FC Eindhoven – Helmond Sport, een streekduel…met stoute streken

E.V.V. versus Helmond Sport, maar dan in het combi-, politiegeweld– en Corona-vrije era: O, mijn God, nostalgische tranen langs mijn wangen. Lang, lang gelee kon ik zo blij als een kind door Eindhoven rond flaneren op derbyday. Waarom kan een slapjanus van een burgemeester van Eindhoven, die als een dictator zijn burgers Zwarte Piet afnam, ook nog eens ónze awayday afnemen? Begrijpt men niet dat wij leven voor (de mannendingen die wij doen onder het mom van) de liefde voor Helmond Sport? Ik neem jullie mee op avontuur en ga daarvoor terug de tijd in…

Foto ter illustratie

FC Eindhoven – Helmond Sport

Bij binnenkomst van de Ierse pub ‘O’Sheas’ zat links om de hoek een hoek oude garde. De M.N.S.C. genaamd: een 45+ bierbuikbende die op maandagavond (maandag, u leest het goed), tussen acht en twaalf, tussen de acht en twaalf flessen Bav bingedrinken. De M.N.S.C.’ers moeten, zoals menig man, in hun vrije weekend thuis suflullen: femmulie taaim. Maar het oude vertrouwde ‘mannen-onder-elkaar-ey-kende-gai-nog-‘ne-goeien-mop-ja-een-mislukte-transgender-meh-unnun-piemel-op-zunne-kop’-geouwehoer kunnen ze niet missen. En dus maandag op rak. Hou ouder, hoe gekker op bier.

Als het derbyday was, dronk de Monday Night Soul Crew ook bier op Friday Afternoon. Ik sloot aan in hun hoek, samen met mijn kornuit Roeliëf. Als ik met deze kerel ben weet ik dat er rare buitensporigheden op de loer liggen. Wij bestelden een Grolsch beugelfles, wij bestelden een pint Kilkenny. Wij zakten door, wij zakten weg. Wij knabbelden zoutjes op, wij krabbelen langzaam op. De zon zakte op zijn beurt eerst achter de tegenover de pub gelegen Chinees en daarna ’s ’n keer achter de horizon weg.

Over een uurke zou de match beginnen. Een flinke groep fanatics begon luidruchtig het lied ‘Helmond’ te zingen: “Helmoòòònd! Helmoòòònd! Helmoòòònd!”. De bedenker van dit lied was hoogbegaafd. De fanatics begonnen fanatiek op te roepen in corteo naar het Eindhoven stadion te lopen. Dat was wel een heel klote eind ver weg, vonden velen van de M.N.S.C.. De Chinees tegenover de kroeg was een stuk minder ver weg. De keuze was gauw gemaakt: Foe Yong Hai en unne loempia.

Eerste helft

Ik en munne maat Roeliëf wilden niks weten van eten: daar wordt je helemaal nuchter van! Met z’n tweeën vraten we nog wat pilskes op en ondertussen lazen we sms’jes over de stand van zaken in het stadion. En daar, ver weg van het stadion, kregen wij nou ons heerlijk, warm Helmond Sport-gevoel van. ❤

Nadat de eerste helft gespeeld was, niet in de kroeg maar kilometers verderop, hadden we het gehad met het etablissement: het was vrijdagavond en er kwamen ineens allemaal gewone mensen binnen. Gewone mensen vonden wij zwaar klote. Stuk op een barkruk troffen we plots een verdwaalde Helmond hoolie aan, iemand die het hekkenhangen langzaamaan aan het inruilen was voor barhangen. Zijn bijnaam was Smeagol. Die naam had hij niet gekregen omdat hij zoveel op die knappe koning uit Lord of the Rings leek.

Roeliëf kreeg een idee: we zouden met z’n drieën alsnog naar het stadion wandelen! Dit idee was ongeïnspireerd en onaantrekkelijk. Het was koud buiten en die eerste helft was al gespeeld. Voor ik het wist, zei ik: “Ja, is goed”, bestelde een paar Grolsch beugelflessen aan de bar, smokkelde die naar buiten en daar gingen we: weg van de bar op een bar slecht avontuur. Ons nieuwe, derde groepslid verwonderde zichzelf dat hij naar een wedstrijd toe ging die op het punt zou staan afgefloten te worden als we d’r aankwamen. Hij hield pas om met zijn gejengel daarover toen hij de beugelfles aan de mond kreeg.

Centrum

Het centrum uit kwamen we in de buitenring weer andere dorpscentra tegen, met z’n eigen kerkjes, bakkertjes en kroegjes, als vanwege het gegeven dat Eindhoven geen echte stad is – zoals Hellemond – maar een aan elkaar gegroeide wirwar van kleine dorpjes. We banjerden langs zo’n kroeg en van buiten rook ik al het oude tapijt binnen: het kon niet anders dan dat wij cult zouden gaan aantreffen! Uiteraard sloegen we de kroegdeur open, er hing een mooi blauwe lucht, en we genoten van de intense sfeer die een stuk of vier kalende zuipers aan de bar creëerden.

Bavaria had in zijn Brabantse expansiedrift de kroegjes in die Eindhovense ‘wijken’ links laten liggen. Zodoende schonken die nog altijd het uit de regio komende Dommelsch. Kutje bef, wah smirrig? Nee: kutje baf, wah smirrig! Ik dronk gezellig een tweede Grolsch beugelfles leeg die nog in mijn binnenzak verscholen zat.

