Ontwaken met een gevoel dat dit de mooiste dag van het jaar zal worden, is leuk. Met een verschrikkelijke kater wakker worden, maakt dan geen bal uit. Zelfs niet als het begint te dagen dat je de afgelopen nacht als een kind Utrechtse kabouters op rotjes hebt geplakt en heb laten ontploffen. De knallen waren teleurstellend, maar voor een kabouter heb je niet veel nodig.
Eten ging er nog niet echt in. Na een paar uur het bier maar opengetrokken en een vriend uit Detroit wakker gemaakt die speciaal voor de finale naar Rotterdam is gekomen. Een kaart kon ik niet voor hem scoren, maar de gedachte aan de winst vanavond en een huldiging op de Coolsingel de volgende dag maakt veel goed.
Het bier maakte me weer tip top in orde. Eten zou nu ook wel moeten lukken. De snackbar op de hoek doet altijd wonderen op zulke momenten. Bij de snackbar aangekomen, gaat het gesprek met de eigenaar nergens anders over dan De Finale en hoe wij eindelijk weer eens een prijs zullen pakken. Heel Rotterdam hunkert ernaar (op een paar roodwit gestreepte na). Je kan het gewoon voelen. Je kan het zien in de ogen van de mensen. Dit kan niet fout gaan. Zelfs niet als je tegen Utrecht speelt, die andere Cup Fighters. Trouwens, veel mooiere affiches zijn er niet voor bekervoetbal in Nederland.
Niet veel later stap ik op de metro met Suzan (mijn nichtje) die op zaterdagavond nog een kaartje wist te scoren. Dat doet ze beter dan mij en mijn vriend Todd uit Detroit.
Todd ging overigens met mijn vrouw en verdere familie bij La Salute. Een Italiaans restaurant vol Feyenoord memorabilia waar een speciale avond was met groot scherm om alles te kunnen volgen.
Suzan en ik stappen uit op het Stadhuisplein. Het is er een drukte vanjewelste. Duizenden Feyenoorders zijn vol verwachting. De wedstrijd wordt hier op de terrassen van de vele kroegen live uitgezonden. Iedereen straalt en zingt en springt en zingt nogmaals.
Na de nodige versnaperingen stappen we op de tram richting de Tempel aan de Maas: De Kuip, Het Feijenoordstadion. We komen tien minuutjes voor de wedstrijd het vak binnen (iets te lang gefeest op het Stadhuisplein). Wat resulteert in op de trappen staan. Tegen mijn nichtje zeg ik: “Dat geeft niks. Zo hoor je voetbal te kijken.”
De spelers komen op het veld en de sfeeracties beginnen. Twee mooie acties. Al vond ik het balen dat er toch nog een kabouter blijkbaar aan mijn aandacht was ontsnapt de nacht ervoor. Aan de Utrecht kant was namelijk een zeer grote stotterende kabouter te zien.
Toen het eenmaal 2-1 stond, was het wel duidelijk wie er ging winnen. De winnende was een briljante actie van Elija. De Kuip ontplofte. Hoe neutraal de lange zijde ook zou moeten zijn, het was niet te zien. Borussia Dortmund heb ik daar een keer over horen klagen na een verloren finale in De Kuip. Utrechters doen hetzelfde.
Na de wedstrijd werd het feest gekker en beter. We zijn nog naar La Salute gegaan om wat feest te vieren.
De volgende ochtend werd ik wakker en wist ik voor de tweede opeenvolgende ochtend niet hoe ik in bed gekomen was. Het maakte me ook niet ook uit, want de huldiging op de Coolsingel stond er nog aan te komen. En dat was wéer een feestje…
Het verslag van Mark is een antwoord op het verslag van Jorg, die zijn finalebeleving al eerder met ons deelde.
[foto Cupfighters via Pro Shots / Kay Int Veen]
