Eric Cantona: de kungfu-trap

Vandaag exact 26 jaar geleden gokt een zekere Matthew Simmons naar het beroep van de moeder van Eric Cantona. Een voortreffelijke poging of een dronken aanvoeling van het moment? We zullen het nooit weten. Duidelijk is wel de reactie van The King, hij trakteert de Crystal Palace fan met een kungfu-trap. Een beetje research levert ons op dat de moeder van Eric geen hoer was, maar wel een naaister.

Voetbal

Nog voor hij zijn hoogdagen kent bij Manchester United, speelt Eric Cantona in zijn vaderland bij verschillende clubs. Zijn professionele doorbraak heeft de Fransman te danken aan Guy Roux, de succesvolle trainer van AJ Auxerre, in 1983. Na vijf seizoenen, met een korte uitleenbeurt aan Martigues, wordt Cantona verkocht voor een recordbedrag van 22 miljoen Franse frank aan de topclub Olympique Marseille. Ondanks zijn veelbelovend debuut volgen er opnieuw uitleenbeurten aan respectievelijk Bordeaux en Montpellier. Na het behalen van de Franse landstitel in 1991 biedt zijn Belgische trainer, Raymond Goethals, de flamboyante aanvaller weinig toekomst aan bij l’OM. Cantona wordt daarna verkocht aan Nîmes.

foto: Mundialmag.com

Hij heeft zijn buik vol van Frankrijk en steekt het Kanaal over. Leeds United komt op de proppen en huurt Cantona tot het einde van het seizoen voor een kleine £100,000. Ook al staat hij in het seizoen ’91-’92 slechts 15 maal vermeld op het wedstrijdblad, The Whites winnen zowaar de laatste editie van de Football League First Division (een seizoen later omgedoopt tot de Premier League die we nu kennen).

Tijdens de start van het seizoen ’92-’93 zit Sir Alex Ferguson met de handen in het haar. Niet alleen is lang geleden, 1967, dat The Red Devils kampioen zijn geworden, ze hebben voorin geen scorend vermogen zitten. De manager van Manchester ziet zijn eerste keuze (Alan Shearer) van Southampton naar Blackburn Rovers vertrekken. Zijn tweede keuze is Eric Cantona, die overkomt tijdens de wintermercato.

Wanneer de Fransman begint te draaien bij Manchester United is er geen houden meer aan. Hij ontpopt zich tot spilfiguur en heeft een dikke vinger in de titel die ze dat seizoen binnenhalen. Uiteindelijk zal MUFC de volgende vier jaar nog drie maal de kampioensbeker in de lucht steken. The King blijft verbonden aan de club tot zijn pensioen in 1997. Op 30-jarige leeftijd hangt hij zijn voetbalschoenen aan de haak.

foto: Sky Sports

Eric Cantona, de enfant terrible

Over zijn sportieve successen mag dan weinig twijfel bestaan, er is altijd wel controverse rond zijn persoon blijven hangen. Het ego van “harde jongen” begint zichzelf te kweken vanaf 1987. Met uitzondering van de jaren ’92 en ’94 zijn er altijd wel toestanden waar we dezer dagen geen VAR bij moeten halen om zeker te zijn of het om een fout gaat.

1987: Spelend bij AJ Auxerre slaat Cantona zijn eigen keeper (Bruno Martini) een blauw oog. Hij krijgt van de club een boete opgelegd.

1988: Voor een aanslag op Michel Der Zakarian wordt hij deze keer voor drie maanden geschorst door de Franse voetbalbond.

1989: Bij Olympique Marseille gaat het ook mis. Tijdens een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou loopt het niet helemaal naar zijn zin. Hij trapt de bal in het publiek, wordt vervangen en gooit onderweg zijn truitje naar de scheidsrechter. De voorzitter (Bernard Tapie) is niet gediend met het gedrag van zijn aanvaller en schorst Cantona voor een maand. Later wordt hij uitgeleend aan Bordeaux en Montpellier.

1990: Het mag geen verrassing zijn dat het in Montpellier weer prijs is. In de kleedkamer heeft hij het aan de stok met zijn collega, Jean-Claude Lemoult. In volle strijd gooit Eric zijn voetbalschoenen los in het gezicht van de middenvelder. Tien dagen schorsing is het gevolg.

“Als in ’91 Unibet bestond? Dan had ik als kleuter al mijn geld ingezet op de fratsen van Cantona” – Bart Van de Peer, schrijver van dit artikel.

1991: Tijdens een wedstrijd van Nîmes is hij niet eens met een scheidsrechterlijke beslissing. Hij gooit de bal naar de scheids, krijgt rood, en moet tevens voorkomen voor een commissie van de Franse voetbalbond. Hij krijgt aanvankelijk een maand schorsing opgelegd. Eric gaat in een soort van beroep door naar elk lid van de commissie te stappen. Eén voor één krijgen alle commissieleden een welgemeende “idioot!” naar het hoofd geslingerd. Het verdict? De schorsing wordt verdubbeld.

1993: Zijn transfer van Leeds naar rivaal Manchester United valt niet bepaald in goede aarde bij The Whites. Op Elland Road spuugt Cantona een supporter van Leeds in het gezicht na een reeks provocaties van het thuispubliek. Van de FA krijgt hij een boete van £1000 toegediend.

De kungfu-trap

Op 25 januari 1995 wacht de verplaatsing naar Selhurst Park, thuishaven van Crystal Palace. Cantona wordt kort op de hielen gezeten door verdediger Richard Shaw. In minuut 47 heeft de Fransman het wel gehad, hij begaat een fout op Shaw, en ontvangt zijn rode kaart van de scheidsrechter. Onderweg naar de kleedkamers krijgt hij van Matthew Simmons een wel zeer duidelijke boodschap mee: “Fuck off back to France, you French bastard!” 

Als de Crystal Palace fan zich vervolgens nog eens waagt aan een gokje wat het beroep zou zijn van diens moeder (hij dacht aan een “French whore!”) is het hek helemaal van de dam. Cantona beukt er flink op in met een kungfu-trap en enkele rake klappen aan het adres van de arme Matthew.

De strafmaat liegt er niet om. Zijn eigen club laat hem £20.000 ophoesten en belooft de FA dat ze Cantona niet meer zullen opstellen dat seizoen. De disciplinaire puntenbak van de aanvaller, bij diezelfde FA, zit echter ramvol. Bovenop de straf van United, geeft de voetbalbond hem een extra boete van £10.000 en een schorsing van acht maanden.

Komt er nog eens bij dat hij ook gerechtelijk zich moet verantwoorden voor zijn vechtkunsten. De rechtbank is niet mals en veroordeelt de Fransman tot twee weken gevangenis. Door het betalen van zijn borgsom wordt de uitspraak later in beroep vervangen door 120 uur gemeenschapsdienst.

Op dit moment is het mediacircus rond Eric Cantona aan het pieken. In een persconferentie staat hij de gevulde zaal te woord met een cryptische sneer naar de pers: “When the seagulls follow the trawler, it’s because they think sardines will be thrown into the sea. Thank you very much.” In 2011 blikt de bekendheid nog een keer terug op de gebeurtenissen: “A great feeling and a memory I’m happy for fans to treasure, but it was a mistake.”

Header photo via At The Match