre gespeeld, gepassioneerd meegezongen door het thuispubliek. Een lied dat toevallig of niet stamt uit de gouden jaren van Nottingham Forest en zodoende de hunkering naar gouden tijden een beetje bevredigt.
Het lied is afkomstig van de Wings en mag vooral op het conto geschreven worden van Paul McCartney. Na zijn tijd bij The Beatles richtte hij de Wings op en schreef hij Mull of Kintyre als een ode aan een klif op het Schotse schiereiland Kyntyre. McCartney, overigens een supporter van Everton, bezat hier een landgoed. Aan het einde van het jaar 1977 brak het lied vele records en stond het met kerst op 1 in vele hitlijsten, waaronder in Nederland.
Al snel pikten voetbalsupporters van verschillende Britse clubs het lied op en klonk Mull of Kintyre in de stadions. Vaak werden de woorden ‘Mull of Kintyre’ vervangen door de naam van het eigen stadion. Zo werd bij Nottingham Forest ‘Mull of Kintyre’ vervangen door ‘City Ground’. Al sinds mensenheugenis is The City Ground de thuisbasis van Forest. Het stadion is gelegen aan de oever van rivier Trent, daarom werd in de tekst ook ‘sea’ vervangen door ‘Trent’:
“City Ground!
Oh mist rolling in from the Trent.
My desire is always to be here,
Oh City Ground!”
Waar Mull of Kintyre bij vele clubs al niet meer in het repertoire voorkomt, klinkt het lied nog altijd op z’n sterkst bij de fans van Nottingham Forest. Misschien als een verwoede schreeuw in het diepe naar vervlogen tijden. Maar nog meer dan dat bekrachtigt het lied vooral een trots op Nottingham Forest, vervlogen gouden jaren en dat schitterende oude stadion aan de Trent.
