Tribune 2 RAFC: nog een laatste keer en dan nooit meer…
Profiteer als In de Hekken supporter van 15% korting op het gehele assortiment van PGWEAR. Gebruik de code indehekken bij het afrekenen en je korting wordt direct verrekend (niet te combineren met andere kortingen)!
Deze week werd bekend gemaakt dat Royal Antwerp FC de vergunning binnen heeft om tribune 2 te vernieuwen. Deze tribune zal plaatsmaken voor zo’n 8.700 supporters. Dat brengt de capaciteit van het Bosuilstadion op zo’n 21.000 supporters in totaal. The Great Old zet hiermee een belangrijke stap om als club verder te groeien, ook op financieel gebied.
Tussen alle nieuwsartikelen die voorbij flitsen, stuiten we op onderstaande tekst. Een nostalgisch, literair kunststukje, afkomstig van de Facebookpagina van Collectief 86. In navolging van de legendarische Tribune 1, is het binnenkort dus tijd om afscheid te nemen van Tribune 2.
Nog een laatste keer en dan nooit meer.
Ik kijk naar haar in de kille voorjaarszon, mijn moegestreden Oude Dame. Mijn weerbarstig relict uit een verleden dat voorgoed moet wijken voor de moderniteit.
Reeds daagt mij het wrede beeld van bulldozers die meedogenloos zullen slopen wat jarenlang trots de tand des tijds weerstond. Ik huiver bij die gedachte, want met jou verdwijnt niet enkel verroest staal en verweerd beton. Neen, het oude Antwerp wordt hier ten grave gedragen. Mijn Antwerp. Mijn grauwe, onbuigzame minnares die ik zo innig heb gekoesterd. Mijn ruw maar o zo heerlijk verleden waarvan ik nooit afscheid wilde nemen.
Nog een laatste keer kijk ik naar jou. De tranen die nu onvermijdelijk over mijn intussen gegroefde kaken rollen, zijn stille getuigen van een soort pijn dat slechts weinigen zullen begrijpen.
Ik sluit mijn ogen en het verleden herleeft. Weer betreed ik de donkere gewelven met haar kronkelende trappenstelsels die mij langzaam tot zich nemen. Mijn magisch huis van Malpertuis waaraan onmogelijk te ontsnappen viel. Ik hoor het geroezemoes van duizenden stemmen, terwijl ik in gedachten door plassen waad, waarvan ik tamelijk zeker ben dat het géén water was. Mijn gebarsten muren, mijn vermolmde banken, mijn godverdomse Tribune 2 waar ik urenlang in wind en zeikregen stond; in blakende zomerzon en ijzige winterkou. Wat was je héérlijk onuitnodigend en intimiderend met je gatenrijke, door duiven bevolkte koepeldak. Een grimmige en grillige cultarena waar sportieve en extrasportieve strijd werd geleverd op leven en dood. Waar het mirakel van Sofia zich voltrok, Spartak Moskou met lege handen vertrok en Brugge de titel verloor… Waar niemand buiten ons welkom was en waar de namen van helden als Mees, Kodat, Fazekas, Lehnhoff en zovelen in blijde herinnering verder leven.
Je ademde voetbal. Je wàs voetbal.
Daar lig je nog steeds, als een dreigende Antigoon die een laatste keer tolgeld eist. De iconische middenboog, als de opengesperde hellemuil uit een schilderij van Brueghel, klaar om de vijand op te slokken.
Nog een laatste keer en dan nooit meer.
