Mijn eerste ervaring met Calcio

Ik zeg eerlijk dat ik weinig met Italiaans voetbal heb, alleen met AS Roma omdat zij naar mijn inziens het mooiste logo hebben dat ik ooit heb gezien. Ik ben meer een liefhebber van het Britse voetbal, maar dat neemt niet weg dat ik mijzelf ten doel heb gesteld om alle grote derby’s minimaal 1x te hebben bezocht. Dan kan je natuurlijk niet om Italië heen dus besloten we met een groepje liefhebbers om in november de reis naar Inter – AC te plannen. De wedstrijd stond op het einde van de competitie gepland, 6 mei. Omdat de Derby della Madonnina om 20:45 ging plaatsvinden was er overdag ruimte voor een andere wedstrijd. Het oog viel op Atalanta Bergamo – Lazio en daar waren een aantal redenen voor aan te dragen. 1. Het was de laatste thuiswedstrijd voor Atalanta van het seizoen, 2. Lazio speelde voor de bovenste plekken en de belangrijkste reden was nummero 3. een uurtje treinen vanuit Milaan en kaartjes waren aan het stadion te koop. We arriveerden rond 11:00 uur in Bergamo en na wat rondvraag vonden we de bus die ons naar de thuishaven van Atalanta (Atleti Azzurri d’Italia) zou brengen.

De ticketverkoop zou drie uur voor de wedstrijd (12:00) beginnen in een keet naast het stadion. Een aantal fanatiekelingen van de Curva Nord stonden al in de rij en adviseerde ons om kaarten kopen voor hun vak, ouderwetse onoverdekte staanplaatsen. Aangezien de weersvoorspellingen niet al te best waren, regen en bliksem kozen we voor een veilige overdekte zitplaats (althans dat dachten we). De kaarten waren slechts 16,- per stuk, wat een verademing. Bij binnenkomst in het Atleti Azzurri d’Italia blijkt het een heerlijk authentiek voetbalstadion te zijn met een prachtig zicht op de Alpen. Het stadion zit bij de aftrap om 15:00 goed vol, op het uitvak van Lazio na waar maar liefst 25 fans de moeite hadden genomen om hun club achterna te reizen. Ik weet heel weinig over het Italiaanse voetbal dus ik had geen idee wat ons te wachten stond qua sfeer. Bij de opkomst van de spelers werd het direct duidelijk dat het een sfeervolle middag zou worden want Curva Sud en Nord hadden een mooie tifo voorbereid en het nodige vuurwerk mocht hierbij natuurlijk ook niet ontbreken.

Check hier de opkomst:

De heren analytici vinden Italiaans voetbal niet om aan te zien en op basis van deze wedstrijd kon ik het hier alleen maar mee eens zijn. Het voetbal leek nergens op maar de aanwezige Atalanta tifosi was 90 minuten luidkeels te horen inclusief de Lazio fans. Ik ben sowieso iemand die meer oog heeft voor de activiteiten van de supporters dan de wedstrijd zelf. Het was een genot om de fanatieke fans aan het werk te zien ongeacht een thuisnederlaag van het op de counter spelende Lazio. Na de wedstrijd was het haasten geblazen want we wilde zo snel mogelijk terug zijn in Milaan om op tijd zijn voor de stadsderby van Milaan. Buiten het stadion was er verkeerschaos waardoor er geen bus was te zien die ons naar het station kon brengen dus besloten we met gps onze weg te vinden. We werden ingehaald door loeiende sirenes van politiemotoren en busjes die een busje met Lazio fans vervoerde naar het station. Mooi, wisten we direct waar het station was en werden we voor de tweede keer ingehaald maar nu door de bus waar we lang op hadden zitten wachten. Na een flinke sprint werd de bus bereikt en wisten we onze trein ter nauwer nood te halen en namen we afscheid van Bergamo.

Aangekomen in Milaan werd er een snelle hap gescoord en hop de metro in richting San Siro. In de metro viel het me op dat Inter en AC fans gemoedelijk door elkaar heen liepen, van rivaliteit was nauwelijks iets te merken. Het was onze eerste keer in Milaan dus we hadden geen idee hoe lang de reistijd in beslag zou nemen. De planning was al erg krap en de drukte zorgde ervoor dat de reistijd alleen maar langer werd. Twee metro’s en een bus verder waren we slechts een kwartier voor aftrap aangekomen bij het immense San Siro. Ik was direct onder de indruk door dit prachtige bouwwerk waar de supporters van beide grootmachten er lustig op los zongen en elkaars liederen beantwoorde met luid gefluit. Het bleek nog een heel karwei om in het juiste vak terecht te komen, maar uiteindelijk hadden we net op tijd ons stoeltje gevonden om de opstellingen mee te krijgen. Beide supporters kampen (links van ons de blauw zwarten en rechts de rood zwarten) waren druk bezig met de voorbereidingen van hun tifo acties en bij de opkomst zag het er als volgt uit.

Dat Italiaans voetbal wel degelijk aantrekkelijk kan zijn dat bewees deze derby. Het tempo was ontzettend hoog en er vielen maar liefst zes goals waarbij het thuisspelend Inter aan het langste einde trok met 4-2. De sfeer was ook hier de hele wedstrijd geweldig en het was geen moment stil in het stadion. Behalve dat de derbyzege op het spel stond was voor AC winst noodzakelijk in de race om het kampioenschap. Concurrent Juventus speelde om dezelfde tijd en toen Juve op voorsprong kwam ging het Inter publiek uit zijn dak. Door de zege van Juve en het verlies van AC tegen rivaal Inter was het kampioenschap voor de Oude Dame. Bij het verlaten van het stadion was ik dan ook benieuwd of de gemoedelijkheid tussen beide supporters na de wedstrijd ook in tact zou blijven. Inter supporters deden er alles aan om AC aanhangers te provoceren met diverse spreekkoren maar zij gaven geen kik en namen hun verlies. Wij besloten de metro te nemen terug naar harte centrum bij de Duomo (Dom) om een biertje te doen. Bij het uitstappen van de halte waren er overduidelijk feestende supporters te horen. Aangekomen op het plein bij de Dom bleken het geen Inter supporters te zijn, maar Juve aanhangers die het kampioenschap in de stad van hun rivaal vierde. Wij wisten werkelijk niet wat wij meemaakte en konden onze ogen niet geloven, Juve had het centrum van Milaan overgenomen en er bleven maar supporters bij komen.

De Italiaanse politie was na verloop van tijd van mening dat het tijd werd dat de supporters zouden terugkeren naar Turijn. Je weet natuurlijk van te voren dat feestende supporters niet vrijwillig hun eigen feestje beëindigen dus wij besloten het plein alvast te verlaten en richting ons hotel bij het centraal station te lopen. Onderweg kwam het geluid van honderden supporters steeds dichterbij en waren diverse sirenes zicht- en hoorbaar. Wij bleken exact dezelfde route te lopen als de weg die de Juve supporters van de politie moesten afleggen. Ondanks aanwezige politie waren er geen ernstige ongeregeldheden, al lukte het wel een groepje fans de politie te ontlopen wat even voor wat chaos zorgde. Voor de rest bleef het vrij rustig en genoot de Juve aanhang van het 28e kampioenschap.

De politie probeert de Juve fans in te sluiten en ze te begeleiden naar het station:

In het volgende seizoen zal ik vooral weer in Groot Brittannië te vinden zijn, maar ik had dit weekend absoluut niet willen missen. De Italiaanse voetbalcultuur is zeer de moeite waard en aangezien de Romeinse derby ook nog op het lijstje staat ga ik zeker nog terugkeren in Italië