Hellas Verona – Vicenza: Derby del Veneto

Anderhalf uur voor aanvang van de wedstrijd Hellas Verona – Vicenza, de derby del Veneto, komen we, Enrico en onder getekende, aan bij Stadio Marc’ Antonio Bentegodi. In nog geen 5 minuten tijd, weten wij ons omringd door de Curva Sud van Hellas Verona. De jongens en meisjes zijn op weg naar de andere kant van het stadion om de fans van Vicenza te ontvangen.

Het valt Enrico op, dat er veel van de oude garde tussen loopt. Ik ben nieuwsgierig geworden en loop met de groep mee. Welgeteld 1 minuut heeft het geduurd, voor de politie charges uitvoert en politiehonden hun tanden in benen van voetbalsupporters zetten. Waarom? Omdat de Mobiele Eenheid (Carabinieri) toegezongen werd met een lied over hun professionalisme. In Italië is het namelijk niet heel anders dan in Nederland. Ook hier wordt de mobiele eenheid door sommigen ervan verdacht zich voor een wedstrijd vol met coke te snuiven, om daarna lekker los te gaan.

Wanneer we ons uit de drukte wegmaken, koop ik nog een biertje en kijk naar wat fan-merchandising bij verschillende stands voor het stadion. Wat later wordt Enrico geroepen. Het is zijn broer met wat vrienden. Ik krijg een nieuw biertje in mijn handen gedrukt en we praten wat. Opeens komt er een man met een vlag bij staan. Hij is druk en er wordt aan hem gevraagd of de dokter wel toestemming gegeven heeft om naar deze belangrijke wedstrijd te gaan. Dit is namelijk de enige derby voor Hellas Verona. De zogeheten, echte derby tegen Chievo Verona, onderkennen ze hier niet. Chievo bestaat hier namelijk niet.

Later, als we in de rij van het stadion staan, vraag ik Enrico wie die man was en wat nou dat verhaal met die dokter was. Het bleek geen grapje. Deze man noemen ze Cipri. De dokter heeft hem gezegd dat hij beter niet meer naar Hellas Verona kan kijken. Er was een uitwedstrijd, die hij thuis op de televisie keek. Hij had zich zo druk gemaakt, dat hij een hartaanval kreeg. Alles liep maar net goed af.

Cipri, was de leider van de Ultras van Hellas Verona. Vroeger, voor de Curva Sud, had je bij Hellas Verona twee groeperingen, De Ultras en de Brigate GialloBlù.

Opeens gaat de telefoon van Enrico, hij is chirurg, en het ziekenhuis belt hem dat hij onmiddellijk moet komen. Geen probleem. Ik ben wel vaker bij Hellas Verona geweest, ik weet de weg. Enrico beloofd me na de wedstrijd bij de bar op te halen.

Net voor de strenge controles bij het stadion beginnen, slaat een man zijn arm om mijn schouder en laat mij voorgaan. Hij stond voor ons in de rij en is een bekende van Enrico. Wanneer door de controles, moet ik op hem wachten. Terwijl ik wacht, komt er nog een man bij mij staan, weer een vriend van de vriend van. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik kom voor het voetbal en hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Met zijn drieën lopen we de trappen van het stadion op en vraag ik aan hun in welk vak ze eigenlijk zitten. Daar moest ik me maar niet druk om maken. Het bleek uiteindelijk dat geen van de drie in hun eigen vak zat. Althans, we zaten niet, we stonden. Op de trappen. Staan blijft iets nostalgisch hebben. Naar mijn idee is dit hoe je een pot voetbal behoort te kijken.

Al voor de wedstrijd begint, gaat Stadio Bentegodi los. De fans zingen en zwaaien met vlaggen en dansen in de rook van hun rookbommen. Een goed begin, al zeg ik het zelf.

De wedstrijd zou er eentje voor de geschiedenisboeken worden. Verona, komt in de 20ste minuut op 1-0 door Siligardi. Met het uitbundig juichen, springen en omhelzen van medesupporters, weet ik mijzelf twee tanden door mijn lip te beuken. Ach, het hoort er bij.

In de 33ste minuut maakt Bellomo van Vicenza er, tot groot ongeloof van iedere Verona supporter, er 1-1 van.

Veertien minuten in de tweede helft komt Vicenza zelfs voor te staan. De spelers van Vicenza vallen bij bosjes neer, als ze in de buurt van een Verona speler komen. De scheids trapt er in. Door de duikelpartijen van Vicenza, groeit de frustratie in het stadion. De vijandige atmosfeer die er nu heerst, bereikt een hoogtepunt.

Dan, in de 88ste minuut schiet Bessa Hellas Verona naar een verdiend gelijkspel. Iedereen wordt gek. Toch nog een punt binnen weten te halen tegen die katteneters uit een stad verderop. Katteneters? Jawel, vroeger aten de mensen in Vicenza kat. En sommigen nog steeds….

In de laatste seconden va de blessuretijd, krijgt Verona het dan toch voor elkaar en scoort door middel van een goal van Rômulo de winnende. 3-2 voor Verona. Iedereen wordt nog gekker dan hij of zij al was.

Na het laatste fluitsignaal breekt er onenigheid op het veld los. Valoti van Verona en Pucino van Vicenza, krijgen rood. Het blijkt maar weer dat derby’s, speciale wedstrijden zijn. Wedstrijden waar emoties vaak de boventoon voeren. De krenten in de pap voor iedere voetbalsupporter.

Na de wedstrijd, gaan we de bar in waar Enrico mee op zal halen. Cipri is daar ook en later zal ook Quincy, de oude leider van de Brigate GialloBlù aanwezig zijn. We lullen met zijn allen over een geweldige wedstrijd en besluiten op de foto te gaan.

Een aantal uur later staan mijn meissie en zoon mij op te wachten op Schiphol. Een biertje is al besteld voor me. Ik bedank en vraag of we niet gelijk naar huis kunnen. Ik ben nog dronken van al het bier rondom de wedstrijd, en van geluk. Weer een stapje dichter bij de Serie A.

Voetbal is als een mooie vrouw die je dan weer goddelijk de hemel in neukt en een andere keer je niet ziet staan. Toch houd je zoveel van haar, dat je altijd weer vol voor haar zal gaan. Ondanks alles.