Tijd genoeg over hebbend vertrokken we weer richting stadion. Toen we aan de poort kwamen van het stadion aan de Aalsterweg, floot de scheids de wedstrijd af. Onze reis was niet voor niets geweest. Een biertje hadden we wel verdiend en Smeagol wist de weg te vinden naar de supporterskantine. Het drankje was nog niet besteld of een steward van Eindhoven liep tegen ons aan. “Jou ken ik nog” zei ie tegen ons ex-hekkenhangende groepslid.

De steward had hem eigenlijk nooit wíllen kennen leek het. Terstond werden we verzocht de tent te verlaten. Nou ja zeg. Naast het stadion lag een indoor hockeyveld, ook met een kantine, zonder F.C. Eindhoven stewards. Geen problemen zochten we, maar een nieuw avontuur zochten we! We ploften een lege binnenhal binnen, er was nul sfeer, totdat we de bar zagen. Aan de bar zaten een paar hockeyjongens.

Hockey

“Hockey doe je met een stokkie…ghèhèhè…Héy, jullie! Hockey doe je met een stokkie, ghèhèhèhè.” gnuifde Roeliëf terwijl wij aan onze verse biertjes lurkten. De hockeyjongens vonden dat waarschijnlijk super kinderachtige grapjes. Maar Rembo & Rembo zouden trots op ons zijn geweest. Er is geen betere humor dan humor van de één na bovenste plank. We sjokten de tribune op en zagen een training van de hockeymeisjes. Ik weet niet of er vunzige opmerkingen werden gemaakt, maar ik denk van niet, hoer. Een naar boven gesnelde barman hield ons in de smiezen.

Roelïef zag een heuse schrobwagen staan. Hij ging erop zitten en vroeg aan de barman of ie ‘m niet even kon uitleggen hoe dat ding aan moest en zo. De man wilde dat niet uitleggen. Of we niet konden gaan of zo. Vooruit dan, zeiden we, en de man wees ons opgelucht richting de trap naar beneden. Maar Roelïef liep een andere kant in, richting een dubbele nooddeur, en stampte deze ontiegelijk hard open. Alles wat wij deden die avond, vonden anderen kut en stom.

Tering eind

Weet je wat we daarna nog moesten doen? Nou, dat zal ik eens vertellen. We moesten heel dat teringeind weer terug kuieren! Een andere route werd verkozen en we struinden langs grote villa’s af. Roeliëf en ik kropen over een tuinhek en belandden in een gigagrote achtertuin. Ik zag een leuke boom en wilde daar in klimmen. Maar dat lukte allemaal niet zo goed man, ik was zat weet je. Roeliëf trok richting de achterzijde van de villa in de hoop kratjes bier te vinden bij een achterdeur. Eenmaal het achterraam binnenkijkend, kregen we schrik. Dadelijk…zouden ze ons zien! We vluchtten weg en dachten zelfs een boze hond te horen. Maar dat was niet zo. Echt kicken was het niet, maar we hadden een giechelbui. Het lukte mij niet meer om het hek terug over te klimmen. Ik dacht nog steeds dat er een hond was die mij zou pakken. Maar die was er niet, of had ik dat al gezegd. Anyway, dat hek over getrokken en we gingen de hort weer op. Terecht kwamen we in een volkswijkje en we roken al vrij snel frikandel. Het kwam uit een kroeg. Naar binnen vallend en lallend zagen we vele darters met zweet op het gezicht hun 45-jes gooien. Er was ook een F.C. Eindhoven fan, te zien aan zijn blauw-witte shawl.

Onze hoolie binnen de bende van drie kreeg het op zijn heupen en bedreigde hem wat. Maar ik weet niet of de Eindhovenaar dat eigenlijk door had. Ondertussen zag ik een schaal met kleine frikandellekes en bitterballen. Deze stonden op een tafeltje waar de darters aan zaten. Dezen waren echter druk doende met het verbeteren van de schrijver die het op zijn vingers niet voor elkaar kreeg een worp van 21 van 456 af te trekken. Wij trokken op onze beurt heel de schaal leeg, wat een stoute streken. Achteraf bedacht ik mij dat de darters de frikandellen helemaal niet meer behoefden, omdat ze inmiddels ijskoud waren en de mayonaise bruingeel. Onze hekkenhanger belde naar zijn vriendin: “Kènde ons komme haluh, ergus in de wijk Stratum?”. We konden écht niet nog meer geslenter aan, het NS station leek bovenop unnun bult te liggen. De vriendin in kwestie, ook een hart voor haar cluppie Helmond Sport, begreep het als geen ander, pikte ons op en zette ons één voor één thuis af.

Mijn vriendin hoorde dit verhaal aan, moest lachen om de jongensavonturen…maar trok door de inhoud ervan blijkbaar de conclusie dat dit alles gebeurd moest zijn toen ik een jaar of zestien jong was. Terwijl ik ver boven de 30 was. Trots op mezelf, BAM

Groetuh,
De Houtkrul

De Houtkrul is een anonieme schrijver die wij graag een plaats geven op onze website! Deze artikelen zijn (vaak) eerder verschenen op We Are Helmond.